Εθνικό Θέατρο: Όλες οι παραστάσεις της νέας σεζόν - H πολυσυλλεκτικότητα σε πρώτο πλάνο
«Όλες, όλοι, όλα»: Η πολυσυλλεκτικότητα είναι το στίγμα που εκπέμπει το πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρουγια τη σεζόν 2023 - 2024.
«Το πρόγραμμα που σχεδιάσαμε περιλαμβάνει όλες τις θεατρικές τάσεις: εντάσσει στο ρεπερτόριό του μεγάλα κλασικά έργα σε σύγχρονες αναγνώσεις, συστήνει άπαιχτα θεατρικά έργα, δοκιμάζει πειραματικές συγγραφικές φόρμες, συμπεριλαμβάνει σκηνοθέτες όλων των γενιών και όλων των αισθητικών αντιλήψεων» επισημαίνει στο σημείωμά του ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, Γιάννης Μόσχος.
Όπως υπογραμμίζει: «Σε συνδυασμό με τη πολυποίκιλη δραστηριότητά μας στις χειμερινές σκηνές μας, το Εθνικό θα προβεί τον ερχόμενο χειμώνα και σε πολλά άλλα ανοίγματα «εκτός των τειχών» του. Επεκτείνουμε τις δράσεις μας και σε δύο άλλα θέατρα των Αθηνών, όπου θα επαναληφθούν πολύ επιτυχημένες –καλλιτεχνικά και εισπρακτικά– παραστάσεις της περασμένης θεατρικής περιόδου, ενώ θα αποκτήσουμε –επιτέλους– και μια αυτόνομη στέγη για τα θεατρικά μας εργαστήρια, σε απόσταση αναπνοής από το κτήριο του Τσίλλερ, σε έναν άρτι ανακαινισθέντα πολυχώρο. Τα εν λόγω ανοίγματα του οργανισμού δεν αφορούν μόνο το εσωτερικό, αλλά επεκτείνονται και στο εξωτερικό: τον χειμώνα που μας έρχεται το Εθνικό θα ταξιδέψει με το Goodbye, Lindita του Μάριο Μπανούσι σε Βελιγράδι, Δρέσδη, Άμστερνταμ και στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας. Κι αυτό χάρη στο πρώτο Showcase στην ιστορία του Εθνικού που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία τον περασμένο Απρίλιο. Ένας θεσμός που θα έχει ασφαλώς και συνέχεια: σχεδιάζουμε ήδη το δεύτερο Showcase για την άνοιξη του 2024, όπου και πάλι θα κληθούν να παρακολουθήσουν τις φετινές παραγωγές μας επιμελητές/ τριες και διευθυντές/-τριες οργανισμών του εξωτερικού, αλλά και ξένοι δημοσιογράφοι. Παράλληλα, την άνοιξη του 2024 θα λάβουν χώρα και τα πρώτα Residencies Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό και θα κληθούν και ξένοι ομότεχνοί τους, οι οποίοι θα φιλοξενηθούν στην Αθήνα. Και τα δύο προγράμματα θα υλοποιηθούν χάρη στην οικονομική αρωγή του Ταμείου Ανάκαμψης. Το άνοιγμα του Εθνικού στο εξωτερικό, που είναι μία από τις βασικές στοχεύσεις μου για το μέλλον του οργανισμού, έχει αρχίσει να υλοποιείται, και υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα σχέδια και συζητήσεις με ξένους οργανισμούς που θέλω να πιστεύω ότι θα αποδώσουν καρπούς μέσα στον επόμενο χρόνο.
Για την υλοποίηση του χειμερινού προγραμματισμού μας έχουμε και φέτος τη χαρά να συνεργαζόμαστε με ένα εκλεκτό επιτελείο ηθοποιών, σκηνοθετών, μεταφραστών, δραματουργών, κινησιολόγων, σκηνογράφων, ενδυματολόγων, μουσικών, φωτιστών, που δουλεύουν εντατικά –σε συνεργασία με όλο το προσωπικό του Εθνικού Θεάτρου– για την προετοιμασία των παραγωγών μας. Όλοι τους ονειρεύονται, και επιμένουν να ονειρεύονται, μέσα σε μια πραγματικότητα που δεν είναι και τόσο φωτεινή.
