Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μ’ έχουν απασχολήσει πολύ τα τελευταία μέτρα με τις περικοπές των επιδομάτων και των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων. (Μ’ αρέσουν αυτές οι εισαγωγές. Έχεις ήδη αρχίσει να βρίζεις, τι λέει ο ανάλγητος νεοφιλελεύθερος, οπότε είναι σίγουρο ότι θα διαβάσεις και το υπόλοιπο). Θέλω να πω, ότι αυτά είναι τα αναπόφευκτα. Όταν δεν έχεις να πληρώσεις τους μισθούς και τις συντάξεις του επόμενου μήνα και πρέπει να δανειστείς, όταν είσαι τόσο αφερέγγυος που δεν σου δανείζουν και όταν σου δανείζουν το κάνουν με τέτοιο επιτόκιο που σε σπρώχνει ακόμα πιο βαθιά στη χρεοκοπία, μακάρι οι μόνες περικοπές που πρέπει να κάνεις να είναι της τάξης του 10 και του 20%. Όλα τα άλλα, η παρέλαση των επιθέτων, αν τα μέτρα είναι σκληρά, οδυνηρά, δίκαια, άδικα, καθυστερημένα, μονόπλευρα, εξόντωση της κοινωνίας, έξω από τα ιδεολογικά όρια, συντριβή για τις αριστερές ψυχές τους και όλα τα υπόλοιπα επικολυρικά, είναι για να παίζουν οι Αυτιάδες της πολιτικής για μία ακόμα φορά την παράσταση «Οι φίλοι του λαού». Προοδευτικό είναι ό,τι σε σώζει απ’ τα χειρότερα.
Όταν το φουντάρεις το μαγαζάκι, πας στους δανειστές σου, στις τράπεζες, και σου λένε, κόψε απ’ όπου μπορείς, μάζεψε απ’ όπου μπορείς, για να μειώσεις το άνοιγμα. Κι αυτό κάνεις, και συνήθως το κάνεις άτσαλα και όχι πολύ δίκαια. Και όσο καθυστερείς να το κάνεις, τόσο χειρότερο και πιο άδικο είναι. Αυτό μας συμβαίνει τώρα. Σου λένε, όμως, και κάτι άλλο. Βρες τώρα και τι θα κάνεις για να πάψεις να μπαίνεις μέσα, να πάψεις να έχεις έλλειμμα. Αυτό μας λέει η ευρωπαϊκή κοινότητα, όχι τώρα, πολλά χρόνια πριν. Γιατί αν δεν κάνεις τις δομικές μεταρρυθμίσεις για να γίνει η δημόσια διοίκηση αποτελεσματική και η οικονομία ανταγωνιστική, τι νόημα έχουν τα πρόσφατα μέτρα, οι περικοπές των αποδοχών και οι έμμεσοι φόροι; Του χρόνου θα ξαναπείς περικοπές στους δημόσιους υπάλληλους, θα πας το ΦΠΑ στο 30%;
Αυτό που έγινε, παρά τις κραυγές, ήταν το εύκολο. Το δύσκολο είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές. Αυτοί που υπεραντιδρούν στα πρόσφατα μέτρα, το κάνουν για να σταματήσει το πράγμα εδώ. Όπως πάντα. Γιατί πάντα, κάθε χρόνο, χάνουμε μέρος του εισοδήματός μας. Απλώς δεν μας το λένε με νούμερα, με συμβολισμούς όπως ο 14ος μισθός. Κάθε χρόνο πληρώνουμε όλοι, για να μην αλλάξει τίποτα. Έχουμε φάει τόσους μήνες να συζητάμε για περικοπές, για το ελάχιστο δηλαδή απ’ όσα οφείλουμε να κάνουμε. Και σιγά-σιγά, αρχίζει να αναπτύσσεται και στην κυβέρνηση η ίδια, γνωστή λογική. Μήπως τη γλιτώσουμε και αυτή τη φορά με εισπρακτικά μέτρα και κερδίσουμε χρόνο; Μόνο που αυτή η φορά δεν είναι ίδια. Όσο καθυστερούμε, τόσο βουλιάζουμε. Παρ’ όλα αυτά, ενώ υπάρχει υπερπαραγωγή ιδεών για να μαζέψουν χρήματα, για τις πραγματικά δομικές αλλαγές, γι’ αυτές που θα μειώσουν το κόστος του κράτους και θα το κάνουν πιο αποτελεσματικό, τίποτα δεν προχωράει.
