Κάποια χρόνια πίσω, είμαστε μια ανάσα πριν από τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Πρέπει οπωσδήποτε να κανονιστεί ταξιδάκι με το κλασσικό παρεάκι για να περάσουμε χαλαρωτικές και ξέγνοιαστες στιγμές…
Κι εκεί που όλα είναι κανονισμένα με την κολλητή και μια φίλη καλή, σκάει από το πουθενά η «έρμη» γνωστή που έχει χωρίσει πρόσφατα, που η μαμά δεν την αφήνει να πάει κάπου αλλού παρά μόνο με εμένα γιατί φαίνομαι καλό κορίτσι (Αχ, και να ’ξερες!). Ας έρθει και αυτή μαζί μας πόσο πια θα μας ταλαιπωρήσει;
Ραντεβού στο λιμάνι του Πειραιά στις 7:15 για να φύγουμε με το δελφίνι των 08:00. Οι τρεις εκεί στην ώρα μας και η 4η να αγνοείται η τύχη της. Τι τηλέφωνα να παίρνουμε, τίποτα. Ξαφνικά, 8 παρά τέταρτο εμφανίζεται με τον μπαμπά και με μια τυρόπιτα στο χέρι… Να περιμένουμε να φάει την τυρόπιτα, γιατί πρωινό δεν είχε φάει και στο ταξίδι ζαλίζεται -πυκνοί καπνοί να βγαίνουν από τα αυτιά μας- κι επιτέλους μπαίνουμε στο δελφίνι και καθόμαστε. Αμήν!
Με το που φτάνουμε και παίρνουμε τις βαλίτσες μας, ξαφνικά η αγαπητή Κ. αρχίζει τις φωνές ότι της έκλεψαν τη δική της. Μια βαλίτσα είχε μείνει κι επέμενε πως δεν ήταν η δική της. «Μα καλό μου, με αυτή ήρθες»! «Όχι, δεν είναι δική μου»! Να φωνάζει, να βρίζει, να θέλουμε να χαθούμε από προσώπου γης, το προσωπικό να έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του…. Με τα πολλά, ανοίξαμε τη βαλίτσα, είδε τα ρούχα της και ησύχασε….
Δεν ξεκινήσαμε καλά…
Για να μην μακρηγορούμε, μπάνια, βόλτες, φαΐ… Αχ, αυτό το φαΐ! Να κάθεσαι να φας με μια λαχτάρα και με το που έρχεται το καθετί να βουτάει μέσα το πιρούνι και να μην προλαβαίνεις να πάρεις μια μπουκιά. Στο ποτό καλύτερα θα τα πάμε… Θα ’θελες!
Είμαστε σε φάση: γνωρίζουμε κόσμο, κάνουμε παιχνίδι, καθότι ελεύθερα πουλιά.
Είναι που είναι χάλια συναισθηματικά, πίνει, γίνεται χάλια, θυμάται τον δικό της, που τον έχασε και δεν ήταν δυνατή να επιβληθεί στη μαμά κι αυτός που δεν επέμεινε και όπως καταλαβαίνετε μας πήρε το ξημέρωμα να παρηγορούμε. Οι άλλες να λένε «εσύ την έφερες, λούσου τα»! Με το δίκιο τους, βέβαια…
Τελικά, τα μαζέψαμε, γυρίσαμε –αν και πολλές φορές μας πέρασε από το μυαλό να την παρατήσουμε εκεί!
Κάπως έτσι κύλησαν οι μέρες… Τώρα, γελάω που τα σκέφτομαι, αν και ομολογώ ότι ήταν από τις χειρότερες διακοπές ever!
21°
