Αν ήμουν η δασκάλα που παρήλασε με τη χρυσή τρέσα, θα είχα στείλει από μια πανταχούσα σε κάθε έντυπο ή site που δημοσίευσε και σχολίασε τη φωτογραφία μου, να λύσω το οικονομικό μου πρόβλημα μια και καλή. Όχι καλέ, αστειεύομαι. Ευτυχώς τουλάχιστον που οι κανονικοί άνθρωποι δεν είναι μοχθηροί σαν κάτι ακανόνιστους που η «επωνυμία» τούς εξωθεί να στέλνουν διαρκώς αγωγές αναμεταξύ τους, ώστε να κυκλοφορεί το χρήμα, να αλλάζει χέρια, τζίρος να γίνεται. Δεν θυμάμαι ποιοι έφτιαξαν αυτόν τον νόμο, ούτε υπάρχει λόγος να μου το θυμίσετε γιατί το θέμα μας σήμερα είναι εντελώς άλλο. Και συγκεκριμένα.
Και συγκεκριμένα, λέγω, κύριε πρόεδρε και σεβαστόν δικαστήριον, δικαιούται άραγε άνθρωπός τις να σχολιάζει το outfit μιας δεσποινίδος, να το βαθμολογεί και να την αποπέμπει μάλιστα εκ του τηλεοπτικού παραδείσου αν το παπούτσι είναι ελαφρώς «ντεπασέ» κι αν «το πανωφόρι δίνει πολλές πληροφορίες»; (Με συγχωρείτε αλλά σε αυτό ειδικά το σημείο, πρέπει να διακόψουμε λίγο για να γελάσω. Μου το έχει πει γιατρός. Εντάξει, συνήρθα κάπως, συνεχίζουμε.) Δεν ξέρω από πού προμηθεύονται αυτά τα κορίτσια τα πανάκριβα αξεσουάρ και ενδύματα, ούτε ωφελεί να μάθω γιατί απλούστατα οι φίλες μου κι εγώ έχουμε να ξεπεράσουμε το ψυχολογικό όριο του πολυκαταστήματος ειδών μαζικής ενδύσεως από τότε που λεφτά υπήρχαν.
Δεν λέω, ας ξεχαρμανιάζουμε λίγο τα βράδια με κριτές και κρινόμενους, αλλά έχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο μακρύ καιρό στη χώρα είναι σαν να μην υπάρχει καθόλου τηλεοπτικό πρόγραμμα. Σαν να προετοιμάζεται και να ξαναπροετοιμάζεται, να σκαλώνει στα προσεχώς και τελικά να καίγεται στην προθέρμανση. Όπου κοιτάζω με κοιτάζεις, Καπουτζίδη και Σάκη μου.
Και είναι άραγε το τηλεοπτικό θέαμα, το όποιο θέαμα, απαραίτητο για να αντέξουμε τις ιταμές αλλά και τις ιλαρές προκλήσεις των ημερών μας; Είναι και παραείναι, λέω εγώ, αρκεί να μην κρινόμαστε μεταξύ μας τώρα που δεν ισχύει πουθενά πια κανένα κριτήριο. Οπότε, ντυθείτε, ποδεθείτε και τραγουδήστε ωραία μου πουλάκια, τραγουδήστε όπως νομίζετε και, πού και πού, κάντε και τα στραβά μάτια. Να, ορίστε, πρώτη εγώ. Ξεκαρδίζομαι από το παλιάς κοπής, ελαφρώς φαλλοκρατικό χιούμορ ενός φωτογράφου-κριτή που κάτω από διαφορετικές συνθήκες μπορεί και να με είχε βγάλει από τα ρούχα μου. Συγνώμη κιόλας, αλλά είπαμε: Εντολή γιατρού.
16°
