Διακοπές! Ένα χρόνο ολόκληρο τις ονειρευόμαστε κι όσο πλησιάζουν, τόσο επενδύουμε σ’ αυτές: θα βρούμε επιτέλους το σωστό γκομενάκι που θα ανταποκρίνεται σε όλες τις προδιαγραφές που έχουμε από την εφηβεία μας θέσει – αλλά και στις άλλες που με τα χρόνια συμπληρώσαμε. Θα καταφέρουμε εν ηρεμία να κάνουμε εκείνη την κουβέντα με τον/την καλό/ή μας και να φύγει επιτέλους αυτό το ασήκωτο βάρος από μέσα μας κι εκείνος/η θα μας πει πόσο μας νιώθει και γιατί, βρε κουτό, δεν το είχες πει τόσον καιρό. Θα καταφέρουμε να βρούμε χρόνο να ασχοληθούμε με το παιδί μας, να ανακαλύψουμε αν όντως είναι υπερκινητικό, όπως υποψιαζόμαστε εδώ και καιρό. Θα διαβάσουμε επιτέλους εκείνα τα βιβλία που αγοράσαμε μήνες τώρα ή και παραμονές των διακοπών; Θα καταφέρουμε να μείνουμε μόνοι –εμείς η θάλασσα, ο ήλιος, τ’ άστρα κι οι σκέψεις μας– και τότε… φλααας, θα μεταλλαχθούμε σε κάτι αλλούτερο, υπέροχο, σαγηνευτικό για τους άλλους και πάντως σίγουρα πιο ελαφρύ, κάτι να κουλαντρίζεται, βρε αδερφέ, για μας τους ίδιους.
Θα επιστρέψουμε λοιπόν, θα επιστρέψουμε πάντως μάλλον αναπόφευκτα (εκτός κι αν το φέρει η μοίρα να γνωρίσουμε εκείνο το «ναΐφ» ψαρά που θα μας πείσει να περάσουμε το υπόλοιπο του βίου μας ξεψαρίζοντας δίχτυα στην προκυμαία του νησιού). Θα επιστρέψουμε... αλλιώτικοι, καινούργιοι, όμορφοι, έτοιμοι για τα καλύτερα, αυτά που ποτέ ως τώρα δεν καταφέραμε να κάνουμε και θα τα κάνουμε οπωσδήποτε εδώ και τώρα κι ο «ψυ» μας θα τρίβει τα μάτια του με την πρόοδό μας και θα σκάσουνε απ’ τη ζήλια τους οι οχτροί μας – και κυρίως ο/η πρώην μας.
Ως τότε ας επωφεληθούμε απ’ τις διακοπές μας. Ας βιαστούμε να κάνουμε όλα αυτά τα «μικρά», γιατί οι διακοπές έχουν ημερομηνία λήξεως ανελέητα συγκεκριμένη.
Eγκλωβισμένη για μια ακόμη φορά σε ένα φτηνό υπερθέαμα, η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί εδώ και μέρες το «θρίλερ της εξιχνίασης» των πεπραγμένων της λεγόμενης «συμμορίας Βλαστού». Λέξεις και πρακτικές όπως το τεκμήριο της αθωότητας, η μυστικότητα της έρευνας και της δικογραφίας, ο σεβασμός της προσωπικότητας δεν έχουν, βέβαια, καμία θέση σε αυτό το έργο που είμαστε όλοι θεατές.
Καθημερινά βομβαρδιζόμενοι με αποσπάσματα των «αποκαλυπτικών συνομιλιών», καλούμαστε και μεις να «αποκωδικοποιήσουμε», να αισθανθούμε «έκπληξη και αποτροπιασμό» για τη διαφθορά μερίδας σωφρωνιστικών υπαλλήλων και υπουργών της κυβέρνησης. Κυρίως, όμως, καλούμαστε να «ενθουσιαστούμε» για τις δυνατότητες που έχει το υπερ-βαλιτσάκι της ΕΥΠ, που, σαν άλλο βαλιτσάκι του Σπορτ-μπίλι, είναι ικανό, με κόστος μόλις 10-12 εκατομμυρίων ευρώ έκαστο (ευκαιρία, γι’ αυτό φαίνεται και παραγγείλαμε άλλα δύο) να μας λύσει όλα μας τα προβλήματα. Ή σχεδόν όλα. Γιατί το ότι δεν έχουμε νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, επαρκή μέσα μεταφοράς, αξιοπρεπές οδικό δίκτυο, εύρωστους ασφαλιστικούς φορείς και άλλα τόσα, δεν πρόκειται βεβαίως να απασχολήσει τους εμπνευστές της παράστασης, ούτε και να επισκιάσει το «θρίαμβο της αστυνομίας». Όχι, βέβαια. Αυτά δεν έχουν σημασία όταν εδώ, μέσω των «αποκαλυπτικών ρεπορτάζ», μαθαίνουμε, έκπληκτοι πάντα, πως οι φυλακές είναι στρατηγεία της ελληνικής μαφίας και πως, αν έχεις βέβαια πολύ χρήμα και άκρες, ενδέχεται να έχεις και τα τυχερά σου. Aν πάλι δεν διαθέτεις άκρες και χρήμα, κοιμάσαι με καμιά σαρανταριά ακόμα νοματαίους στο πάτωμα θαλάμου με μία τουαλέτα, κακοποιείσαι σωματικά και ψυχικά και μολονότι κάνεις απεργία πείνας επί μέρες με άλλους 5-6 χιλιάδες ακόμα κρατούμενους τίποτα δεν αλλάζει.
Άλλωστε, όπως επιβεβαιώνεται καθημερινά σε αυτή τη χώρα, μόνο με άκρες και χρήμα ζεις αξιοπρεπώς. Εκτός βέβαια κι αν κατά λάθος αφήσεις να ακουστούν παραέξω τίποτα «ατασθαλίες» υπουργών. Τότε ούτε άκρες ούτε εκδουλεύσεις σε σώζουν...
κ. Σώτη Τριανταφύλλου διάβασα και ξαναδιάβασα ένα κείμενό σου στην A.V. τεύχος 267 (23-29 Ιουλίου 2009) που επιγράφεται «Για το Έλλειμμα της Αριστεράς». Κάτι προσπάθησες να πεις γι’ αυτό το βασικό και πράγματι υπαρκτό ζήτημα και πρόβλημα. Αλλά μου έκανε εντύπωση πως τα ’χεις έτσι ανακατέψει όλα στο «μπλέντερ» του μυαλού σου και τα ’χεις κάνει μαγιονέζα: αναρχικούς, αριστερούς, Μάη του ’68, Μπακούνιν, Μαρξ, Λένιν, βάνδαλους, δικτατορίες και πάει λέγοντας. Γιατί άραγε τόσο πολύ ανακατεύεις τις «γραβάτες με τα σώβρακα»; Επειδή είναι όλα από ύφασμα;
