Η οικογένεια Μαρς | Μια στρατηγική δημιουργίας και ελπίδας μέσα από τη μουσική σε καιρούς αβεβαιότητας
→ Γράφει η Χρύσα Φραγκιαδάκη
Το 2021, τέτοιον περίπου καιρό, μεσούντος του τρίτου κύματος της πανδημίας, μια φίλη μού έστειλε ένα βιντεάκι, όπου ένα ζευγάρι από το Κεντ της Αγγλίας και τα τέσσερα παιδιά τους, στο μικρό καθιστικό του σπιτιού τους με μια φλοράλ κουρτίνα για φόντο, έπαιζαν και τραγουδούσαν διασκευασμένο το εμβληματικό τραγούδι της Μπόνι Τάιλερ, Total Eclipse of the Heart.
Ο τίτλος της διασκευής ήταν Totally Fixed Where We Are και οι επινοητικοί στίχοι, καθώς και η λιτή παντομίμα των παιδιών, σχολίαζαν εύστοχα και οδυνηρά αναγνωρίσιμα τη ζοφερή καθημερινότητα της καραντίνας που εξακολουθούσε να βιώνει, με διαλείμματα, το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη.
Μου άρεσε φοβερά τόσο η ιδέα όσο και η εκτέλεση, και τους έψαξα λιγάκι. Έτσι πρωτογνώρισα την οικογένεια Μαρς: τους γονείς Μπεν (σήμερα 48 ετών), καθηγητή ιστορίας, και Ντανιέλ (47), διοικητική υπάλληλο στο πανεπιστήμιο, τα παιδιά τους Άλφι (18), Τόμας (16), Έλα (15) και Τέσα (12), και τα σκυλιά τους, Mόντι και Μπου.
…Και κόλλησα! Όχι μόνο για το καλλιτεχνικό προϊόν, ερασιτεχνικό ως προς την παραγωγή όμως άψογο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά για την εξαιρετική και λυτρωτική —για τους ίδιους και για το μετέπειτα κοινό τους— ιδέα να αξιοποιήσουν και να νοηματοδοτήσουν τις περιόδους της καραντίνας διασκευάζοντας δημοφιλή ροκ και ποπ τραγούδια, με αξιοθαύμαστο χιούμορ, τρυφερότητα, πραγματισμό και φυσικότητα, χωρίς την πόζα της σοσιαλμιντιακής υπερπολιτικοποίησης, και με επίσης αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα καλλιέργειας της κοινωνικής συνείδησης των παιδιών, με θετική οπτική και με έμφαση στη δημιουργία (παρόλο που οι γονείς, αστειευόμενοι, λένε πως το κίνητρο για να τα κάνουν να συμμετάσχουν αρχικά στο πρότζεκτ ήταν… παραγγελία πίτσας!).
Όπως είχα γράψει τότε, έβγαζαν ρόδα από τα αγκάθια της πανδημίας.
Η πρώτη τους δουλειά για την πανδημία ήταν το One Day More από το μιούζικαλ «Οι Άθλιοι», που έγινε viral με επτά χιλιάδες θεάσεις μέσα σε ένα τριήμερο, και τράβηξε την προσοχή δημοσιογράφων και παρουσιαστών ανά τον κόσμο. Εξίσου επιτυχημένα και δημοφιλή ήταν το Have the New Jab (Halleluja, Λέοναρντ Κόεν), μια ευρηματική παραίνεση για εμβολιασμό, το Τest Monkey (Dance Monkey, Toni Watson) και πολλά ακόμη.
Εδώ να πούμε ότι είναι όλοι τους αυτοδίδακτοι, τόσο οι γονείς, αν και ως φοιτητές συμμετείχαν σε νεανικές μουσικές ομάδες, όσο και τα παιδιά, που πάντως έχουν υπέροχες φωνές, τέλειο συγχρονισμό και χημεία, και παίζουν όλα τουλάχιστον από ένα όργανο. Τους στίχους τούς γράφει ο πατέρας Μπεν, και τους συζητάνε όλοι μαζί στο τραπέζι της κουζίνας τους — το οποίο τραπέζι φιλοξενεί επίσης και απίστευτα χιουμοριστικές και feelgood απολογιστικές συνεδρίες κάθε χρόνο.
Η πανδημία τέλειωσε, αλλά η εμπνευσμένη οικογένεια Μαρς, συνέχισε με θέματα τα εκάστοτε επίκαιρα μείζονα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Τραγούδησαν:
Για τους ξεριζωμένους μετανάστες | See your face again, δικό τους.
Για το #MeToo | Μen Can Say No | I’m Just a Girl Who Cain’t Say No, από το μιούζικαλ Οκλαχόμα.
Για την κλιματική κρίση | Climate is A-Changing | Times Are A-Changing, Μπομπ Ντίλαν.
Πιο πρόσφατα για τις αμερικανικές εκλογές και το αποτρόπαιο αποτέλεσμά τους | Gimme Hope, Kamala | Gimme Hope Jo’Anna, Eddy Grant | Here You Come Again | Here You Come Again, Ντόλι Πάρτον.
Για την Ουκρανία | Don’t Abandon Them | Blowing in the Wind, Μπομπ Ντίλαν.
Για τον ανήκουστο εκβιασμό του Ντόναλντ Τραμπ προς τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι | Puppets on a Kremlin’s string? | Viva la Vida, Coldplay.
Και βέβαια για τους πολιτικούς και τα πολιτικά πράγματα της χώρας τους, ενδεικτικά, Gee, Sir Graham Brady | Gee, Officer Krupke από το μιούζικαλ West Side Story.
Για την αναξιοπιστία των βουλευτών των Τόρις, Long Way to 2050 | Long Way to Tipperary και Pack Up Your Troubles, αγγλικά πολεμικά τραγούδια.
Για τα υποκριτικά μέτρα του Ρίσι Σούνακ σχετικά με το περιβάλλον.
Δεν περιορίζονται στα ΜΚΔ, αλλά συμμετέχουν μέσω της δουλειάς τους σε διάφορες κοινωνικές δράσεις και fund raisings για κοινωφελείς σκοπούς.
Όλο αυτό το διάστημα, τα παιδιά μεγάλωναν με εκείνα τα μαγικά άλματα που μεγαλώνουν όλα τα παιδιά μέχρι την εφηβεία τους, ενώ παράλληλα ωρίμαζαν και οι φωνές τους και οι ερμηνείες τους· κάτι πολύ συγκινητικό να το βλέπεις, τουλάχιστον για μένα που δεν έχω επαφή με μικρά παιδιά.
Έκτοτε, παρακολουθώ ανελλιπώς κάθε νέα τους δουλειά, αλλά επιστρέφω και στις προηγούμενες, κάθε φορά που με παίρνουν από κάτω η αβάσταχτη τοξικότητα και τα αδιέξοδα των καιρών — και τα προσωπικά μου. Όπως λέει και μια διασκευή τους (Keep on the Sunny Side, από μια παλιά αμερικάνικη κατασκηνωτική μπαλάντα), γραμμένη για την Εβδομάδα Ψυχικής Υγείας των Παιδιών, με βοηθούν να κρατιέμαι στην ηλιόλουστη πλευρά της ζωής.
→ Η Χρύσα Φραγκιαδάκη είναι επιμελήτρια κειμένων και μεταφράστρια.
26°
