Στον Γιώργο Συμπάρδη για το βιβλίο του «Αδέλφια» το λογοτεχνικό βραβείο του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης» στην κατηγορία του μυθιστορήματος.
Το βράδυ της Δευτέρας 10 Ιουνίου 2019 απονεμήθηκαν στο Μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς, τα λογοτεχνικά βραβεία του ηλεκτρονικού περιοδικού «Ο Αναγνώστης» (www.oanagnostis.gr). Τα βραβεία παρουσίασαν τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής Βαγγέλης Χατζηβασιλείου και Κατερίνα Σχινά για τα βιβλία ενηλίκων και η Αργυρώ Πιπίνη από την Επιτροπή Κρίσης Παιδικών Βιβλίων.
Στην κατηγορία του μυθιστορήματος νικητής αναδείχθηκε ο Γιώργος Συμπάρδης ο οποίος παρέλαβε το βραβείο του από τη Μάρω Δούκα, για το μυθιστόρημά του με τίτλο «Αδέλφια». Πρόκειται για την ιστορία δύο αδελφών στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και αρχές του ’60, εποχή κατά την οποία θεμελιώνεται η μεταπολεμική Ελλάδα: την ολωσδιόλου διαφορετική πορεία τους προς την ενηλικίωση και τις συνέπειές της αργότερα, τον ισχυρό δεσμό αίματος που τους ενώνει, αλλά και την αντιπαλότητα και τον ακήρυκτο πόλεμο ανάμεσά τους.
«Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι και περήφανοι που φιλοξενούμε στον κατάλογό μας όλο το πεζογραφικό έργο του πολυβραβευμένου Γιώργου Συμπάρδη, ενός από τους σπουδαιότερους σύγχρονους μυθιστοριογράφους. Από τους σημαντικότερους μεταπολιτευτικούς συγγραφείς, ο Συμπάρδης έχει δημιουργήσει με τα πέντε έργα του μιαν ατμόσφαιρα, τους ανθρώπους και τον κόσμο, εκθέτοντας συνολικές αντιλήψεις για τον χρόνο, για τα κίνητρα και τους σκοπούς (ή για την έλλειψη κινήτρων και σκοπών) που χαρακτήρισαν το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, επιτυγχάνοντας το μέγιστο: μιαν εκδοχή της θεωρίας και του ρυθμού της ανθρωπότητας με τα μέσα της τέχνης. Ο αφηγηματικός του τρόπος συνίσταται στη σχολαστική ανάπλαση, στο ενδελεχές στήσιμο, στη λεπτομερή παρακολούθηση χαρακτήρων ωσάν ένα πείραμα το οποίο περιλαμβάνει ποικίλες υποθέσεις εργασίας: όταν ο Α πράττει αυτό, πώς αντιδρά ο Β; Όταν ο Β φεύγει, πώς σκέφτεται ο Γ; Όταν πιάνει δουλειά ο Χ, πώς τον υποδέχεται ο Ψ; Και όταν ο Ψ οργίζεται, πώς τον αντιμετωπίζει ο Ω; – και αποτέλεσμα τη δημιουργία μυθιστορημάτων, που αποτελούν εδραίες μεγάλες κατασκευές με πνοή, παλμό, σφυγμό και σφρίγος».
(Ελισάβετ Κοτζιά)
«Έκλεισα την πόρτα και περίμενα. Ούτε ένα λεπτό. Ύστερα η πόρτα άνοιξε κι εκείνος ρίχτηκε με τις γροθιές του καταπάνω μου. Με τη σάρκα μου που κόλλησε στη δική του και με τα πόδια μου που μπλέχτηκαν αξεδιάλυτα με τα πόδια του αντιμετώπισα τη λύσσα του, με σφιχτό ολόκορμο εναγκαλισμό για να μη βρίσκει μέρος ελεύθερο να χτυπήσει. Κάποια στιγμή δεν μπόρεσα άλλο να κρατηθώ, παραδόθηκα. Με έβαλε κάτω, το κεφάλι μου άκουσα, το κεφάλι μου που δονήθηκε και αντήχησε μέσα στο κεφάλι μου από την πρόσκρουση των οστών στο μωσαϊκό. Δεν θα πρέπει να κατάλαβε τι μου συνέβη, χτυπούσε αλύπητα στο στήθος, στο στομάχι, στα πλευρά κι απέδιδε την έλλειψη αντίστασης στην υπεροχή του· του δυνατού, του μεγάλου και προσβεβλημένου αδελφού. Κι εγώ δεν πονούσα ιδιαίτερα, σαν ένα κομμάτι ζυμάρι που εκείνος ζύμωνε και μετάπλαθε με τις γροθιές του ήμουν, μέσα στη σκοτοδίνη για ώρα πολλή· μέχρι που κουράστηκε ή το βαρέθηκε και σταμάτησε».
21°