Το καλοκαίρι που πέρασε σημαδεύτηκε από πολλά δυσάρεστα γεγονότα: φυσικές καταστροφές, αθώα θύματα, σοκαριστικά περιστατικά βίας και ρατσισμού, υπέρμετρη αύξηση της ρητορικής μίσους στα social media, επανεμφάνιση με ορμή της ακροδεξιάς. Μια κοινωνία που βρίσκεται σε αναβρασμό, μια κοινωνία που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα της χώρας και που ακόμα την τρομάζει η διαφορετικότητα. Μέσα σε αυτό το τοπίο το Εθνικό Θέατρο δεν μπορεί παρά να σταθεί δίπλα σε κάθε κοινωνική ομάδα που είναι περιθωριοποιημένη, κάθε φυλής, φύλου, θρησκείας, σωματικής διαφορετικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού. Να ανοίξει τις πόρτες του και να καλοδεχτεί άπαντες.
Έργο γραμμένο το 1757, Ο ιμπρεσάριος από τη Σμύρνη καταδεικνύει με γκολντονική ευφυΐα ότι ποτέ δεν θα μας λείψει το υλικό για μια σπαρταριστή κωμωδία θεατρικών ηθών! Ο πλούσιος έμπορος Αλή σκοπεύει να συστήσει την τέχνη της όπερας στη Σμύρνη και απευθύνεται σε δύο ατζέντηδες, προκειμένου να τον βοηθήσουν να οργανώσει τον θίασό του. Ο ίδιος, εξάλλου, έλκεται από τρεις σοπράνο, αλλά οι διαρκείς αψιμαχίες τους για το ποια θα είναι η πριμαντόνα του θιάσου και οι αλλοπρόσαλλες απαιτήσεις όλων των εμπλεκομένων, τον κάνουν να ξανασκεφτεί την απόφασή του. Η απλή αυτή υπόθεση τραβάει με τόλμη την κουίντα των παρασκηνίων και μας επιτρέπει να ρίξουμε μια ματιά στα ματαιόδοξα φερσίματα των καλλιτεχνών, τα αλαζονικά ξεσπάσματά τους αλλά και στον ευάλωτο ρομαντισμό τους και την υπόσχεση μυθολογίας που τους κατατρύχει. Ακριβώς αυτή η διαρκής ιλιγγιώδης (αμφι)ταλάντευση από το μεγαλείο στη μικρότητα και πίσω, ωθεί τον Βασίλη Παπαβασιλείου να επιστρέψει στον μέγα αναθεωρητή της ιταλικής κωμωδίας και να καταθέσει τη δική του πρόταση για το θεατρικό συνεταιρίζεσθαι.
Δεν χρειάζονται συστάσεις για τον Βασιλιά Ληρ, κατά πολλούς το απόγειο της δραματουργίας του Σαίξπηρ, μια τραγωδία που εκτυλίσσεται σε ένα σύμπαν, όπου η εξουσία σημαίνει τα πάντα και η αμφισβήτησή της οδηγεί στο τίποτα. Το έργο ακολουθεί την πτώση του Ληρ, μετά την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να μοιράσει την επικράτειά του στις τρεις κόρες του, μόνο για να γνωρίσει την περιφρόνηση και να αναγνωρίσει την αλήθεια της αδυναμίας του. Η τραγωδία που τίθεται σε κίνηση στη συνέχεια, δεν θα αφήσει αλώβητο κανέναν από τους ήρωες. Ο Βασιλιάς Ληρ είναι μια αριστουργηματική απεικόνιση του πατριάρχη που καταρρέει σωματικά, κοινωνικά και πνευματικά, του επιπόλαιου βασιλιά που έχασε το στέμμα του, του άντρα-παιδιού που ψάχνει απεγνωσμένα να επανενωθεί με τη μητέρα. Πολύ περισσότερο όμως είναι και ένα διαχρονικό έργο για την παρακμή και την πτώση του κόσμου, που συμβαίνει κάτω από τη σφραγίδα της παραφροσύνης.
