Βιβλιο

Βιβλία που διαβάζονται σε 2 - 3 ημέρες

Διαβάζω ασταμάτητα (βιβλία, τι άλλο), και ορίστε τρία που σας προτείνω επειδή είναι διαφορετικά, κι επειδή μου άρεσαν πολύ.

Μανίνα Ζουμπουλάκη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Βιβλιοπροτάσεις: «Old Soul» του Γ. Καστέλλη (Πνοή), «Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών» του Γ. Μπασκόζου (Μεταίχμιο) «Ίων ο Κύων» της Σ. Παναγιωτοπούλου (Ίκαρος)

Η φίλη μου επέμενε, «Μα διάβασέ το, το “Παλιά Ψυχή” θα δεις, θα σου αρέσει!» και χασομερούσα επειδή… η ιστορία, όπως μου την έλεγε, μου φαινόταν πολύ μεταφυσική για τα γούστα μου: μια ψυχή που ταξιδεύει σε διαφορετικά σώματα, σε διαφορετικές ιστορικές στιγμές, χώρες και καταστάσεις, αλλάζοντας φύλο και χαρακτήρα ενώ παραμένει η ίδια ψυχή, επειδή διέπραξε φριχτό έγκλημα το 1453 και άρπαξε μια βαριά κατάρα. Αυτή είναι χοντρικά η υπόθεση του «Old Soul» (εκδόσεις Πνοή, σελ. 440), του μυθιστορήματος που έγραψε ο πετυχημένος σεναριογράφος Γιώργος Καστέλλης – με κάμποση έρευνα αλλά κυρίως… με καταπληκτικό τρόπο. Όταν το άρχισα τελικά το βιβλίο, και παρά το γεγονός ότι έχω αμφιβολίες ως προς την μετεμψύχωση (γυρεύεις, να γεννηθώ ξανά σε καμιά φαβέλα στην άλλη άκρη της γης;), παρά τις επιφυλάξεις μου, το διάβασα μέσα σε τρεις μέρες. Για την ακρίβεια, δεν ήθελα να το αφήσω, με αποτέλεσμα να κοιμάμαι άγρια χαράματα προκειμένου να σφάξω άλλο ένα κεφάλαιο. Ο Καστέλλης ξέρει να γράφει, έχει φαντασία, αλλά κυρίως δουλεύει εξαιρετικές πλοκές, σύνθετες, με εσωτερικότητα, με ψυχή… γιατί πολύς κόσμος ξέρει να γράφει, ή μάλλον, όχι πολύς κόσμος, ας πούμε αρκετός – ενώ λίγος κόσμος γράφει σα να κεντάει και ταυτόχρονα σαν να ανασαίνει απλώς.

Μια και είπα «απλώς»…με απατηλή απλότητα είναι γραμμένο το «Η μπαλάντα των ανίδεων και καλών» του Γιάννη Μπασκόζου (εκδόσεις Μεταίχμιο, σελ. 157), που όπως μου είπε, γράφει ένα βιβλίο κάθε έξι χρόνια, και μπράβο του. Η «Μπαλάντα» είναι η ιστορία μιας παρέας νεαρών μουσικόφιλων στο Παγκράτι της δεκαετίας του ‘60-‘70 (αν και δεν τοποθετείται ξεκάθαρα στο χρόνο, καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα, τα ρούχα, τα γεγονότα, τα τραγούδια κ.λπ.), κι ενώ ακούγεται νοσταλγικό, ο Μπασκόζος γράφει με στρέιτ τρόπο για τις περιπέτειες αυτής της παρέας χωρίς να κολυμπάει στην νοσταλγία, σαν να την αγγίζει απλά, και μάλιστα απαλά, εκτός από απλά. Οι ήρωες κυκλοφορούν στο Άλσος, στον Λέντζο, σε συναυλίες, στο Πολυτεχνείο, σε διαμαρτυρίες, καταλήψεις, πάρτι, καφετέριες, μουσικές σκηνές (στις οποίες παίζουν/τραγουδούν και οι ίδιοι, όχι πάντα με τρελό σουξέ). Διακατέχονται από μια σκοτεινή αισιοδοξία: την βαριά ατμόσφαιρα της Χούντας πάνω σε μια εξαντλημένη εφηβεία, και την ανεβασμένη αίσθηση ‘όλα γίνονται’, που έχεις όταν είσαι νέο άτομο, γεμάτο ενέργεια και όρεξη ακόμα κι όταν δείχνεις μπλαζέ. Κι αυτό είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται σε δύο μέρες, μάξιμουμ, χαλαρά, μάλιστα με χαμόγελο αναγνώρισης (σημείων και τεράτων) από όποιους είναι ανω των πενήντα ετών.

Τέλος, αυτό που διάβασα στην ουσία σε μία μόνο μέρα, τσακ-μπαμ, είναι το «Ίων ο Κύων» της Στέλλας Παναγιωτοπούλου (εκδόσεις Ίκαρος, σελ. 140): ένα πρωτότυπο δοκίμιο με αφηγηματική μορφή (που σημαίνει ότι δεν είναι καθόλου ξερό σύγγραμμα παρά ένα πολύ -πολύ ωραίο, γρήγορο και ζεστό αφήγημα, με επιστημονικά, λογοτεχνικά και ιστορικά στοιχεία), πάνω στη ζωή των σκύλων από την προϊστορία μέχρι σήμερα, μέσα από τα μάτια του Ίωνα. Ο οποίος είναι κύων, σκυλάκος σπιτικός, δεμένος με το αφεντικό του, περίεργος για το παρελθόν του, λάτρης της Ιστορίας, της Μυθολογίας και της επιστήμης… Το «εύρημα» θα έμενε σκέτο εύρημα αν ο Ίων δεν ήταν τόσο… ανθρώπινος, αστείος και αθώος, γεμάτος αισθήματα – τόσο για το αφεντικό του όσο και για όλους τους σκύλους της κλασσικής λογοτεχνίας. Γέλασα διαβάζοντάς το, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα για τους σκύλους, κοιτάζω με άλλο μάτι ήδη το λίγο ζαβό σκυλί των παιδιών μου, και σκέφτηκα φίλες με σκύλους, και πόσο θα το χαιρόντουσαν.

Αυτά, αλλά επειδή όπως είπα διαβάζω όλη την ώρα όταν δεν γράφω και ας γράφω όλη την ώρα, σίγουρα θα ακολουθήσουν και άλλα ιδιαίτερα βιβλία που διαβάζονται σε δύο, άντε το πολύ σε τρεις ημέρες…