Για να ασχοληθείς με εμάς τους gay στην επόμενη σειρά σου, θα πρέπει: α) να ξαναμελοποιήσει στίχους σου ο Σταυριανός και να σε ξαναερμηνεύσει ο Μάντζιος, β) να μας πείσεις ότι το τελευταίο τηλεοπτικό σου πόνημα it’s worth watching for και γ) να γεμίσεις τη στήλη σου με ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ βρώμικα λογάκια και όχι με τις εξυπνακίστικες αυτοαναφορές σου. Till then, please, άσε μας ήσυχους να είμαστε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ βρώμικοι και ασχολήσου με τα γεμιστά σου, το σικλαμέν baignoire σου, και βρες τρόπους να γειτνιάζει η στήλη σου με διαφημίσεις ροζ αγγελιών για να κονομήσεις κάνα φραγκάκι. Καλύτερα να δω gay στήλη στην αθλητική εφημερίδα που διαβάζω όταν χέζω, παρά δικό σου σίριαλ με θέμα του εμάς.
Με φιλικούς χαιρετισμούς
-Παναγιώτης
Αυτά που καταθέτετε είναι πολύ σοβαρά. Στη θέση σας θα έκανα μήνυση.
»Καλή μου Μυρτώ, σου γράφω μόνο για να μοιραστώ αυτή τη χαρά που έχει κουρσέψει τη ζωή μου εδώ και τρία χρόνια. Σήμερα (19/1) συμπληρώνονται ακριβώς τρία χρόνια από τότε που της άνοιξα την πόρτα και την καλοσώρισα. Μάλλον θα πρέπει να δεχτώ πως είμαι τελικά καλός άνθρωπος, για να μου συμβεί αυτό που ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορεί να υπάρξει. Κάπου διάβασα πως ο Έρωτας έχει ορισμένη/σύντομη ημερομηνία λήξης. Πώς ορίζουν άραγε οι «ειδικοί» το Θεό λοιπόν; Ποια είναι τα βασικά του μέρη; Είμαι στα 40 πλέον, έχω δύο ζαχαρένια παιδιά (ο βασικότερος λόγος που δεν μετάνιωσα ποτέ που γνώρισα κάποτε τον πατέρα τους) και αισθάνομαι ευλογημένη γιατί καθώς διέσχιζα το τούνελ, συνάντησα το alter ego μου, ουράνιο πλάσμα, γένους θηλυκού. Κι αυτή η λεπτομέρεια δυσκολεύει τα πράγματα πολύ, γιατί δυστυχώς στο Ελλαδιστάν οι δικαστές κοιτάζουν μονάχα τη λεπτομέρεια και χάνουν την ουσία. Κι η ουσία είναι πως δύο άνθρωποι που έχουν τόση αγάπη να δώσουν, δεν θα ’πρεπε να πρέπει ν’ απολογηθούν σε κανένα ομοφοβικό μαλάκα. Ποτέ και για κανένα λόγο. Κι ούτε να φοβούνται πως ο τελευταίος μπορεί να τους αφαιρέσει την επιμέλεια, γιατί δεν παρέχουν υγιές περιβάλλον στα παιδιά. Λες και όλα τα straight ζευγάρια εξασφαλίζουν παραδείσους στα δικά τους. Λες και το έγκλημα της παιδικής κακοποίησης δεν βαρύνει κυρίως τον αντρικό πληθυσμό. Λες και η ομοφυλοφιλία είναι έγκλημα μακράν βαρύτερο και πιο αισχρό. Η σεξουαλική ταυτότητα του καθενός είναι αυστηρά προσωπική του υπόθεση κι οφείλουμε να τη σεβόμαστε ευλαβικά. Κι αν όλοι το μαθαίναμε αυτό στα παιδιά μας, θ’ ακυρωνόταν και ο μελλοντικός φόβος που όλοι εκφράζουν όταν αναφέρονται στην απίθανη βεβαίως περίπτωση να γίνει gay (κούφια η ώρα που τ’ ακούει!!) το βλαστάρι τους όταν μεγαλώσει: «Για να μην υποφέρει το παιδί, που θα ζει στο περιθώριο!». Μα αν το αποδεχτούμε, αυτόματα καταργούμε το γαμοπεριθώριο. Δεν είχα καμιά σκασίλα, ούτε ιδιαίτερο κόλλημα να ζήσω τη διαφορετικότητά μου. Απλά έτυχε να ερωτευτώ έναν άνθρωπο που φέρει όλο το πακέτο: δε θα ’μουν αχάριστη αν –κούφια η ώρα που τ’ ακούει επίσης!– τ’ αρνιόμουν; Τρελή θα ’μουν!
