Μίλα μου βρώμικα 518

Υπέροχο πλάσμα μου και αναγνώστριες/στες, βγήκα πριν 2 βδομάδες από μία σχέση εξ αποστάσεως 3 χρόνων – απόσταση από την αρχή ως το τέλος με τα + και τα -. Πλέον βέβαια είμαι πεπεισμένη ότι η απόσταση μου εντείνει άπειρες ανασφάλειες ενώ έχω να κάνω με έναν άνθρωπο καθαρό έως και ωμό ως προς την αλήθεια, ορθολογιστή, που, αν και ήταν κλειστός, άλλαξε εμφανώς σε διαφόρους τομείς. To εκτίμησα, αλλά συνέχισα το τελευταίο διάστημα –κάπως εγωκεντρικά- να επιζητώ το 110% από αυτόν σαν να προσπαθώ συνεχώς να δημιουργώ θέματα για καβγά που μετά μετάνιωνα – πράγμα που θεωρώ ότι θα έκανα και τον «ιδανικό» να έβρισκα (που, μεταξύ μας, μπορεί και να τον βαριόμουν). Έχουμε χωρίσει τουλάχιστον 4 φορές και θα έλεγα ότι κύριος αίτιος ήταν εκείνος, παρότι πάντα φταίνε και οι δυο. Εγώ βέβαια υποσυνείδητα είχα συσσωρεύσει όλο τον πόνο που ένιωθα τα 2 πρώτα χρόνια σε καβγάδες, χωρισμούς κ.λπ. και τον έβγαζα κάπως (ίσως εκδικητικά) άθελά μου πάνω του. Νιώθοντας ιδιαίτερα τώρα ότι δεν μου έχει περάσει ο έρως, αισθάνομαι ότι τα σκάτωσα με ποικίλες εντάσεις και μια πιπίλα «εεε, αν δεν πηγαίνει, ας χωρίσουμε». Όποτε όμως χωρίζουμε, ο έρωτας, οι θύμισες και κυρίως η αγάπη μέσα στη συνήθεια, τον γυρίζουν με ξεχωριστό τρόπο και είναι και κάπως τονωτικό όλο αυτό για μας. Είναι όμως η φορά που φοβάμαι μήπως τελικά εννοεί ότι «παρότι του λείπω» και «δεν είναι σίγουρος», «αν τα βρίσκαμε τώρα δεν θα είχε την παραμικρή διάθεση να προσπαθήσει», ή αυτό είναι για ακόμη μια φορά παροδικό, καθώς έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που πιέζεται αλλά επιστρέφει ακόμη κι αν περάσουν 30 μέρες; 

Η αφαίρεση είναι ένας τρόπος να μετράς την ουσία. Αφαιρέσετε την ένταση, τους καβγάδες, τις ανασφάλειες και τα δραματικά στιγμιότυπα από αυτή τη σχέση και βρείτε τι μένει. Σας αρέσουν τα ίδια τραγούδια; Κάνετε ποδήλατο μαζί; Μαγειρεύετε; Μιλάτε για σινεμά, για τις δόσεις του ΦΠΑ, για τους φίλους σας και τα γκομενικά τους; Έχετε αγαπημένη σειρά, αγαπημένη ώρα για κάτι συγκεκριμένο; Έχετε κοινό κόσμο; Μετά κάντε κι άλλη αφαίρεση. Αφαιρέστε ακριβώς την εικόνα που έχετε στο μυαλό σας για τις σχέσεις γενικά και βρείτε τι μένει. Αν αυτό που μένει σας φαίνεται βαρετό ή άνοστο, μήπως είστε λίγο του γιατρού;

Υ.Γ. Μεταφέρω αυτολεξί από Βικιπαίδεια. «Απόλυτη πίεση χαρακτηρίζεται εκείνη που αρχή μέτρησης έχει το τέλειο ή απόλυτο κενό».

Μυρτώ μου, άργησα να ανακαλύψω τη στήλη σου, αλλά πλέον τη διαβάζω φανατικά! Αποφάσισα να σου πω και τη δική μου ιστορία, μιας και δεν ξέρω τι να κάνω... Εγώ στα 25, αυτός 30 χωρισμένος και με παιδί (ήδη όταν το πρωτοάκουσα αυτό σκέφτηκα να φύγω με τη μία). Τον είδα από κοντά μία βδομάδα μόνο, μετά η δουλειά του τον έστειλε στη Θεσσαλονίκη, άγνωστο μέχρι πότε. Η δική μου δουλειά είναι Αθήνα (για μέχρι πότε επίσης άγνωστο). Δεν ήθελα να ξεκινήσω κάτι το οποίο θα είχε απόσταση, αλλά επέμενε να το προσπαθήσουμε και έτσι μπήκα στη διαδικασία! Έχει φύγει περίπου από τις 7 Γενάρη και μέχρι τώρα δεν έχουμε καταφέρει να συναντηθούμε, μου λέει πόσο θέλει να με δει, ήταν έτοιμος να κατέβει και ένα Σάββατο αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Και πλησιάζει η μέρα που επιτέλους θα έχω το δικαίωμα να πάρω άδεια από τη δουλειά και του αναφέρω ότι σκέφτομαι να προσπαθήσω εγώ να βρεθούμε και χάρηκε, αλλά λέει και πάλι ότι δεν είναι πολύ εύκολο, ότι θα χρειάζεται να δουλεύει ώρες κ.λπ. και ουσιαστικά θα με δει για πολύ λίγο. Και, Μυρτώ μου, ιδού η ερώτηση, θέλω τόσο πολύ να τον δω που δεν ξέρω τι να κάνω. Να περιμένω πότε θα μπορέσει αυτός να κατέβει; Να ανέβω εγώ; Αλήθεια ήμουν αποφασισμένη να πήγαινα και να έμενα σε ένα ξενοδοχείο μόνη μου, αλλά περίμενα ότι θα ενθουσιαζόταν πιο πολύ όταν του είπα ότι σκέφτομαι να ανέβω εγώ και μου κόπηκαν λίγο τα φτερά. Αναποφάσιστη όσο δεν πάει. Σε φιλώ. -Αναστασία

Το ότι δεν ενθουσιάστηκε όσο περιμένατε δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, ούτε είναι δείγμα ότι δεν σας θέλει αρκετά. Μπορεί, ας πούμε, να είναι ενοχικός και να αγχώνεται επειδή θα είσαστε μόνη σας στη Θεσσαλονίκη κι εκείνος να πρέπει να δουλεύει όλη τη μέρα. Γιατί, λοιπόν, αντί να στέλνετε γράμματα σε μένα, δεν λέτε σε εκείνον πώς νιώθετε; Πού ξέρετε; Μπορεί με μια δυο λέξεις να ξανακολλήσουν τα φτερά σας.

Υ.Γ. Και στην τελική, γιατί δεν παίρνετε εσείς την ευθύνη –κοινώς το αεροπλάνο– και ό,τι γίνει;

Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη Μίλα μου βρώμικα.