ΣΕ ΕΙΔΑ

Δεύτερα 28/10 και ώρα 16.00 περίπου, πίναμε καφέ στο ίδιο μπαρ. Εσύ με αθλητικό ντύσιμο και τζιν σακάκι σε μια παρέα με φίλες σου. Μετά η παρέα σου έφυγε κι εσύ περίμενες μια άλλη φίλη σου και φύγατε μαζί. Κοιταζόμασταν έντονα και αρκετές φορές. Κρίμα που δεν μπορέσαμε να μιλήσουμε... Ελπίζω στο μήνυμα αυτό όμως!

Υπάρχει περίπτωση, Μυρτώ, να γίνει σχέση μια άσχετη γνωριμία που έγινε για πλάκα σε dating app;;; Τι λες; Έχεις τύχει σε καμιά περίπτωση σαν τη δική μου; Ενώ μπήκα απλά να δω τι παίζει χωρίς εννοείται να περιμένω να βρω τίποτα καλό, έπεσα σε αντίστοιχο άτομο με ψεύτικο προφίλ που καβλάντιζε αλλά δεν το προχωρούσε ποτέ. Αρχίσαμε κάτι συζητήσεις εκτός κλίματος dating, πολύ αντικαβλωτικές, κάναμε πλάκες, καγκουριές και τέτοια, μέχρι που το φτάσαμε στο τελείως φιλικό και παραδεχτήκαμε κι οι δύο ότι καμία σχέση με το σπορ. Ε και έγινε το κακό (ή το καλό, δεν ξέρω). Βγήκαμε έξω για ποτά και κάπως το ένα έφερε το άλλο γιατί αλληλογουστάραμε από το πρώτο λεπτό που βρεθήκαμε από κοντά και είχαμε και το background της γνωριμίας, οπότε για να μην πολυλογώ, καταλήξαμε sex buddies και φίλοι. Δηλωμένα κι από εκείνον κι από μένα δεν έχουμε σχέση, κι από την άλλη είμαστε όλη την ώρα μαζί, κοιμόμαστε δυο, τρεις και τέσσερις φορές τη βδομάδα σε εκείνον ή σε μένα, μαγειρεύουμε και βλέπουμε ταινίες. Επίσης δεν βλέπουμε άλλους, είμαστε οι δυο μας και νιώθουμε μια χαρά άνετα. Το πράγμα στραβώνει αν κάποιος φίλος, δικός μου ή δικός του, αναφερθεί σ’ αυτό που έχουμε σαν «σχέση». Τότε κουμπωνόμαστε, σκαλώνουμε κι οι δύο. Σκέφτομαι ότι τελικά εγώ σκαλώνω που σκαλώνει αυτός. Παράξενο έτσι;

Μυρτάκι μου, πότε τελειώνει η ζωή; Η ελπίδα; Είμαι 55 μα νιώθω όπως παλιά, όπως πάντα. Τα χρόνια που έζησα με γράφουν μεγάλη κι όμως δεν αισθάνομαι ούτε ένα κύτταρό μου να είναι κουρασμένο. Έχω την ανάγκη να φλερτάρω, να είμαι και πάλι ποθητή ύστερα από μια σχέση 18 ετών που μόλις τέλειωσε, θέλω να ταξιδέψω, να βάλω μπρος καινούργια πλάνα, μια νέα δουλειά ίσως, μια μετακόμιση σε μονοκατοικία, να πάω Βερολίνο στην παιδική μου φίλη, να ξαναρχίσω πιλάτες, να κάνω μαθήματα ζαχαροπλαστικής, να πάρω σκύλο, να ξαναβρώ όλα όσα αγαπούσα και μου τα απαγόρευε η σχέση που είχα. Είναι πολύ αργά;

Αγαπητή Μυρτώ, κατάγομαι από Αλβανία αλλά έχω γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ και νιώθω σαν Ελληνίδα. Έχω όνομα και αλβανικό και ελληνικό, αλλά χρησιμοποιώ το ελληνικό μου και όλοι με ξέρουν Ειρήνη. Όχι ότι έχω πρόβλημα με τη χώρα μου αλλά, όταν με ρωτάνε, λέω είμαι από Ελλάδα και πολλές φορές νιώθω μειονεκτικά. Η γνώμη των Ελλήνων για τους Αλβανούς δεν είναι καλή και μπορεί να έχουν δίκιο, απλά δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Θέλω να βρω μια λύση για να είμαι καλύτερα με τους φίλους μου, να κάνουμε πιο πολλή παρέα και να μην κρύβομαι. Βλέπω εφιάλτες πως όλοι το μαθαίνουν και ξυπνάω με κλάματα. Επίσης μου αρέσει ένα παιδί από Ελλάδα και μου έχει ζητήσει να πάμε για καφέ, αλλά δεν θέλω να του πω ψέματα και δεν βγαίνω. Τι να κάνω;