Ο υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε ότι από τα 270 αυτοκίνητα της αρμοδιότητάς του κατάργησε τα 100 τόσα και εξοικονόμησε 150 χιλιάδες σ’ ένα τρίμηνο. Κάποιοι είπαν, σιγά το πράγμα και τι έγινε. Πώς δεν έγινε, μια χαρά είναι, αλλά τι γίνεται με τα υπόλοιπα 54.730 κρατικά αυτοκίνητα; Αν δηλαδή έλεγαν καταργήσαμε και πουλήσαμε 30.000 αυτοκίνητα και μεταθέσαμε τους οδηγούς τους σ’ αυτές τις συγκεκριμένες υπηρεσίες που είχαν κενά, θα ήταν αλλαγή. Τα 100 αυτοκίνητα είναι επικοινωνιακό μάρκετινγκ. Τι έγινε με τις εκατοντάδες άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες που θα καταργούσαν; Τι απόφαση πήραν για τα χρέη των ποδοσφαιρικών ομάδων; Τι έκαναν με τις χρεοκοπημένες δημοτικές επιχειρήσεις;
Οι εφοριακοί κάνουν απεργίες και είναι σίγουρο ότι μέσα σας θα λέτε ίσως ό,τι έγραφε το “Bild”, αγαπητοί μου εφοριακοί, μην απεργείτε, πηγαίνετε εκείνη τη μέρα στο γραφείο σας και κάντε τη δουλειά σας, βρείτε τους φοροφυγάδες. Ωστόσο οι εφοριακοί κατήγγειλαν με ονοματεπώνυμο επιχειρήσεις, χρηματιστηριακές εταιρείες, Μέσα Ενημέρωσης, που η φοροδιαφυγή τους νομιμοποιήθηκε από τους πολιτικούς προϊστάμενους όχι από τους υπαλλήλους. Πώς κατηγορείς τους μανάβηδες στη λαϊκή που δεν κόβουν αποδείξεις, όταν δεν μπορείς να διώξεις ένα μεγάλο φοροφυγά; Πώς ζητάς από τους δημόσιους υπάλληλους περικοπές 10% των εισοδημάτων τους, όταν η Βουλή ανακοινώνει ότι θα περιορίσει τις δαπάνες της κατά το συγκλονιστικό ποσοστό του 1,76%; Πώς θα ζητήσεις να κλείσουν άχρηστες και σπάταλες επιχειρήσεις του δημοσίου, όταν η Βουλή ανακοινώνει ότι θα φτιάξει ραδιοφωνικό σταθμό για να παίζει; Πώς θα πείσεις ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη, όταν στην αναμπουμπούλα αγοράζεις 2 υποβρυχιάκια; Όταν αρχίζεις τις εξαιρέσεις με τα ταξί στις ταμειακές μηχανές; Όταν δεν αγγίζεις τα κλειστά επαγγέλματα, τη σπατάλη στην ΕΡΤ, τους ειδικούς λογαριασμούς των υπουργείων; Όταν τα σχέδια για το μητροπολιτικό δήμο της Αθήνας έγιναν ήδη κάτι ημίμετρα, από 44 δήμοι σε 29, για να μη μειωθεί πολύ η γραφειοκρατία και η σπατάλη;
Ο λαός δεν είναι βλάκας. Καταλαβαίνει τι γίνεται. Και γι’ αυτό, παρόλο που σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει από το εισόδημά του, περιμένει και δεν επηρεάζεται μέχρι τώρα από την καταστροφολογία. Περιμένει να δει τις επόμενες κινήσεις. Αν πραγματικά θα γίνουν αλλαγές. Όσο αυτές δεν γίνονται, όσο μένει μόνο με τα «μέτρα», τόσο θα απογοητεύεται. Μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται χωρίς κοινωνική πλειοψηφία. Και η καταστροφολογία έχει ένα ατού, όσο κι αν είναι λάθος, παρόλο που είναι λάθος, είναι συνήθως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
22°
