ΣΕ ΕΙΔΑ

​Ήμουν πίσω σου με το αυτοκίνητο και σε κοιτούσα. Ήσουν σε ένα γκρι Opel Corsa και εγώ ένα λευκό Peugeot. Σε ακολούθησα στην Εθνική και όταν μπήκα στην Αττική οδό κοιταχτήκαμε και χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον... Θέλω να σε ξαναδώ και να σε γνωρίσω. Ελπίζω να το δεις...

Σήμερα κατά τις 4 το μεσημέρι έξω από τον Βενέτη στη στάση Γεώργιος Ζαμπέτας περιμέναμε και οι δύο λεωφορείο και κρατούσες έναν πορτοκαλί φάκελο. Στην αρχή ήσουν απέναντι, μετά ήρθες και στάθηκες δίπλα μου... με κοιτούσες, σε κοιτούσα... μου χαμογελούσες, σου χαμογελούσα... Κόμπλαρα να μιλήσω. Σε ένα τέταρτο ήρθε το 750 και πλησίασα στη στάση. Μου χαμογελάς πιο έντονα και σου κάνω και εγώ το ίδιο. Πάλι κόμπλαρα να μιλήσω... Με χαιρετάς και σε χαιρετώ και εγώ. Μόλις μπήκα μέσα στο λεωφορείο και έκλεισαν οι πόρτες κατάλαβα τη μ@λ@κία μου!!! Αν το δεις, να ξέρεις ότι είσαι γλύκας και θέλω πολύ να σε γνωρίσω!!! Για την ιστορία να σου πω ότι στην επόμενη στάση κατέβηκα και γύρισα πίσω να σου μιλήσω τελικά (χαλάλι σου και η δουλειά που είχα), αλλά είχες ήδη φύγει... :(

 

Σε είδα στην παρέλαση στο Μαρκόπουλο! Συνόδευες παιδιά δημοτικού σχολείου. Δάσκαλος; Γυμναστής; Διευθυντής; Φορούσες σιέλ πουκάμισο και καφέ παντελόνι. Ψηλός, γεροδεμένος με ωραίο παράστημα και μια ήρεμη επιβλητικότητα. Σε θαύμαζα για αρκετή ώρα. Μου φάνηκες ενδιαφέρων τύπος. Θα με ενδιέφερε ένας καφές μαζί σου και μία όμορφη κουβεντούλα... 

Μυρτούλα μου, είναι παράλογο που του ζητάω να συζήσουμε ύστερα από υπέροχη σχέση πέντε μηνών και ενώ στην ουσία μένουμε ήδη μαζί στο σπίτι μου; Δηλαδή αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι θα φέρει τα πράγματά του ή ότι θα ξενοικιάσει το δικό του σπίτι; Εδώ που τα λέμε τον συμφέρει πολύ περισσότερο αφού το δικό μου είναι ιδιόκτητο και δεν θα πληρώνει ούτε ενοίκιο ούτε πολλά κοινόχρηστα. Εκείνος βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες, τη μια ότι είναι πολύ νωρίς, την άλλη ότι δεν χωράμε σε 60 τετραγωνικά, την παράλλη ότι δεν έχει προλάβει να χαρεί την ανεξαρτησία του και πάει λέγοντας. Πώς να το χειριστώ;

Μυρτώ μου, το μοιράζομαι μαζί σου, αν και δεν είναι ερωτικής φύσης, γιατί εκτιμώ το μυαλό και την κρίση σου. Στο ψητό, λοιπόν. Τον τελευταίο καιρό έχω ένα τεράστιο πρόβλημα επικοινωνίας και κόντρας με τον γιο μου. Έχει ξαφνικά βγάλει έναν εαυτό που δεν μπορώ να αναγνωρίσω αλλά ούτε και να κάνω επαφή μαζί του. Πιστεύει ότι επεμβαίνω συνέχεια στη ζωή του, στις επιλογές του ενώ εγώ προσπαθώ να του μεταφέρω τη δική μου εμπειρία απλά για να τον προστατεύσω από τις απογοητεύσεις που παραφυλάνε στη γωνία, να κερδίσει χρόνο αντί να φάει τα μούτρα του όπως έπαθα εγώ στην ηλικία του. Είναι μόνο 16 και βιάζεται να τα κάνει όλα, μου μιλάει απότομα, γίνεται εχθρικός λες και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μου πάει κόντρα σε οτιδήποτε του λέω. Θέλω να αλλάξει το κλίμα μεταξύ μας και δεν βρίσκω τον τρόπο. Ευχαριστώ.

