Πλατεία Αγίας Ειρήνης Σκυλακάκη

Βρίσκομαι στην πλατεία Αγίας Ειρήνης Σκυλακάκη. Έχω αποφασίσει να ακολουθήσω τις εντολές της, να διδαχθώ από τον άγιο βίο της και να ακούσω τις παραινέσεις της στον τρίτο τόμο των έργων της, το άλμπουμ «Matterless» που εδώ και λίγο καιρό στριφογυρίζει σαν ταινία μέσα στο κεφάλι μου. Βρίσκομαι σε μία περίοδο άρνησης και χρειάζομαι να μεταλάβω τη θετική ενέργεια της αγίας – να, εδώ, στην πλατεία των τραγουδιών της.

Διαβάστε για τα τραγούδια ακούγοντάς τα από το Soundcloud

Το άλμπουμ ξεκινάει με το «First days of Spring», μία καταπραϋντική μελωδία για την ειρωνεία της άνοιξης που πέφτει γελώντας επάνω στα κεφάλια μας. «Όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα αλλά εγώ δεν θέλω να αλλάξω άλλο», αφήστε με εδώ στην πλατεία να παρακολουθώ τον καιρό να περνάει. Είναι το δικαίωμα στο να είμαι τίποτα, στη θαλπωρή του: όλα είναι οκ.

Το «Down» είναι μία φολκ-ροκ μπαλάντα. Κρύβει ένα επίμονο, συντονισμένο σφύριγμα σαν να συνοδεύει την πτώση σου που οδηγεί στο κιθαριστικό «down-down-down». Είναι μια τόσο ροκ εν ρολ λέξη, βολεύει τόσο πολύ στην κίνηση των δαχτύλων καθώς πέφτουν στις χορδές, στο air guitar να κουνάς το κεφάλι, ντάουν-νταν-ντάουν. Ελεύθερη πτώση, κανένας δεν θα σε πιάσει, σκέψου όλα τα ωραία πράγματα που έχεις αγαπήσει. Κάτι σαν Μαίρη Πόπινς με ζάναξ.

Το «Matterless» ακούγεται παντού, είναι η προσευχή της Ειρήνης στον φετινό χειμώνα, με ένα παρηγορητικό ρεφρέν, «χωρίς σημασία» να κυλάει ελεύθερο στα δρομάκια των ραδιοφώνων, δίνοντας υπόσταση στις μικρές α-νοησίες της αγάπης.

Το «How can love» είναι ένα ηλιόλουστο, καθαρόαιμο βρετανικό ποπ που ξεκινάει με steady beat και στη μέση ηλεκτρίζεται και ανεβάζει στροφές, ταιριάζει με δρόμο και άνεμο και στο τέλος θυμίζει τα απολυτίκια των άλλων αγίων της εκκλησίας μας, των Fleetwood Mac. Νομίζω ότι με κάτι τέτοια tracks, η αγία Ειρήνη καταχωρείται τελεσίδικα στο πάνθεον των αγίων της εκκλησίας της αλλοδαπής, εκεί δείχνει να ανήκει και να βρίσκει το φως.

Εξίσου αιθέριο το «Naked feeling», με γυρίσματα που εκπέμπουν ήλιο και ρυθμό άνοιξης, ανθίζουν και τελειώνουν όλα τόσο γρήγορα, 2 και κάτι λεπτά το κομμάτι. Τόσο βρετανικό που κανονικά, τώρα, η Ειρήνη θα έπρεπε να πίνει τζιν με τη βασίλισσα.

Το «Sweet Sorrow» είναι αυτό που δεν μπορώ να ξεκολλήσω από το μυαλό μου, είναι το δικό μου μάντρα. Βοηθάει και ο ρυθμός του, ένα μπρος-πίσω που σε ζαλίζει ευχάριστα και η τρυφερή φωνή της Ειρήνης, σχεδόν σαν πρόζα να παίζει πάλι με αυτές τις διφορούμενες λέξεις που χαρακτηρίζουν όλο το άλμπουμ.

Στο «It’s getting darker», η Ειρήνη διαχέει φως σύμφωνα με τις γραφές της, μοιάζει στ’ αλήθεια σαν να ακούς βροχή από φωτόνια να ρέουν από ψηλά σε μία ηλεκτρονική λούπα, ενώ το κομμάτι τρέχει γύρω σου, παντού, πλημμυρίζει την πλατεία – do you even care?

Το «In the light» είναι ένα παλιότερο μιράκολο της αγίας, τρυφερό κομμάτι με γιουκαλίλι, βιόλα και μελόντικα που του έδιναν έναν κινηματογραφικό χαρακτήρα. Τώρα το επεξεργάζεται διαφορετικά ο παραγωγός της, έμπειρος Danton Supple (παραγωγές σε Coldplay, Soulsavers, Ian Brown, Morrissey, Patti Smith, The Doves κ.ά.) και του δίνει έναν πιο μοναχικό χαρακτήρα, του βάζει βάθος σαν να πλανιέται σε τροχιά στο διάστημα, αναζητώντας το φως. Στο τέλος, μακρινά γαβγίσματα που σβήνουν. Νομίζω η αγία Ειρήνη αγαπάει τα αδέσποτα, τα ψάχνει στις γειτονιές και στις πλατείες και τα ευλογεί.

Τελευταίο κομμάτι, ανακεφαλαιώνοντας, το «Ballad». Ακουστικό και κομψό, έρχεται τόσο κοντά και δίπλα και πίσω στο σβέρκο σου και το ακούς να ψιθυρίζει την άφεση, που ανατριχιάζεις. Είναι το ευτυχισμένο τέλος μίας σειράς εικόνων που διηγούνται τον δρόμο προς την ελευθερία, όπως η αμόλυντη, καθαρή μουσική των αυτόνομων δημιουργών την έχει περιγράψει.