Διαβάζουμε το βιβλίο του Λεονάρδο Παδούρα «Ο Άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά», εκδόσεις Καστανιώτη.
O Φρανκ Μακ Σέιν, βιογράφος του Ρέιμοντ Τσάντλερ, διατύπωσε την άποψη πως ο δημιουργός του Μάρλοου έγραφε πρωτίστως για να μιλήσει για το Λος Άντζελες, με τον ίδιο τρόπο που ο Ντίκενς μιλούσε για το Λονδίνο και ο Μπαλζάκ για το Παρίσι. Από όπου και αν το δεις, δεν υπάρχει λογοτεχνικό υβρίδιο που να ποντάρει τόσα πολλά στο σκηνικό όσο το αστυνομικό μυθιστόρημα. Το Λ.Α. του Ελρόι, το Εδιμβούργο του Ράνκιν, η Ουάσινγκτον του Πελεκάνου, το Όσλο του Νέσμπο, η Στοκχόλμη του Μάνκελ, το Βερολίνο του Κερ, η Βαρκελώνη του Μονταλμπάν, το Τόκιο της Κιρίνο, συμπληρώστε εμπειρικά, αλλά σε κάθε περίπτωση το συμπέρασμα είναι το εξής: στα αστυνομικά η τοποθεσία δεν είναι ένα απλό τέμπλο, είναι πρωταγωνιστής ίσης σημασίας με τον κεντρικό χαρακτήρα. Ο Λεονάρντο Παδούρα δεν ξεφεύγει από τον κανόνα.
Η Αβάνα των νουάρ ιστοριών του Παδούρα βρίθει κινδύνους, χαμίνια που παίζουν μπέιζμπολ πλάι σε εκδιδόμενα τραβεστί, παράνομους τεκέδες, διαφθορά. Πού κολλάει όμως σε όλα αυτά ο Λιεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστάιν, καθολικά γνωστός ως Τρότσκι; Η Αβάνα ήταν ο τόπος στον οποίο κατέφυγε, και αργότερα πέθανε, άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ο φονιάς του, Ραμόν Μαρκαντέρ.
Ιστορική μελέτη, «οργανωμένη σύμφωνα με τις ελευθερίες και τις απαιτήσεις της μυθοπλασίας», σύμφωνα με τα λεγόμενα του Λεονάρντο Παδούρα, ο «Άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά» (εκδόσεις Καστανιώτης) απέσπασε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Κούβας το 2011, μας ξεναγεί σε μια συναρπαστική περίοδο και εισάγει το ελληνικό κοινό στο έργο ενός σπουδαίου λογοτέχνη. Ο local hero του νουάρ, Πέτρος Μαρτινίδης, μας ομολόγησε πως το διάβασε απνευστί, σε δυο μέρες. Εσείς;
15°