Αυτά. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες, σε λιγότερες ταμπέλες και σε φωτεινότερα μυαλά!
Να είσαι πολύ πολύ καλά.
Υ.Γ. Θα ’ταν καλό, αντί για τα gay κουρελοπρότυπα των φτηνοσίριαλ που τρομοκρατούν τους ήδη χεσμένους γονείς, να γινόταν καμιά προσπάθεια επί το ουσιαστικότερον. Θέλω να ελπίζω πως υπάρχει τόσο η δυνατότητα, όσο και η διάθεση.
Ειδάλλως –αν συνεχίσει να πηγαίνει έτσι η βάρκα– είμαστε να παίρνουμε τα συμπράγκαλά μας και να την κάνουμε. Έξω από δω...
Γράψατε τον Μπεν Χουρ, αλλά μου αρέσετε και σας δημοσιεύω έστω και πετσοκομμένη. Gay ή straight, αδιάφορο. Ήρθαμε για να ζήσουμε πλήρεις.
»Έχω ένα πρόβλημα. Τα προβλήματα των αλλονών. Ουσιαστικά κανένα δικό μου πρόβλημα, απλά των αλλονών. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, που δεν είναι και πολύς καιρός, οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε αίσθηση του χιούμορ, κάθε ίχνος χαμόγελου ή γέλιου γενικά, και έχουν αναπτύξει ολόκληρη φιλοσοφία του πώς να είσαι βαρετός, γκρινιάρης, σπαζοαπαυτούλης και μίζερος όσο γίνεται. Το όνειρό μου, τελικά, δεν είναι ούτε το σπίτι ούτε η δουλειά ούτε ένας υπέροχος σύντροφος. Είναι ένας πλανήτης που θέλω να χτιστεί σύντομα και να καταφύγουμε εκεί, όχι όλοι οι πονεμένοι ούτε οι προβληματισμένοι, ούτε οι δυστυχισμένοι κ.λπ κ.λπ. Θα πάμε εκεί όλοι όσοι we used to be happy και τώρα είμαστε ξενέρωτοι και κρυόκωλοι κατά άλλους, πολύ απλά επειδή μας μετέδωσαν τη νόσο της βλακείας τους! Μπορεί να ακούγεται μαλακία, αλλά ένας τέτοιος πλανήτης θα ήταν ιδανικός γι’ αυτούς που ξέρουν να χαμογελούν, να γελούν όχι σαν τις γκόμενες που βάζουν το χέρι στο στόμα (γέλα, μωρή, εκδηλώσου πια), να λένε ξύπνησα καλά και δεν έχω πρόβλημα (όχι τρύπησε η καλή μου η κάλτσα να πάω να φαρμακωθώ) και τέλος εκεί που η υποκειμενική και αντικειμενική αναισθησία θα γίνει νόμος!
Υ.Γ. Οι απογραφές για τον πλανήτη Ηappy ξεκίνησαν.
-Ανώνυμη wanna be again ευτυχισμένη!
Τώρα αυτό, που δεν καταλαβαίνω Χριστό απ’ αυτά που γράφετε, πού να οφείλεται; Στο ότι έχετε κάψει φλάντζα εσείς ή στο ότι έχω κάψει φλάντζα εγώ;
