Την προηγούμενη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε η διάλυση της πενταετούς κατάληψης της βίλας Ζωγράφου απο αστυνομικές δυνάμεις. Θυμήθηκα τότε ένα σαββατοκύριακο που πήγα να παρακολουθήσω μια συναυλία εκεί μαζί με φίλους.
Βρέθηκα στη Βίλα Ζωγράφου πριν περίπου τρία χρόνια. Ήμουν περίεργος να δω από μέσα την κατάληψη και να παρακολουθήσω τη συναυλία κατά του ρατσισμού, ενάντια στις συνθήκες κράτησης και για οικονομική ενίσχυση των φυλακισμένων αγωνιστών, όπως έγραφε η αφίσα. Συγκεντρώθηκαν πάνω απο 6.000 άτομα, που συνεχώς αυξάνονταν με την ώρα. Έπαιξαν οι Dark Rags, οι Stress, οι Cravats, οι Victory Collapse και ένα πανκ συγκρότημα που δεν ήταν γραμμένο στο πρόγραμμα. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα βραδιά με πολύ μουσική και καλή διάθεση.
Μπαίνοντας μέσα στη βίλα πριν τη συναυλία, γνώρισα αρκετά παιδιά. Το κτίριο δεν ήταν ούτε γκραφιτιασμένο απο πάνω μέχρι κάτω, ούτε βανδαλισμένο, ούτε παρατημένο, ήταν ζωντανό. Θυμάμαι να συζητάνε καθισμένοι σε ένα απέραντο ξύλινο πάτωμα. Δεν ένιωσα ποτέ άβολα ούτε παρείσακτος. Δεν είδα ούτε γκλομπ ούτε μολότοφ.
Οι καταλήψεις δεν είναι καινούριο φαινόμενο, στις μέρες μας πληθαίνουν σε παγκόσμια κλίμακα όπως για παράδειγμα μπορεί κανείς να διαπιστώσει στη Λατινική Αμερική αλλά και σε άλλες δυτικές χώρες. Από τη δεκαετία του ’60 και μετά, η λογική της κατάληψης εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη, εξαιτίας του τρομερού στεγαστικού προβλήματος που αναπτύχθηκε τις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ ένας δεύτερος κύκλος έλαβε χώρα τη δεκαετία του ’80.
Γνωστές καταλήψεις ανά τον κόσμο είναι η Dharavi στη Βομβάη, η Κριστιάνια στην Κοπεγχάγη, η Kunsthaus Tacheles του Βερολίνο, το Blitz στο Όσλο της Νορβηγίας, η Rote Flora στο Αμβούργο της Γερμανίας, τo Leoncavallo στο Μιλάνο, το Can Vies στη Βαρκελώνη, η κατάληψη της οδού Rivoli στο Παρίσι και άλλες πολλές.
