Μίλα μου βρώμικα: Η Μυρτώ Κοντοβά απαντά σε ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά.
Δώσε μου μια βρώμικη ιδέα για το πώς θα πείσω τον sexbody- superhero να δώσει μια ευκαιρία σε αυτή τη σχέση να γίνει σχέση κανονική. Ημερήσια. Στο φως του ήλιου ή στη βροχή του ουρανού. Τον θέλω δικό μου. Στη ζωή μου. Να του λέω καλημέρα το πρωί. Να κάνω σχέδια μαζί του. Να ακούω την γκρίνια του για τις σπουδές του και να του αγοράζω καινούργιες χορδές για την κιθάρα του. Να πηγαίνουμε σινεμά. Να μιλάμε facetime. Να στέλνουμε μηνύματα, φατσούλες και GIF. Να είμαι το κορίτσι του και να είναι το αγόρι μου. Να βλέπουμε ταινίες και να με αγκαλιάζει και να με σφίγγει πάνω του, όπως κάνει μετά το σεξ. Να μη φεύγει. Να μη μου στέλνει «θα είσαι σπίτι, θα τα πούμε;» με μοναδικό σκοπό να γαμηθούμε και τέλος. Να θέλει απλώς να με δει. Να του λείπω όπως μου λείπει. Ώρες ώρες με πιάνει απελπισία, θυμός, παράπονο και καπνίζω κοιτάζοντας τα ταβάνια όλη νύχτα. Μετά, κάνω πάλι την άνετη και απαντάω «πέρνα, ναι, είμαι χαλαρά». Έξι μήνες, τώρα, τον έχω και δεν τον έχω. Τι να κάνω, Μυρτώ μου; Εκείνος δεν κάνει τίποτα.
Ζείτε μόνη σας ένα δραματικό ειδύλλιο. Καμία αντίρρηση, υπάρχει ένας βίντατζ ρομαντισμός σε όλο αυτό. Αν όντως θέλετε να συμβούν αυτά που περιγράφετε, νομίζω πως πρώτα έχετε να αποφασίσετε αν θα αποχωριστείτε το μοναχικό δράμα σας. Ή,μάλλον, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα σας. Δεν κάνω πλάκα, πολύς κόσμος γουστάρει να μαζοχίζεται με ιστορίες που δείχνουν αδιέξοδο – είναι κι αυτός ένας τρόπος απόδρασης από την καθημερινότητα.
Υ.Γ. 1 Και πάμε παρακάτω. Πού να το ξέρει ο άνθρωπος, αν δεν του το πείτε; Πού να ξέρετε τι συμβαίνει στο μυαλό του, αν δεν φανερωθείτε; Ελάτε τώρα, αφήστε τα ταβάνια και τις ταβανοσκοπήσεις και τους κόντρα ρόλους και τους ναρκισσισμούς και ξηγηθείτε. Κι αν φάτε μια πόρτα στα μούτρα, δεν πειράζει, όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε φάει μια πόρτα στα μούτρα. Και δυο. Και τρεις. Και χίλιες δεκατρείς.
Υ.Γ. 2 Εκτός αν σας αρκεί αυτό που ζείτε τώρα. Μήπως το προτιμάτε από το καθόλου; Ελπίζω η απάντηση να είναι όχι.
