Προδημοσίευση: «Επαγγελματίας 5 Αστέρων» του Σπύρου Ανδριανού

Τι γίνεται όταν μια φαινομενικά σταθερή ζωή, με καριέρα, κύρος και αναγνώριση, συγκρούεται με ένα όνειρο που μοιάζει παράτολμο; Πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις πίσω μια σίγουρη πορεία σε έναν μεγάλο οργανισμό για να κυνηγήσεις κάτι που, στα μάτια των άλλων, φαντάζει αβέβαιο – ή και ακατανόητο;

Στο βιβλίο «Επαγγελματίας 5 Αστέρων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Key Books, ο Σπύρος Ανδριανός, συνιδρυτής του Men of Style, ξετυλίγει με ειλικρίνεια και τόλμη μια βαθιά προσωπική και επαγγελματική διαδρομή. Μέσα από γνήσια βιώματα και καίριες αποφάσεις, περιγράφει τις εσωτερικές συγκρούσεις, τους φόβους και τις υπαρξιακές ερωτήσεις που συνοδεύουν κάθε πραγματική αλλαγή.

Στο παρακάτω απόσπασμα, ο συγγραφέας μάς μεταφέρει ακριβώς στη στιγμή της μεγάλης απόφασης: όταν ο δείκτης αιωρείται πάνω από το κουμπί «Αποστολή» και όλα – κυριολεκτικά – κρέμονται από μία επιλογή. Μια απόφαση που, όπως θα αποδειχθεί, δεν αφορά μόνο την καριέρα, αλλά και την ίδια του τη ζωή.

Προδημοσίευση – «Επαγγελματίας 5 Αστέρων» του Σπύρου Ανδριανού | Ένα απόσπασμα από τη στιγμή που αλλάζει τα πάντα

ΉΜΟΥΝ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΟΣ. Βρισκόμουν σ' εκείνη την κατάσταση όπου νομίζεις ότι τα έχεις σκεφτεί όλα και η επόμενη κίνηση φαίνεται εύκολη – όμως η πραγματικότητα σε διαψεύδει: προφανώς και δεν υπάρχει σωστή επιλογή. Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις ιδέα τι πας να κάνεις και ποιες θα είναι οι συνέπειες. Καθόμουν στη καρέκλα στο γραφείο μου στον ΟΤΕ. Χαρτιά μικρά και μεγάλα μουτζουρωμένα με σκέψεις για διάφορα έργα, σκόρπια εδώ κι εκεί. Ναι, εντάξει, δεν φημιζόμουν ποτέ για το τακτοποιημένο γραφείο μου. Μερικά όμορφα αναμνηστικά από ταξίδια και ένα βραβείο που το θεωρούσα ό,τι πιο σημαντικό είχα κάνει έως τότε, δίπλα στη σφραγίδα μου και τις κάρτες μου, διατηρούσαν ανέκαθεν μιαν επίφαση τάξης. Θυμάμαι, είχα τον καφέ μου στα δεξιά μου όπως κάθε ημέρα. Φρέντο εσπρέσο σκέτο. Είχαν λιώσει τα παγάκια κι εγώ τον είχα αφήσει άθικτο να νερώσει. Δεν είχα κατεβάσει ούτε γουλιά. Ακριβώς απέναντί μου, στον τοίχο, ήταν τοποθετημένος ένας άσπρος πίνακας πάνω στον οποίο με μαρκαδόρους έγραφα ή σχεδίαζα τα πλάνα που είχα με την ομάδα μου, όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν κενός και είχα καρφώσει το βλέμμα μου πάνω του, σαν να προσπαθούσα να καταλάβω το πολυπλοκότερο διάγραμμα του κόσμου. Στα αριστερά μου, στη φωτεινή οθόνη του υπολογιστή –έτοιμη και σε όλα συμπληρωμένη– η αίτηση παραίτησής μου από τη θέση του μάνατζερ και από τον Όμιλο γενικότερα. Το μόνο που έμενε να πατήσω ήταν το κουμπί «Αποστολή». Όμως εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να κοιτάξω την οθόνη. Απέστρεφα το βλέμμα μου. Πήρα τα μάτια μου από τον πίνακα. Κοίταξα μέσα από το παράθυρο του γραφείου που έβλεπε προς την αίθουσα του προσωπικού· εκεί που η ομάδα μου συνέχιζε να δουλεύει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αφουγκράστηκα τους ήχους από τα πλήκτρα, τα τηλέφωνα που χτυπούσαν, τις συνομιλίες… Όλα δούλευαν το ίδιο ασταμάτητα όπως κάθε μέρα.

