Μεγάλη ήταν η στεναχώρια που πήρα παρακολουθώντας την προχτεσινή συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Όχι επειδή ξαναέβλεπα να ψηφίζεται άλλος ένας προϋπολογισμός που μοναδικό σκοπό έχει την κάλυψη των αναγκών των στελεχών της κυβέρνησης και των φίλων τους. Αυτό το έχω συνηθίσει. Ούτε επειδή άκουσα τον αρχηγό της αξιωματικής της αντιπολίτευσης να επικαλείται την κρίση της Ζωής της Κωνσταντοπούλου για τον Αλέκση.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που, ακόμα κι όταν έχουν δίκιο, δεν τους επικαλούμαστε. Όπως τα χαλασμένα ρολόγια λένε σωστά την ώρα δυο φορές την ημέρα, έτσι και ο χειρότερος των ανθρώπων μπορεί να πει κάτι που είναι σωστό. Μπορεί, ας πούμε, ο Κασιδιάρης να πει ότι ο Αλέκσης είναι απατεώνας (πολιτικά μιλώντας πάντα) και όλοι να ξέρουμε πως έχει δίκιο, αλλά κανείς δεν πρέπει να επικαλεστεί τον Κασιδιάρη. Γιατί κανείς δεν πρέπει να δίνει αξία στα λόγια και την κρίση ενός σβαστικοφόρου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη Ζωή την Κωνσταντοπούλου. Δεν πρέπει να την επικαλείται κανείς, ακόμα κι αν το κάνει για να επιβεβαιώσει κάτι τόσο αληθινό όσο το ότι ο ήλιος είναι ψηλά μια ηλιόλουστη μέρα.
Παρόλα αυτά, ούτε αυτό δεν με στεναχώρησε.
Αυτό που με στεναχώρησε, είναι το ότι διαπίστωσα πως ο Κυριάκος ο Μητσοτάκης πιθανόν να πάσχει από μιας κάποιας μορφής αμνησία. Ίσως και βαριά, καθώς αυτά που ξεχνάει είναι και σχετικά πρόσφατα και σημαντικά. Για να μην τα πολυλογώ, ο άνθρωπος αναφερόμενος στη Ζωή την Κωνσταντοπούλου και απευθυνόμενος στον Αλέκση είπε: «Εσείς την κάνατε Πρόεδρο της Βουλής, όχι εμείς», ενώ όλοι θυμόμαστε ότι η συντρόφισσα Ζωή είχε εκλεγεί πρόεδρος του ελληνικού κοινοβουλίου με ρεκόρ ψήφων ακριβώς επειδή την ψήφισαν και οι βουλευτές της Νέας της Δημοκρατίας (μάλιστα, ο ασθενής τότε Δένδιας έστειλε επιστολή με την οποία δήλωσε ότι θα ψήφιζε την καλή φίλη αυτών που δεν πληρώνουν). Με λίγα λόγια, δυστυχώς, την έκαναν Πρόεδρο της Βουλής ΚΑΙ αυτοί.
Ξέρω ότι δεν είναι ασυνήθιστο ένας ηγέτης της αντιπολίτευσης να παθαίνει αμνησία. Συνήθως, όμως, αυτό συμβαίνει μετά τη νίκη στις εκλογές. Το ότι στην περίπτωση του Κυριάκου έγινε ενώ είναι ακόμα στην αντιπολίτευση είναι που το κάνει κάπως ανησυχητικό.
Αλλά μπορεί και να μην είναι τίποτα. Να είναι μια στιγμιαία απώλεια της μνήμης που τίποτα κακό δεν σημαίνει. Στο κάτω κάτω, όπως είπε και ο Αϊνστάιν (ή η Χρυσηίδα Δημουλίδου… δεν είναι εύκολο να ξέρεις), «Ό,τι δεν θυμάμαι, μπορεί να μην το θυμούνται και άλλοι και να με πιστέψουν». Και μπράβο του.
19°
