Μίλα μου βρώμικα 593

Μυρτώ, καλησπέρα και συγχαρητήρια για το ιδιαίτερο των απαντήσεών σου. Κάθε εβδομάδα περιμένω να σε διαβάσω. Αποφάσισα να ζητήσω κι εγώ τη γνώμη σου, αν και σαν άνθρωπος είμαι αρκετά κλειστός, παρόλο που έχω φίλους που ξέρω πως νοιάζονται για μένα. Είμαι 29 ετών, με μία δουλειά πολύ καλή για τα σημερινά δεδομένα, έξυπνη και όμορφη (και αυτό είναι γνώμη των άλλων). Χώρισα πριν από έναν περίπου χρόνο από την τελευταία μου σχέση, η οποία κράτησε τέσσερα χρόνια περίπου. Θέλαμε διαφορετικά πράγματα και κάπου το όλο πράγμα χάλασε. Το καλοκαίρι μου ήταν πολύ ήρεμο κι εκεί που έλεγα ότι θέλω κάτι να με αναστατώσει (με την καλή έννοια) συναντάω αυτόν, τον οποίο ήξερα χρόνια μεν αλλά οι σχέσεις μας περιορίζονταν πάντα στα τυπικά. Από την πλευρά του υπήρχε ανέκαθεν ένα υποτυπώδες φλερτ αλλά επειδή ήμουν σχεδόν πάντα σε σχέση, δεν έκανε ποτέ το βήμα να μου μιλήσει ανοιχτά. Κάτι που έγινε φέτος, όταν κατάλαβε ότι ήμουν πλέον μόνη μου. Βγήκαμε κάποιες φορές, προχωρήσαμε και στα υπόλοιπα, όλα μια χαρά. Πολύ καλή χημεία και άψογη επικοινωνία. Αυτός πέντε χρόνια πιο μεγάλος, με δουλειά επίσης πολύ καλή αλλά με ένα βασικό μειονέκτημα: Ζει στο εξωτερικό. Και θα ζει εκεί για τα επόμενα τρία χρόνια περίπου, κατ’ ελάχιστον. Μιλάμε συνέχεια, του αρέσω πολύ και μου αρέσει. Αλλά προβληματίζομαι πολύ: Τι να κάνω; Να δώσω μια ευκαιρία σε αυτή τη σχέση; Αξίζει λες; Η απόσταση κατ’ αρχήν δεν με ενοχλεί τόσο, αλλά αν όλο αυτό δεν βγάλει πουθενά; Έχω τα περιθώρια;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για μια ειλικρινή απάντηση. -Π. 

Η επιλογή του «δε δίνω ευκαιρία επειδή φοβάμαι μήπως δε με βγάλει πουθενά» μοιραία μας βγάζει στην επιλογή του «δε θα μάθω ποτέ τι θα γινόταν αν έδινα ευκαιρία», οπότε ναι, έχετε τα περιθώρια, πάντα έχουμε τα περιθώρια να δούμε τι θα γίνει αν κουνηθούμε από το σημείο που βρισκόμαστε, αν προκαλέσουμε λίγο την τύχη μας, αν δημιουργήσουμε μια συνθήκη και τέλος πάντων εγώ αυτό θα ’κανα. Ξέρω γω; 

Υ.Γ. Σίγουρα αυτό θα ’κανα.

Αγαπημένη Μυρτώ, σκέφτομαι κάθε μέρα να σου γράψω και κάθε μέρα το μετανιώνω αλλά να που επιτέλους το αποφάσισα! Θέλω τη γνώμη σου για κάτι παράξενο και απαγορευμένο που έχει συμβεί στη ζωή μου τα τελευταία τρία χρόνια και το ζω έντονα σαν βαθύ μυστικό που δυστυχώς δεν γίνεται να φανερωθεί σε κανέναν. Είμαι ερωτευμένη με τον ξάδερφό μου και είναι και εκείνος ερωτευμένος μαζί μου! Όλα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη των οικογενειών, των σογιών και των γνωστών, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει αν το μάθουν. Όπως δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Τι να κάνω, Μυρτώ μου;

Υ.Γ. Είναι τρίτος ξάδερφός μου, όχι πολύ κοντινός συγγενής.

Εκεί που πάει να γίνει γαμώ τα δραματικά σενάρια, μου κοπανάτε μια συγγένεια τρίτου βαθμού και με αφήνετε σέκα. Τρίτος ξάδερφος; Ντάξει, μη σας πάρω στο λαιμό μου αλλά προσωπικά δεν θεωρώ και πολύ συγγενή μας έναν που είναι τρίτος ξάδερφος – δηλαδή δεν μπορώ καν να σκεφτώ ποιανού γιος, ανιψιός, εγγονός μπορεί να είναι ένας τρίτος ξάδερφος και πώς μπορεί να σχετίζεται άμεσα με τη δική μου άμεση οικογένεια, οπότε μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να σας πει τη γνώμη του διότι καταλάβατε τώρα και γενικά την ξέρετε τη γνώμη μου για τις γνώμες των σογιών και των οικογενειών που χώνουν τη μύτη τους στη ζωή των συγγενών τους.

Ένα θα σου πω, Μυρτώ μου: μην ερωτευτείς ποτέ παντρεμένο. Κι αν τον ερωτευτείς κάνε την καρδιά σου πέτρα προτού πέσεις στην παγίδα της αγάπης! - Δ.

Αυτό που υποψιάζομαι, ότι οι αναγνώστριές μου διαβάζουν κρυφά Δημουλίδου και Λένα Μαντά, λύνεται κάπως ή να το πάρω όπως το φέρνει η ζωή;

Αγαπητή Μυρτώ, έχω μια ερώτηση για σένα. Τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι σου αρέσουν οι γυναίκες ενώ ποτέ πριν δε σου πέρασε από το μυαλό ότι αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που δεν τα πας καλά στις σχέσεις σου; Τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι ποθείς την κοπέλα που κάνετε μαζί γυμναστική, αυτήν που νόμιζες ότι απλά τη συμπαθείς σαν καινούργια φίλη; Τι κάνεις όταν έρχεται η ζωή σου τα πάνω κάτω;

Φαντάζομαι πως στην αρχή παθαίνεις σοκάρα, μετά σε πιάνει λίγη μελαγχολία και θες να εξαφανιστείς, μετά σκάει κεφαλάκι από το βυθό στην επιφάνεια, μετά αρχίζεις λίγο να ξετσουτσουρώνεις γιατί ξεφορτώνεσαι μια πέτρα από το στήθος (την οποία δεν ήξερες γιατί την έχεις) και, τέλος, κάνεις ένα μεγάλο πάρτι που επιτέλους βρήκες μια άκρη με αυτό που είσαι και αυτό που επιθυμείς. Όχι;