«Μα πώς είναι δυνατόν να μη με έχουν καταλάβει ακόμη; Με κάποιους και κάποιες δουλεύουμε μαζί πάνω από δέκα χρόνια…» αναρωτήθηκα.

Φυσικά έτσι όπως ήμουν προστατευμένος στο γραφείο μου, ακόμα κι αν μπορούσαν να δουν μέσα από το τζάμι, θα ήταν δύσκολο για τον οποιονδήποτε να καταλάβει ότι κάτι τρέχει, να δει πως εκείνες τις στιγμές έτρεμα από αγωνία. Τι κι αν για μένα ήταν η πιο σημαντική στιγμή της καριέρας μου έως τότε· για την ομάδα ήταν απλώς ακόμα μια Τετάρτη. «Γαμώτο! Ήμουν τόσο αποφασισμένος και τώρα ιδρώνω σαν να τρέχω σε μαραθώνιο, ενώ είμαι ακίνητος. Τι με ταράζει;» σκέφτηκα. Τρέμουλο, ξηρός στεγνός λαιμός και ένα βάρος στο στήθος. Η κατάσταση στην οποία μπαίνει το σώμα όταν ο εγκέφαλος σκέφτεται τα χειρότερα.

Και τι σκεφτόμουν;

Θα άφηνα τα τεράστια ονόματα OTE και Deutche Telekom, τα οποία με είχαν αγκαλιάσει, με είχαν ανδρώσει επαγγελματικά και που με είχαν βραβεύσει σε όλη την Ευρώπη; Θα άφηνα τις τόσες παροχές και τη θέση μου και το status που μου έδινε αυτή; Έχω μια πορεία εδώ. Μια καριέρα χρόνων. Ο κόσμος με ξέρει, με εκτιμά.

«Είμαι προϊστάμενος στον ΟΤΕ, για όνομα του Θεού, τι θα είμαι μετά από αυτό;» Και όλα αυτά, για ποιο λόγο να τ' αφήσω; Για να μπω στην ανασφάλεια της ελεύθερης αγοράς; Για να κυνηγήσω ένα όνειρο που ακόμα και η μάνα μου, όσο διεξοδικά κι αν της το ανέλυσα, δεν μπορούσε ακόμα να το καταλάβει, πόσο μάλλον να το πιστέψει; Και αν δεν πετύχαινε το Men Of Style; Τι στο καλό θα έκανα τότε; Δεν είναι φεύγω κι αν δεν πετύχει επιστρέφω στον τομέα των τηλεπικοινωνιών όπου έχω φτιάξει όνομα και θα με προσλάβουν ξανά αμέσως. Θα ήμουν γραφικός. Ο τύπος που βγήκε στο Youtube και μιλούσε για φλερτ, σχέσεις και αυτοβελτίωση –όταν όλα αυτά οι περισσότεροι τα έβλεπαν με μισό μάτι– απέτυχε και επέστρεψε στον παλιό του τρόπο ζωής. Ακόμα χειρότερα, κι αν πετύχαινε; Τι θα γινόταν αν ξαφνικά πραγματοποιούσα τα όνειρά μου, έφτανα σε μια κατάσταση όπου οι άνθρωποι υπολόγιζαν στη βοήθειά μου και βασίζονταν σε μένα; Αυτό θα τα άλλαζε όλα – η ευθύνη θα ήταν τεράστια και θα σφράγιζε τη ζωή μου ριζικά. Για μένα δεν ήταν απλώς μια επαγγελματική απόφαση. Ήταν ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, ένα κομβικό σημείο, μια προσωπική εξελισσόμενη διαδικασία στο τέλος της οποίας δεν θα υπήρχε επιστροφή. Οι παλιές συνήθειες και ο προηγούμενος τρόπος ζωής μου θα χάνονταν οριστικά κι αμετάκλητα. Ένας ξεκάθαρος επαναπροσδιορισμός τού ποιος είμαι, τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και πώς αυτό που κάνω επηρεάζει εμένα και τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Μια απόδειξη του πού μπορούσανα φτάσω στην πραγματικότητα και του πόσους ανθρώπους μπορούσα να βοηθήσω να αλλάξουν κι εκείνοι τη ζωή τους.

