Ο μέσος άνθρωπος εύλογα αγνοεί την ύπαρξη του Μπουρούντι, ενός μικροσκοπικού κράτους της Κεντρικής Αφρικής με περίπου ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα. Ακόμα κι αν κάποιος, ίσως σε κάποια παρτίδα Trivial Pursuit, έχει ακούσει ότι υπάρχει κάπου στον κόσμο μια τέτοια χώρα, είναι μάλλον απίθανο να μπορεί να την εντοπίσει στο χάρτη.
Από την πολιτική αναταραχή που ξέσπασε στη χώρα τον περασμένο Απρίλη μέχρι και σήμερα, το Μπουρούντι «παράγει» κυρίως πρόσφυγες. Μακριά από τα σύνορα της Δύσης, κάτω από το ραντάρ των μεγάλων ειδησεογραφικών πρακτορείων, χωρίς να διαταράσσεται η γαλήνη κανενός μας, χωρίς να σπεύδουν μέχρι τα βάθη της Αφρικής αστέρες του Hollywood προς συλλογή like και retweet.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή ο ΟΗΕ, ο αριθμός τους ξεπερνά πλέον τους 250.000. Σχεδόν όλοι τους έχουν βρει καταφύγιο σε πάμφτωχες γειτονικές χώρες όπως η Τανζανία, η Ρουάντα και η Ουγκάντα, όπου επιβώνουν σε κέντρα προσωρινής φιλοξενίας κάτω από άθλιες συνθήκες. Ο ΟΗΕ έχει ζητήσει από τη διεθνή κοινότητα να συγκεντρωθεί ανθρωπιστική βοήθεια ύψους 175 εκατ. δολαρίων και μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί μόλις 4,7 εκατ., δηλαδή έχει καλυφθεί περίπου το 3% του απαιτούμενου ποσού.
Την ίδια ώρα που η Τανζανία φιλοξενεί 131.834 πρόσφυγες από το Μπουρουντί, η Αυστρία έχει δεχθεί μόλις 88.160 αιτήσεις για άσυλο μέσα στο 2015, η Γαλλία μόλις 75.750, η Μεγάλη Βρετανία μόλις 38.800 και δεν γνωρίζουμε ακόμα πόσες από αυτές θα γίνουν δεκτές. Σύμφωνα με τα συγκεντρωτικά επίσημα στοιχεία της Eurostat για το 2015, οι αιτήσεις για άσυλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση των 500 εκατομμυρίων κατοίκων έφτασαν τις 1.321.560, αριθμός που δεν δικαιολογεί τις υστερικές αντιδράσεις που περιέχουν μέχρι και το αίτημα διάλυσης της ενωμένης Ευρώπης.
Μπορεί ο πόλεμος στη Συρία να είναι φοβερά σύνθετος,αλλά η προσφυγική κρίση δεν είναι. Οι ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να αποδεχθούν την πραγματικότητα, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κάνουν από κοινού κι αναλογικά το χρέος τους απέναντι στους ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Η προσφυγική κρίση δεν θα είναι εφήμερη, τέτοιες μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών δεν σημειώνονται για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, θα ήταν παράδοξο η παγκοσμιοποίηση να αφορά μονάχα προϊόντα κι όχι ανθρώπους. Θα ήταν ιστορικά γελοίο να διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί δεν χώρεσαν 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες στις εύρωστες ευρωπαϊκές πόλεις.
Όπως πρόσφατα εξήγησε περίφημα ο επικεφαλήςτου ολλανδικού τμήματος του Διεθνούς Οργανισμού για τη Μετανάστευση Martin Wyss, η Ευρώπη θα πρέπει να πάψει να θεωρεί ότι η λύση βρίσκεται στην καλύτερη φύλαξη των συνόρων της και να αντιληφθεί ότι ήρθε η ώρα να κοιτάξει στις ρίζες του προβλήματος. Όχι μόνο τα σύνορα δεν μπορούν να σφραγιστούν, αλλά αντίθετα η Ευρώπη θα πρέπει να επινοήσει κάτι που θα μοιάζει με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ υπέρ εκείνων των χωρών που δυσκολεύονται να βρουν το βηματισμό τους στον όλο και πιο παγκοσμιοποιούμενο σύγχρονο κόσμο.
Η Ευρώπη θα πρέπει επιτέλους να καταλάβει αυτό που η νεαρή πρόσφυγας ποιήτρια Ουαρσάν Σάιρ προσπάθησε κάποτε να της πει, ότι δηλαδή κανένας δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα, αν το νερό δεν είναι πιο ασφαλές από την ξηρά. Αρκετά παρακολουθήσαμε τα πλάνα με τις βάρκες, ώρα να ασχοληθούμε και με το χάος στην ξηρά.
13°
