Μυρτώ, συγνώμη, αλλά βρίσκω πολύ υποκριτική την τάχαμου «μοντέρνα» στάση σου απέναντι στο ζήτημα της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών με τις πόρνες που έχουν aids. Όταν πρόκειται για θέματα όπως αυτό και όταν μιλάμε για κακούργημα, αφού αυτές οι γυναίκες ήξεραν ότι είναι άρρωστες και συνέχιζαν να πηγαίνουν με κόσμο, τώρα πρέπει να μπουν μπροστά στις ευθύνες τους. Γιατί να τις προστατεύσει ένα κράτος, όταν εκείνες βάζουν σε κίνδυνο τους πολίτες του; -Δημ.
Δεν μιλάμε για κράτος, αλλά για νομικό δίκαιο. Τα προσωπικά δεδομένα είναι καταγεγραμμένα ως βασική αρχή της λειτουργίας των δημοκρατικών κοινωνιών. Και δεν μπορούμε αυτούς τους θεμελιώδεις όρους για μια ευνομούμενη δημοκρατία να τους μεταχειριζόμαστε κατ’ επιλογή. Ή τους εφαρμόζεις για όλους ή καθόλου. Όσο για το επιχείρημα του υπουργείου «περί προστασίας της δημόσιας υγείας», σόρι αλλά αυτό δεν είναι μέτρο. Και με την ανακοίνωση ότι κυκλοφορούσαν τόσες μολυσμένες γυναίκες στις πιάτσες –με μια οργανωμένη καμπάνια, εννοώ μέσω τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σποτ ή ό,τι άλλο–, μη μου πείτε ότι εσείς, αν, φευ, ανήκατε στους «ενδιαφερόμενους», δεν θα τρέχατε αμέσως για εξετάσεις χωρίς να δείτε την παραμικρή φωτογραφία.
Γενικά το θεωρώ μια πράξη «του μπούγιου», ένα μέτρο που δεν απαντά σε ένα τεράστιο πρόβλημα. Ακροθιγώς το πιάνει και δεν προλαμβάνει τίποτα. Αυτή είναι λοιπόν η υποκριτική στάση. Επίσης είτε μιλάμε για τσαλακωμένες είτε για χαμένες ζωές, δεν χωράει η «μοντερνιά». Και αν έτσι το εκλάβατε, ήταν αστοχία μου και ζητώ συγνώμη.
Υ.Γ. Μου φαίνεται εξωπραγματικό να ξεκινάμε ζητώντας ευθύνες από άτομα άρρωστα και εξαρτημένα, με εκμηδενισμένη αξιοπρέπεια, που μετά βίας στέκονται στα πόδια τους και που έτσι κι αλλιώς αδιαφορούν για τη δική τους ζωή.
»Μυρτώ, γεια σου, σε κάνα μήνα θα χω στα χέρια μου το πτυχίο ψυχολογίας… Τι να το κάνω όμως; Νιώθω απελπισία και ένα απόλυτο κενό… καμία προοπτική και προφανώς νο μάνεϊ. Γι’ αυτό σε παρακαλώ πολύ να με προσλάβεις για δούλα σου. Θα σου φέρνω καφέδες, θα σε βοηθάω στη στήλη σου, θα σου παρέχω και τσάμπα ψυχολογική υποστήριξη. Πλέον ακόμα και ο μισθός των 100 ευρώ μού φαίνεται καλός, εφόσον βαρέθηκα να ψάχνω και να νιώθω αποτυχημένη. Βοήθησέ με.
Αγαπητή φίλη, στο δουλοκτητικό σύστημα δεν προβλέπεται μισθός. Μόνο τροφή, στέγη και κάνα ρουχαλάκι πού και πού. Ως εκ τούτου, η πρόταση που μου κάνετε δεν σας συμφέρει, αλλά αν παρόλα αυτά επιμένετε, θα μπορούσαμε να το συζητήσουμε. Ειδικά το θέμα της τσάμπα ψυχολογικής υποστήριξη, με ενδιαφέρει πολύ. Στο κάτω-κάτω με τόσα χρόνια πήγαιν’ έλα στους ψυχολόγους, ένα μπόνους επιβράβευσης το δικαιούμαι.
Υ.Γ. Χωρίς πλάκα, τώρα. Αυτό που νιώθετε, είναι μια συλλογική αίσθηση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και ακριβώς γι’ αυτό, ίσως το βάρος να δείχνει ελαφρύτερο. Είναι το μόνο αισιόδοξο που μπορώ να πω.
»To «ταπεινό χαμομηλάκι» να σοβαρευτεί. Και εσύ, Μυρτώ, αν σου έγραφε άντρας ότι ετοιμάζεται να παντρευτεί και θέλει να κερατώσει τη γυναίκα του, θα του έχωνες τα εξ αμάξης. Άντε μπράβο. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά;
»Αγαπημένη, μήπως να κατεβαίνατε στις επαναληπτικές; Προσωπικά λατρεύω να κάνω κατακόρυφο, κυβίσθηση-ανακυβίσθηση κτλ. Απλά νόμιζα πως η στήλη σας ασχολιόταν με θέματα άκρως «ε(γ)κατερότερου προβληματισμού». (Από το αθάνατο βρακοσηκωτό στο πεθαμενατζί εδρανί, ε μια «ψιλοκωλοτούμπα» τη λες!) Βέβαια στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα είναι σαφώς βελτιωμένα. Μιλάμε για «σχίσματα, αλλαγές στο μέσο του πόντιουμ, medium-small ποσοστιαίες μονάδες με large oρέξεις, όμως... κοινώς «εγέρθητω»! Το άλλο, όμως; Έχει καταντήσει χειρότερο από ευρωπεουδαρχικό ράιx. Σίγουρα το στέλνεις «πεσκέσι στον Διάκο». Με λύπη αυτογνωσίας(!) όμως μονολογείς: «αλίμονο στον επόμενο». Διότι η λεκτική οργή προς τέτοια όντα που δεν μπόρεσε (λόγω ανωτερότητας;;) να εκφραστεί προς στοχευμένο βλήμα θα πέσει μελλοντικά σε πλάσμα με τα ίδια (ανατομικά τουλάχιστον) χαρακτηριστικά. «Βόλι τιμωρίας χωρίς καν διερευνητική... πρόθεση». Δημοκρατικά και αξιοκρατικά... Ελλάς!
ματς-μουτς. -«Εκ-τροχο-πατημένη»
Το γράμμα σας θα το προωθήσω στον Βαρουφάκη παρακαλώντας να απαντήσει, γιατί εγώ είμαι λαϊκό κορίτσι και δεν καταλαβαίνω Χριστό.