Ήταν μια απόφαση ζωής, από εκείνες που καθορίζουν τα πάντα.

Όχι. Δεν μπορούσα να πατήσω το κουμπί ακόμη. «Κότα», με έψεξα. Σκέφτηκα ότι το καλύτερο ήταν να κάνω μια παύση από όλα αυτά για δέκα λεπτά και σηκώθηκα να πάω στο κυλικείο να πάρω έναν καινούριο καφέ, με την ελπίδα να λυτρωθώ κάπως με αυτή την κίνηση. «Σκατά, δεν έχει νόημα. Καθυστερώ το αναπόφευκτο» παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Όπως διέσχιζα την αίθουσα βλέπω στα αριστερά μου τον Βαγγέλη να γελάει και να χαριεντίζεται με τη Χριστίνα. Ο Βαγγέλης, ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους στην εταιρεία, με τις ιδέες του και την ευφυΐα του έβγαζε δουλειά τεσσάρων ανθρώπων υψηλών επιδόσεων· αλλά όπως όλοι οι ευφυείς άνθρωποι δεν τα πήγαινε πάντα καλά με όλους. Στην ομάδα μας βρήκε καταφύγιο και μπορούσε πλέον να κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά. Και η Χριστίνα, που ξέρει τα πάντα· αξιόπιστη, έξυπνη και μια ξεχωριστή παρουσία, με την οποία όλοι οι μάνατζερ ήθελαν να δουλεύουν. Πόσα είχα μάθει από εκείνη! Δύο από τους σημαντικότερους επαγγελματίες του ομίλου δουλεύουν στην ομάδα μου – σε μια ομάδα με υψηλού επιπέδου ανθρώπους. Ειλικρινά, μπορώ να γράψω ολόκληρες σελίδες για τις ικανότητες του καθενός ξεχωριστά. «Είναι οι δικοί μου άνθρωποι αυτοί. Έχω δουλέψει τόσο πολύ μαζί τους, έχω παλέψει τόσο πολύ… Πού πάω να τους αφήσω;» Με τις σκέψεις αυτές να τριβελίζουν το μυαλό μου, ασυνείδητα επιταχύνω το βήμα μου, για να διασχίσω όσο πιο γρήγορα γίνεται την αίθουσα όπου βρίσκονταν όλοι. Ήμουν έντονα φορτισμένος συναισθηματικά. «Βλάκα, μην τολμήσεις να βουρκώσεις, είναι όλοι εδώ, συγκρατήσου». Αισθανόμουν σαν να χώριζα. Έφευγα από μια σχέση όπου ναι μεν ήμουν τρελά ερωτευμένος, αλλά ταυτόχρονα ήξερα ότι δεν τραβούσε άλλο. Αν έχεις βιώσει αυτό το συναίσθημα, σκέψου τη στιγμή που άκουσες ή είπες το «χωρίζουμε». Ε, αυτό ακριβώς ένιωθα! Σε γενικές γραμμές, υπήρξα εξαιρετικά ψύχραιμος σε κάθε κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής. Ή, τουλάχιστον, ήμουν αρκετά κλειστός και δεν εξωτερίκευα τα συναισθήματά μου. Εκείνα όμως ήταν πάντα παρόντα. Τα συναισθήματα είναι οδηγός. Είναι απρόβλεπτα, αλλά χρήσιμα για να καταλάβεις το πώς νιώθεις για αυτό που πας να κάνεις. Να ξεχωρίσεις ποια συναισθήματα είναι βοηθητικά και ποια λειτουργούν ανασταλτικά. Και να τους δώσεις τους ρόλους τους ώστε να σε οδηγήσουν εκεί που είναι καλό για σένα να πας. Τις στιγμές εκείνες με διακατείχαν βαθιά κι έντονα συναισθήματα: Ο φόβος του αγνώστου, η θλίψη της απώλειας, αλλά και ο ενθουσιασμός του νέου, η ανυπομονησία της δημιουργίας. Ο Χρήστος Παπανίκας, ο συνέταιρός μου, τα ήξερε όλα αυτά. Όταν βρέθηκα στο κυλικείο του κτιρίου, δεν θυμάμαι αν με τηλεφώνησε αυτός ή αν τον κάλεσα εγώ. Ήταν να γίνει, κι αυτό είναι που έχει σημασία. Τόσο αυτός όσο και ο Ανέστης Δόγιβαν, περισσότερο θαρραλέοι και έτοιμοι από εμένα, είχαν ήδη αφήσει τις προηγούμενες καριέρες τους για να τρέξουμε το Men Of Style. Δεν με πίεσαν ποτέ και μου άφησαν όσο χρόνο ήθελα για να πάρω κι εγώ τις αντίστοιχες αποφάσεις. Μάλιστα, είχαμε στήσει την καθημερινότητα έτσι ώστε η πρωινή μου εργασία στον ΟΤΕ να μην επηρεάζει το νέο μας εγχείρημα. Ένιωθα όμως ότι με ήθελαν σε πιο μόνιμη βάση. Το «έρχομαι το απόγευμα», μετά την πρωινή μου εργασία, δεν ήταν αρκετό. Είχαν δίκιο. Στην πράξη, οι απαιτήσεις μεγάλωναν και το νέο εγχείρημα δεν μπορούσε πια να συντηρηθεί και να μεγαλώσει όπως ονειρευόμασταν, δίχως την πλήρη αφοσίωσή μας. Το πρώτο διάστημα όλα είχαν κυλήσει ήρεμα και χωρίς κλυδωνισμούς, το έργο μας είχε στηθεί όπως ξέραμε και μπορούσαμε, έκανε τα πρώτα του ενθαρρυντικά βήματα, τώρα όμως ήρθε η ώρα να μεγαλώσει και να τρέξει. Να απογειωθεί. Από τα πρώτα μας κιόλας λόγια, ο Χρήστος καταλαβαίνει τη φόρτισή μου και με ρωτά το εξής:

