Με το ζόρι κρατιόμουν να μη διαβάσω στη μέση του βιβλίου τις τελευταίες σελίδες – δεν άντεχα την αγωνία, και επιπλέον ήθελα να ξέρω πως δεν θα πήγαινε τσάμπα ο ενθουσιασμός μου για τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα του με ένα αλά χόλιγουντ «χάπι εντ». Ο Γκρίσαμ, χρησιμοποιώντας παράλληλο μοντάζ, παρακολουθεί τις τελευταίες ημέρες ενός θανατοποινίτη ταυτόχρονα με τις προσπάθειες ενός κληρικού να σταματήσει την εκτέλεση, μετά την εξομολόγηση σ’ αυτόν του πραγματικού δολοφόνου. Κι αν αναρωτηθείτε «και πού είναι το σασπένς;», πρέπει να δώσω κάποιες διευκρινίσεις: η εκτέλεση της θανατικής ποινής θα λάβει χώρα στο Τέξας του 2007. Ο μελλοθάνατος είναι ένας νεαρός μαύρου χρώματος, ιδανική περίπτωση για να ικανοποιηθούν τα ρατσιστικά αισθήματα των λευκών, όταν μάλιστα το θύμα είναι μια λευκή συμμαθήτριά του. Επιπλέον στην εκτέλεσή του έχουν επενδύσει την πολιτική τους καριέρα από τον ανακριτή και τον εισαγγελέα μέχρι το γερουσιαστή, και την επαγγελματική επιτυχία τους αστυνομικοί και δημοσιογράφοι με καταγγελτικές εκπομπές. Τέλος, είναι σύνηθες φαινόμενο στην Αμερική λίγες ημέρες πριν την εκτέλεση μιας θανατικής ποινής να εμφανίζονται άσχετοι και να διεκδικούν για λογαριασμό τους τη δολοφονία – γι’ αυτό και είναι μεγάλη η καχυποψία.
Η «Ομολογία» μοιάζει με αγωνιστικό αυτοκίνητο σε αγώνες ταχύτητας. Δεν πάει να έχεις δέσει ζώνη, το στομάχι σου έχει φτάσει στο στόμα, καθότι ο Γκρίσαμ είναι μάστορας του σασπένς και εξαιρετικός γνώστης του δικονομικού αμερικάνικου συστήματος. Χωρίς να κριτικάρει, αφήνει τα γεγονότα μόνα τους να αποκαλύψουν τη διαφθορά της αμερικανικής δικαιοσύνης και του πολιτικού συστήματος, αλλά και να εκθέσουν από τον οπισθοδρομικό Νότο μέχρι την εκκλησία. Η μετάφραση είναι του Γιώργου Μπαρουξή.
17°