Dear Myrto, είχα καιρό να σου στείλω (σημείο ηρεμίας και ευτυχισμένης πλήξης) αλλά εν αναμονή της τρομερής και φοβερής επιστράτευσης θεωρώ πως κρίνεται αναγκαίο το σκάλισμα του θέματος «στρατός». Όντας παρθένα στην εμπειρία «ο αδερφός, ο φίλος, ο ξάδερφος πάει στρατό» μου ’κατσε λαχείο και πάει το αμόρε. Φανταρογκόμενα, λοιπόν, από δω και πέρα αυτοχαρακτηρίζομαι και τα ’χω ολίγον βάψει μαύρα και άραχνα. Βλέπεις πρακτικά τα δύο τελευταία χρόνια έκανε θητεία μαζί μου, αφού ουσιαστικά συγκατοικούσαμε. Πού πας τώρα, κύριέ μου, και μου λες υπομονή; Την υπομονή δεν τη φιλάς, ούτε την κάνεις αγκαλιά, ούτε την κοιτάς. Και να τα βράσω τα τηλέφωνα και τα σκαΐπια. Αι-σιχτίρ. Δε λέω, και αυτόν τον πονάει και μπορεί να περάσει και χειρότερα από μένα που θα αλωνίζω λεύτερη στο λεκανοπέδιο (και όχι, δεν έχω σκοπό να ξενοκρεβατιστώ). Απλά σκέφτομαι πως τώρα είμαι σίγουρη και αν όχι έτοιμη, τουλάχιστον συμφιλιωμένη με την κακούργα απόσταση. Το ρίσκο βρίσκεται στο στοίχημα του μετά στρατόν εξέλιξη. Αλλά στο τέλος όλα στη ζωή δεν είναι ένα στοιχηματάκι; Άσος - Χ, λοιπόν, το παίζω και ό,τι βρέξει αυτός ο χειμώνας ας κατεβάσει. Σιγά μη φοβηθούμε το λελεδοχακί.
Σας χτύπησε άσχημα η μοίρα. Εσείς πρόθυμη να θυσιάσετε τη ζωή σας και την ευτυχία σας για μία αγάπη (αλωνίζοντας λεύτερη το λεκανοπέδιο) και ο άλλος αντί να λιποτακτήσει, όπως θα ’καναν όλοι, σηκώνεται και πάει στρατό. Αδικαιολόγητος.
Υ.Γ. 1 Και σιγά μην περάσει χειρότερα αυτός, προσπαθώντας να κρατήσει από το σκάιπ και το τηλέφωνο τη σχέση του ζωντανή, ενώ φυλάει σκοπιές στου διαόλου τη μάνα, αποκλεισμένος από τη ζωή του και τους ανθρώπους του.
Υ.Γ. 2 Να ξέρετε πως και το ξενοκρεβάτισμα δίχως σκοπό, μετράει. Για την περίπτωση που σκοντάψετε σε κάνα στρώμα, το λέω.
Υ.Γ. 3 Ό,τι και να γίνει, το σίγουρο είναι πως δεν θα σας ξεχάσει ποτέ. Οι άντρες θυμούνται πάντα το κορίτσι της φανταρίστικης περιόδου.
Ωραίος άντρας, συνομήλικος (38), ελκυστικός και με φλερτάρει μεταξύ αστείου και σοβαρού. Σχεδόν κάθε μέρα με παίρνει τηλέφωνο και μιλάμε αλλά κάνουμε και αρκετή παρέα μέσα στην εβδομάδα. Με πειράζει για τα αγορίστικα μαλλιά μου, για τη μηχανή που οδηγώ, για την «ωμότητά» μου, γενικά για τον τρόπο που ζω και συμπεριφέρομαι, μολονότι ξέρω πως με θαυμάζει για όλα τα παραπάνω. Όμως πού θα πάει αυτό το βιολί; Θα την κάνει την κίνηση ή θα πιάσουμε αράχνες; Γιατί δεν απλώνει το ξερό του να προχωρήσουμε στην επόμενη φάση; Τι λες κι εσύ, φίλη Μυρτώ μας;
Και γιατί δεν απλώνετε εσείς το δικό σας ξερό; Γιατί δεν τον ανεβάζετε στη μηχανή να γίνετε καπνός;
Υ.Γ. Τζάμπα η ωμότητα.
Ερωτικά αδιέξοδα, sexy απορίες, κρυμμένα μυστικά... και στα fm! Το «Μίλα μου βρώμικα» κάνει τα ερωτικά σας θέματα να ακούγονται σαν παθιάρικο τραγούδι στο Athens Voice Radio 102.5
13°