«Έχεις μία απόφαση να πάρεις και έχεις δύο επιλογές: Να πατήσεις το κουμπί “Αποστολή” και να παραιτηθείς ή να μην το πατήσεις και να μείνεις. Σε δέκα χρόνια από τώρα, για ποια απόφαση θα έχεις μετανιώσει που δεν πήρες;»

«Το να μην το πατήσω» του απαντάω αυθόρμητα.

«Γιατί;» επανέρχεται.

«Επειδή εδώ νιώθω ότι περιορίζομαι πλέον» ομολογώ.

«Θες να κάνεις κάτι γι’ αυτό;»

μου λέει κι ένα αινιγματικό μειδίαμα διαγράφεται στο στόμα του. Αυτό ήταν. Τα ανασύρω σήμερα στη μνήμη, τόσα χρόνια μετά, και πλέον είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η στιγμή στάθηκε η καταλυτική.

Όντως. Ένιωθα περιορισμένος.

Σπύρος Ανδριανός - βιογραφικό

Ο Σπύρος Ανδριανός είναι μία απ’ τις πιο επιδραστικές προσωπικότητες στον επιχειρηματικό και ψηφιακό κόσμο. Συγγραφέας best seller, επιχειρηματίας, σύμβουλος και ομιλητής, κατέχει πολυετή εμπειρία σε συνεργασίες με μεγάλες επιχειρήσεις, οργανισμούς και ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά. Είναι συνιδρυτής στις εταιρείες Men Of Style, BrandU και NotifyShow, ενώ αναπτύσσει διαρκώς νέα επιχειρηματικά εγχειρήματα. Συγχρόνως, δρα ως παρουσιαστής και παραγωγός επιχειρηματικών εκπομπών όπως το «Θα Σας Ειδοποιήσουμε» και το «Ολ Ιν», τα οποία επηρεάζουν θετικά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε καθημερινή βάση. Με ομιλίες που γεμίζουν αίθουσες και ξεχωρίζουν για την ανθρωποκεντρική προσέγγιση, το συναίσθημα και την αυθεντικότητά τους, θεωρεί καθήκον του το να εμπνέει επαγγελματίες, οργανισμούς και επιχειρήσεις να εξελίσσονται, να δημιουργούν τις επιλογές που χρειάζονται και να διάγουν μια επαγγελματική ζωή με υγεία, ευτυχία και σκοπό.