Μελαγχολική ποπ δωματίου, φτιαγμένη από πιάνο, νοσταλγία, βιολί, σαξόφωνο, αέρινα φωνητικά και μια διπολική αίσθηση: αυτό που ακούς μπορεί να έρχεται από τα ίντι λιβάδια της Γλασκόβης ή τα βάθη του φολκ αμερικάνικου Νάσβιλ. Κι όμως, ο Κώστας Αντωνιάδης, aka Gadless, κατοικεί στη Νέα Σμύρνη, ο Γιώργος Μπουσούνης, που εκτός από το πιάνο παίζει και το μπάσο, ζει στην Κυψέλη, εκεί δηλαδή που κατοικοεδρεύει ένας ήχος σπάνιος για την Αθήνα του σήμερα. Στα στούντιο Ammos.
Κακά τα ψέματα, η πόλη είναι παραδομένη σε ένα κακό τέκνο ή μια ηλεκτρόνικα άψυχη, σε ένα χιπ χοπ που traπίζει βάναυσα, φόρτωσε κι όλον τον λαϊκοπόπ αχταρμά των σουξεδιάρηδων του «ραδιόφωνου», την εντεχνίλα των «ποιητικών» και ένα ροκ που απλά βαράει για να βαράει μηρυκαστικά με τους «ξένους», οπότε η ερώτηση είναι μία: υπάρχει χώρος στην Αθήνα, κοινό, δυνάμεις που θα εκτιμήσουν αυτόν τον κομψό, ντελικάτο και ατόφια συναισθηματικό ήχο του Falling; Αυτή τη λεπτεπίλεπτα κεντημένη παραγωγή του Γιώργου Γκίνη και τούτης της παρέας, που επιμένει να παίζει μουσική για ένα άλλο level;
Στο λάιβ του Gadless πρόσφατα στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγ. Παύλου, ήταν η πρώτη φορά που άκουσα το Falling. Δεν θυμάμαι αν η διασκευή του στο Disarm των Smashing Pumpkins προηγήθηκε ή ακολούθησε, μα θυμάμαι πως ενθουσιάστηκα από τη «συνομιλία» τους. Ντουέτο με τη Lou is. Μια μυσταγωγική νύχτα, μα το ίδιο συμβαίνει και με την ψηφιακή κυκλοφορία του Falling: το πέμπτο κατά σειρά σινγκλ του Gadless είναι μια ελεγειακή νεοφόλκ μπαλάντα όπου μελωδία, ατμοσφαιρική ερμηνεία, παίξιμο, παραγωγή και συναισθηματική ένταση στίχων και φωνών καταφέρνει να σε παρασύρει σε μια άλλη χώρα.
Από τη φωτογραφία ακόμα του Χρήστου Πετρόπουλου, με τον δρόμο βουλιαγμένο θαρρείς από την ομίχλη, ξέρεις πως αυτή η βόλτα με το αμάξι θα σε βγάλει πιο μακριά από ό,τι φαντάζεσαι: «You drive the car with a cigarette in your hands, you say lets go far, cause nothing left behind me». Ναι, στην Αθήνα του 2018 εξακολουθούν να βγαίνουν και να παίζουν τέτοιοι ήχοι. Σίγουρα εκλεκτοί και εκλεκτικοί, απίστευτα κινηματογραφικοί μα και ραδιοφωνικοί, αρκεί οι σταθμοί να θελήσουν να φωτίσουν κι αυτή την εκδοχή της. Την πόλη δηλαδή σαν εργοτάξιο σπάνιων ήχων πέρα από τους συνεπείς «θορύβους» της.
Το ακούω τα πρωινά καθώς ανεβαίνω από τη Νέα Σμύρνη στο Σύνταγμα και η νέα μέρα με βρίσκει να κοιτάζω ψηλά στον Λυκαβηττό. Και ξαφνικά ο λόφος χάνεται ή αλλάζει χάρτη: γίνεται ένα σκοτσέζικο βουνό, πάνω του αντί για εκκλησάκι είναι ένα κάστρο. Ή μια αμερικάνικη λοφοσειρά, όπως απλώνεται παντού ώσπου φτάνει το μάτι, όπως ο δρόμος με οδηγεί όχι σε άλλο ένα μοτέλ μα στη Χαριλάου Τρικούπη, στα στούντιο του Athens Voice Radio 102.5. Οπότε πέραν των άλλων, μπορεί και να απάντησα και σε μία ακόμα ερώτηση, πέραν του αν είναι καλό το νέο τραγούδι του Gadless: ναι, είναι. Αλλά είναι και πολύ ωραία όλη αυτή η συστοιχία και οι οσμώσεις του Gadless και των φίλων του με τους Belle and Sebastian και τους Lambchop, τους Wilko και τη Saint Vincent, τον Sufjan Stevens και τον Richard Howley. Νομίζω πως ειδικά ο τελευταίος, επίσης τα καλύτερα θα είχε να πει για το Falling...
18°
