Μυρτώ, γεια. Ο φίλος με κάλεσε να πάω ένα ταξίδι μαζί του στο εξωτερικό. Το ξέρω ότι με αυτή την κατάσταση ένα ταξίδι είναι ένα μακρινό όνειρο, όμως εγώ θέλω να πάω. Και ενώ τα είχα καταφέρει και όλα ήταν εντάξει, τώρα όλο κάτι χαλάει. Όχι με το φίλο μου, εκείνος μου λέει να μην απογοητεύομαι και ότι θα τα λύσουμε όλα, εγώ αγχώνομαι. Το ξέρω ότι υπάρχουν πολλά περισσότερα για να αγχωθώ, αλλά αυτό το ταξίδι είναι για μένα μια έξοδος διαφυγής, θα ηρεμήσω και το έχω ανάγκη γιατί τα πράγματα τον τελευταίο καιρό δεν πάνε και πολύ καλά, αλλά όταν έχεις έναν άνθρωπο να σε νοιάζεται τόσο πολύ και να θέλει να μοιραστεί κάτι τόσο όμορφο μαζί σου, γιατί να παρουσιάζονται όλο εμπόδια; Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα ήθελα πολύ να ακούσω και από κάποιον άνθρωπο ότι μερικές φορές όσο χάλια και αν πάνε τα πράγματα, τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να μας απογορεύσει να ονειρευόμαστε. Χωρίς όνομα.
Καλά κι εσείς, δεν είναι ανάγκη να γράψουμε και μανιφέστο! Εννοείται πως στο τέλος θα τα καταφέρετε, θα πάτε ταξίδι και θα περάσετε σούπερ. Εξάλλου, τα εμπόδια υπάρχουν για να μας πωρώνουν περισσότερο – όπως έλεγε και η γιαγιά Ντακ.
Υ.Γ. Ελπίζω να εννοείτε Λονδίνο.
»Μυρτώ, λες τελικά να βαρέσουμε καμιά πτώχευση;
Τώωωωωωρα;;;
»Γεια σου, Μυρτώ μου, αφορμή για να γράψω ήταν η επιστολή του Βαλέριου. Οι γυναίκες λένε ότι οι άντρες δεν την πέφτουν, δεν μιλάνε, αλλά αν το κάνει κανείς, τρώει χυλόπιτα. Εγώ ξέρεις τι λύση βρήκα; Πηγαίνω μόνο με πόρνες. Γιατί κάτι επιτήδειοι καταφέρνουν την «Απελπισμένη» και όλες αυτές που δεν είναι απελπισμένες, αλλά ξέρεις τι; Το θηλυκό ήρωα του Ντοστογιέφσκι. Εγώ με γυναίκα δεν ασχολούμαι πια, μόνο κόκκινα φωτάκια. Και ας μη δημοσιεύσεις το γράμμα μου. Γυναίκα δεν είσαι κι εσύ; - Δομένικος
Εγώ το δημοσιεύω, αλλά κι εσείς ξαναδιαβάστε τι γράψατε: «Γιατί κάτι επιτήδειοι καταφέρνουν την “Απελπισμένη” και όλες αυτές που δεν είναι απελπισμένες. Αλλά ξέρεις τι; Το θηλυκό ήρωα του Ντοστογιέφσκι». Γενικά η γραφή σας είναι κάπως free style και den katalava Christo (εκτός από αυτό με τις πόρνες), αλλά τέλος πάντων. Όπως είδατε, έβαλα σημεία στίξης όπου να ’ναι κι ας πάει και το παλιάμπελο.
Υ.Γ. Αν η μοναδική σας ανάγκη στη σχέση με το άλλο φύλο είναι το (κακής ποιότητας) σεξ, τότε ναι, έχετε λύσει το πρόβλημά σας και καλό Πάσχα.
»Δεν θα σου μιλήσω βρώμικα, ούτε θέλω το μέιλ μου να δημοσιευτεί, αλλά έψαξα πολύ στο ίντερνετ για online ψυχολογική υποστήριξη και κατέληξα στα: α) Τίποτα δεν είναι δωρεάν, β) Γιατί να μη ζητήσω τη βοήθεια ενός ανθρώπου που θαυμάζω και υπερπάω αντί να απευθυνθώ σε κάποιον άγνωστο, ενδεχομένως μαλάκα; Στηρίζομαι λοιπόν στον αλτρουισμό σου και συνεχίζω. Είμαι 19 χρονών και θεωρώ τον εαυτό μου μπάι αν και ακόμα δεν έχω καταλήξει για τη σεξουαλική μου ταυτότητα. Πέρσι το Πάσχα είχα μια «επικίνδυνη επαφή» με οροθετικό άτομο. Πέρασα λοιπόν έναν δίμηνο εφιάλτη (τόσο παίρνει για να γίνει διαγνώσιμος ο ιός) μέχρι να ανακαλύψω ότι τελικά είμαι υγιής. Από τότε έκανα άλλα 2 τεστ αφού διάβασα στο ίντερνετ ότι σύμφωνα με πηγές, ο ιός μπορεί να χρειαστεί ακόμα και 6 μήνες για να διαγνωστεί. Τέλος πάντων, όλα τα τεστ βγήκαν αρνητικά. Φέτος λοιπόν, σχεδόν ένα μήνα μετά, βρίσκομαι στη Φινλανδία για Εράσμους. Πρόσφατα φιλήθηκα με μια Ιταλίδα και έναν Ισπανό και μου έχει γίνει έμμονη ιδέα ότι μπορεί να κόλλησα κάτι από το φιλί (δεν κάναμε τίποτα άλλο). Το ξέρω ότι είμαι παράλογος και η ανησυχία μου αγγίζει την ψυχοπάθεια, αλλά καμιά φορά νομίζω ότι μου είναι πιο εύκολο να κοντρολάρω τους άλλους από ό,τι τον εαυτό μου. Σε παρακαλώ, απάντησέ μου. - Μπεστ Ουίσιζ
Αυτή την ιστορία την έχω ζήσει με πολύ κοντινό μου πρόσωπο. Έτρωγε φρίκες με όλα. Όταν ξεπέρασε τη φοβία για το aids, άρχισε να φοβάται ότι έχει καρκίνο. Ανακάλυπτε μορφές καρκίνου σε άσχετα σημεία του σώματος, στο αυτί, στο εσωτερικό της μύτης, στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, είναι απολύτως υγιής σωματικά και βρίσκεται στο Δρομοκαΐτειο.
10°
