Βασιλική

Ένας μονόλογος. Μια νουβέλα που κρατάει μόλις μια ανάσα. Σαράντα σελίδες, ένα κείμενο λιτό, ασθματικό. Μιλάει για το σεξ, για την ηδονή, τον πόνο, την παράνοια, τη μοναξιά. Μιλάει μια γυναίκα.

Για την ηρωίδα της Βάσως Νικολοπούλου δεν υπάρχει άλλος κόσμος, εκτός από τον κόσμο του εραστή της κι άλλος έρωτας έξω από τον κρυφό, αμαρτωλό, αιμομικτικό έρωτά τους. «Από 13 χρονών ανήλικο με είχε καπαρώσει - είκοσι δύο αυτός - να τα λόγια - ποτέ δε θα σ’ αφήσω». Ζει μόνο για τις ελάχιστες συναντήσεις πίσω από την πράσινη κουρτίνα της αποθηκούλας. Είκοσι χρόνια. Όταν εκείνος την αφήνει για να «νοικοκυρευτεί» με άλλη, εκείνη μένει παράλυτη από συναισθήματα να παλεύει με τη συνειδητοποίηση της προδοσίας. Στα αυτιά της ηχούν ακόμα οι υποσχέσεις, υποσχέσεις που αποκοίμιζαν τις ενοχές, απελευθέρωναν από τους δισταγμούς. Μπερδεμένη αναμασά το παρελθόν, μονολογεί, μονολογεί για να μη χάσει όπως η μητέρα της τα λογικά της. «Μα λοιπόν, τι είναι αυτή η αγάπη; Πόσο εύκολα ξεαγαπάει κανείς;» Μια ερώτηση χωρίς απάντηση, ικεσία χωρίς αποδέκτη. Σπαταλημένη, άδεια, μόνη, ηττημένη. Ο έρωτας μεταμορφώνεται σε παραίσθηση, η παγερή αύρα του θανάτου –του τέλους της σχέσης–, η μοιραία τροπή με την οποία αρνείται να συμβιβαστεί οδηγεί στην πτώση, στην παράνοια, στην καταστροφή. «Δεν θέλω πια να ζω. Δεν θα ξαναπλυθώ, δεν θα ξαναχτενιστώ, θα μείνω να βρομίσω. Σαν τη νεκρή. Άθλιε, δεν την θέλω την ελευθερία που μου δίνεις». Όταν ο έρωτας γίνεται νοσηρό πάθος, όπως στις τραγωδίες, δεν σταματάει παρά μόνο με το θάνατο. Πραγματικό ή φανταστικό, τι σημασία έχει. Το πρώτο βιβλίο της Β.Ν., μια νουβέλα για τη δυσβάστακτη εσωτερική σιωπή που ακολουθεί την έκρηξη του έρωτα.

Βασιλική, Βάσω Νικολοπούλου, εκδ. Πόλις, σελ. 39