Έτσι, για να τιμηθεί ο θρυλικός αριστεροπόδαρος της Παναχαϊκής και αργότερα του Παναιγιάλειου, που δόξασε το αχαϊκό ποδόσφαιρο και ξελάσπωσε ουκ ολίγες φορές την Εθνική Ελλάδος γεια σου. Αλλά τι περιμένεις; Άμα ο νονός είναι μινάρας, βάζει το ανδρόγυνο να τσακωθεί πάνω από την κολυμπήθρα.
Κι όμως. Είδα κι ευτυχισμένα βαφτίσια. Αν εξαιρέσεις τη φίρμα μπομπονιέρας και μαρτυρικών «ΑΚΤΩΡ», δεν είχαν τίποτα κοινό με τα προχτεσινά. Η Κακιά Σκάλα, φερ’ ειπείν, που κοντά μια δεκαετία την τρυπούσαν και την σούβλιζαν σαν το σπληνάντερο, τα κατάφερε τελικά να απαλλαγεί από το δυσοίωνο χαρακτήρα της και να αποκτήσει σήραγγες με ονόματα που προσπαθώ να διεισδύσω στο μύθο τους, κάθε φορά που κατεβαίνω προς Καλαμάτα.
Γεράνεια ονομάζεται το ένα, για να μου θυμίζει τον αμήχανο ορεινό όγκο που δεν ήξερε κατά πού την κεφαλήν κλίναι (προς Αττική ή προς Πελοπόννησο;) και που από καθαρή μοχθηρία τον έβαφα στους σχολικούς μου χάρτες με ξυλομπογιά χρώματος καφέ. Ευπάλινος λέγεται το άλλο, που ρώτησα κι έμαθα πως είναι προς τιμήν του αρχιτέκτονα από τα Μέγαρα ο οποίος έφτιαχνε σήραγγες και αγωγούς νερού. Αίθρα, η αγαπημένη μου, που ο πατέρας της, για να την παντρέψει, μέθυσε τον γαμπρό, μην καταλάβει ότι από τα ίδια σεντόνια είχε περάσει το ίδιο βράδυ κι ο Ποσειδώνας. Μετά είναι ο Θησέας που καβαντζώνει τη σήραγγα αριστίνδην και κατόπιν ο Σκίρων ο πλακατζής, που όποιον αφηρημένο έβλεπε, τον έσπρωχνε με τη μια στον γκρεμό, γιατί και η εγκληματικότητα, μη νομίζετε, έχει κι αυτή, ώρες-ώρες, τα δίκια της.
Κατά μια ερμηνεία, Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Οπότε, αν είχα το δικαίωμα να διαλέξω από ποια στενωπό δακρύων κι από ποια σήραγγα στεναγμών πρέπει να περάσω για να βγω απέναντι καθαρή, θα διάλεγα, γιατρέ μου, τη σήραγγα του Αρτεμισίου. Γιατί ποτέ το έμπα της δεν έχει τον ίδιο καιρό με το έβγα της και κυρίως, γιατί από εκεί πέρασαν τα κινηματογραφικά συνεργεία του Σταύρου Τσιώλη, ολοκληρώνοντας τον αρκαδικό του κύκλο.
17°