Λ. Συγγρού, μου την είπες. Νωρίς μεσημέρι, άνοδος Λ. Συγγρού, κοντά στους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Εγώ σε Smart, κάνω ελιγμό αριστερά χωρίς φλας. Εσύ μου τη λες, πολύ σωστά... Σου ζήτησα συγνώμη, αλλά δεν σου είπα πόσο όμορφη ήσουν...
 

Σε είδα στο Α5 την Πέμπτη, γύρω στις 19:15. Μπήκες λίγο μετά από μένα και κατέβηκες στο Νοσοκομείο Θώρακος. Εσύ με τετράγωνα γυαλιά, γκρι σορτς και τα κλειδιά του αμαξιού στο χέρι, εγώ με κοτσίδες αλά Πίπη Φακιδομύτη. Σε κοιτούσα γιατί με κοιτούσες και αναρωτιόμουν πόσο αστεία φαίνομαι. Ακόμη ενδιαφέρομαι να μάθω τη γνώμη σου. Ελπίζω να σε ξαναδώ την επόμενη Πέμπτη.

Μπήκαμε μαζί στο βαγόνι από το Σύνταγμα. Ήσουν με μια φίλη σου και κατεβήκατε Χολαργό. Κοιταχτήκαμε αρκετές φορές. Χαζομάρα μου που δεν σου μίλησα. Είμαι ο ψηλός μελαχρινός με τη γκρι ζακέτα που στεκόμουν δίπλα σας...

Ήρθα στην παραλία και ήσουν ήδη εκεί με μια φίλη ξανθιά, δίπλα στον πύργο του ναυαγοσώστη. Μετά από λίγο ήρθε και άλλη φίλη και τέλος και άλλη μια φίλη με σκύλο. Είσαι μελαχρινή με μαγιό... Δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου. Κουκλάρα με τα όλα της! Η φίλη σου η τελευταία κοντοστάθηκε στο τέλος που φεύγατε. Έπρεπε να σηκωθώ να αφήσω το τηλέφωνό μου να σου το δώσει... Κίνηση της τελευταίας στιγμής μπας και το έσωζα αλλά και πάλι, ντράπηκα. Όπως κι αν έχει, μ' αρέσεις τρελά!

​Ήμουν πίσω σου με το αυτοκίνητο και σε κοιτούσα. Ήσουν σε ένα γκρι Opel Corsa και εγώ ένα λευκό Peugeot. Σε ακολούθησα στην Εθνική και όταν μπήκα στην Αττική οδό κοιταχτήκαμε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον... Θέλω να σε ξαναδώ και να σε γνωρίσω. Ελπίζω να το δεις...

Σήμερα κατά τις 4 το μεσημέρι έξω από τον Βενέτη στη στάση Γεώργιος Ζαμπέτας περιμέναμε και οι δύο λεωφορείο και κρατούσες έναν πορτοκαλί φάκελο. Στην αρχή ήσουν απέναντι, μετά ήρθες και στάθηκες δίπλα μου... με κοιτούσες, σε κοιτούσα... μου χαμογελούσες, σου χαμογελούσα... Κόμπλαρα να μιλήσω. Σε ένα τέταρτο ήρθε το 750 και πλησίασα στη στάση. Μου χαμογελάς πιο έντονα και σου κάνω και εγώ το ίδιο. Πάλι κόμπλαρα να μιλήσω... Με χαιρετάς και σε χαιρετώ και εγώ. Μόλις μπήκα μέσα στο λεωφορείο και έκλεισαν οι πόρτες κατάλαβα τη μ@λ@κία μου!!! Αν το δεις, να ξέρεις ότι είσαι γλύκας και θέλω πολύ να σε γνωρίσω!!! Για την ιστορία να σου πω ότι στην επόμενη στάση κατέβηκα και γύρισα πίσω να σου μιλήσω τελικά (χαλάλι σου και η δουλειά που είχα), αλλά είχες ήδη φύγει... :(