Σε είδα στο αεροδρόμιο της Βαλέτας. 18/10, λίγο πριν την πτήση για Αθήνα. Είχε καιρό να μου συστηθεί έτσι ξαφνικά, θαρρετά αλλά και διακριτικά, κάποιος. Κρίμα μετά, που μπήκαμε στο αεροπλάνο και σ' έχασα. Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο (Σε ειδα). Αλλά ποιος ξέρει, μπορεί και να το δεις και να μου στείλεις inbox.

 

Κυριακή 29/09/2019 και ώρα περίπου 17:00, με είδες καθώς περπατούσα επί της Μουστοξύδη κάτω από τη γέφυρα της Πλατείας Πρωτομαγιάς προς Ευελπίδων. Φορούσα λευκό φόρεμα με δαντέλα (κοντό μπροστά και μακρύ πίσω), πέδιλα πλατφόρμες ψηλές και γυαλιά ηλίου. Στο χέρι κρατούσα μία σακούλα HONDOS CENTER. Είχες σταματήσει με το αυτοκίνητό σου, χρώματος ασημί και μου μιλούσες (καμάκι), εγώ σου είπα να φύγεις χωρίς να σε κοιτάξω, εσύ επέμενες, ώσπου έφυγες. Εάν θέλεις επικοινώνησε μαζί μου.
Μ.Φ.Χ., Ιλιάνα

 

Σούρουπο έξω από το Hyper Market "Σκλαβενίτης" έψαχνες ένα σκουλαρίκι σου, που έπεσε στο γκαζόν. Προσπάθησα να σε βοηθήσω με το φως του κινητού. Τελικά το σκουλαρίκι το βρήκες. Εγώ που έχω χάσει τον ύπνο μου, και τα μυαλά μου από τότε που σε είδα. Τι να κάνω; Πες μου.   
 

Μυρτώωω. Μυρτώ, λέω. Σου έχω στείλει 3 φορές κι απάντηση δεν πήρα. Από τη μια έχουμε τη σχέση την ιδανική με τον άντρα τον κλασικό που μάλιστα υπήρξε η μεγάλη καψούρα μου. Όλα τέλεια αν εξαιρέσεις μια ελαφριά ρουτινούλα, εντάξει, όχι τίποτα σοβαρό αλλά όπως και να το κάνουμε, έξι χρόνια είναι αυτά. Από την άλλη έχουμε φρέσκο πράγμα που σαλεύει. Και σαλεύει πολύ! Ψηλό, μελαχρινό, αγριωπό στην όψη αλλά βούτυρο στα πόδια μου, έτοιμο για τη μεγάλη τρέλα. Όπου μεγάλη τρέλα σημαίνει χωρίζω τον άλλο και μένουμε μαζί χωρίς πολλά πολλά σου μου του. Από τότε που σου έστειλα, το μόνο που έχει μεσολαβήσει είναι οι τέλειες διακοπές που πήγα με τον επίσημο κι ένας τρικούβερτος καβγάς με τον ανεπίσημο που παραλίγο να χωρίσουμε κιόλας. Τι δίλημμα είναι αυτό που ζω, Χριστέ μου; Θα βοηθήσεις ή θα τους χάσω και τους δυο; Μυρτούλα, σε προειδοποιώ αν μείνω μπουκάλα στο τέλος μάντεψε πού θα κλαίγομαι.

Μυρτώ μου, το θέμα που με απασχολεί δεν είναι κάτι ερωτικό ή σχετικό με αυτά που οι περισσότεροι σου στέλνουν. Είμαι μητέρα ενός 16χρονου αγοριού, χωρισμένη, με μια δύσκολη επικοινωνία με τον πρώην άντρα μου. Παρ' όλες τις εντάσεις μας, όμως, καταφέρνουμε και οι δύο με μεγάλη προσπάθεια να κρατάμε τις ισορροπίες για χάρη του γιου μας. Το πρόβλημα είναι ότι το παιδί ήρθε και μου ανακοίνωσε ότι δεν έχει σκοπό να ακολουθήσει δρόμο σπουδών γιατί θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ στο οποίο είναι ομολογουμένως πολύ καλός. Ο στόχος που είχαμε συμφωνήσει οι δυο μας, ήταν η νομική. Τώρα τα αναποδογυρίζει όλα με την υποστήριξη του πατέρα του και το αποτέλεσμα είναι να τσακωνόμαστε συνεχώς μεταξύ μας, να νιώθω πληγωμένη, εκτοπισμένη από τη ζωή του γιου μου και πάρα πολύ θυμωμένη από την επιρροή του πρώην μου πάνω στο παιδί. Α.