Ο Στρίντμπεργκ γράφει αυτό το βαθιάς ποιητικής πνοής έργο το 1901, μεταφέροντας στη σκηνή την ανορθόδοξη δομή ενός ονείρου, εκεί όπου ο χώρος και ο χρόνος καταργούνται και τα πρόσωπα είναι όλα διαφορετικές όψεις του ατόμου που ονειρεύεται. Στο όνειρο αυτό, η Αγνή, κόρη των θεών, έρχεται στη Γη για να γνωρίσει την ανθρώπινη φύση και όσα βιώνει αυτό το άγνωστο για εκείνη είδος. Τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα που γνωρίζει μοιράζονται μαζί της το καθένα το δικό του σύμπαν, στο οποίο η Αγνή εισχωρεί άλλοτε ως θεατής και άλλοτε ως συμμέτοχη. Όσο πορεύεται μαζί τους, από πλάσμα του ουρανού, αρχίζει να γίνεται ολοένα και περισσότερο άνθρωπος, γνωρίζοντας από κοντά τις δυσκολίες της ζωής, τις ελπίδες και τις διαψεύσεις της. Η Γεωργία Μαυραγάνη μαζί με την ομάδα των συνεργατών/-τριών της και έναν δυναμικό θίασο ηθοποιών επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο και σκηνοθετεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του Σουηδού δραματουργού σαν μια χορική αφήγηση, ένα χειροποίητο θέατρο μεγάλης κλίμακας που θέτει όπως ένα μικρό παιδί τα μεγάλα ερωτήματα: Γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι; Γιατί είναι έτσι φτιαγμένος ο κόσμος; Πώς να ζει κανείς;
Η παράσταση που ενθουσίασε το κοινό και τους κριτικούς επιστρέφει στο Εθνικό Θέατρο λίγο πριν ξεκινήσει η παγκόσμια περιοδεία της, που μέχρι στιγμής περιλαμβάνει τους εξής σταθμούς: Βελιγράδι, Δρέσδη, Άμστερνταμ, Αδελαΐδα (Αυστραλία). Το Goodbye, Lindita εστιάζει σε μια αρχέγονη ανθρώπινη εμπειρία, αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Σε ένα σπίτι μια οικογένεια πενθεί βυθισμένη στη σιωπή, ώσπου
μια σειρά από παράδοξα γεγονότα ανοίγει ένα παράθυρο σε έναν κόσμο όπου η ανάμνηση μπλέκεται με τη φαντασίωση, η πραγματικότητα με το όνειρο∙ ένα σύμπαν όπου οι νεκροί και οι ζωντανοί μπορούν να συναντηθούν για λίγο πριν τον ύστατο αποχαιρετισμό. Η ιστορία που παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται στη σκηνή έχει γνώριμα συστατικά, αλλά εδώ το καθημερινό και το οικείο αποκτά μεταφυσικές προεκτάσεις που αποκαλύπτουν τις εσωτερικές ψυχικές διαδρομές των προσώπων. Ο Μάριο Μπανούσι, ένας πολυσχιδής νέος καλλιτέχνης που προτείνει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, εμπνέεται από δικά του βιώματα και από ταφικά έθιμα και παραδόσεις των Βαλκανίων για να φτιάξει μέσα από μια συνειρμική ακολουθία ποιητικών εικόνων μια παραβολή για τη ζωή μετά τον θάνατο. Χωρίς να ακούμε ποτέ τα
πρόσωπα να μιλούν, γινόμαστε μάρτυρες της πορείας τους, ενός εσωτερικού ταξιδιού που προσπαθεί να απαντήσει σε ένα αιώνιο ερώτημα: Πώς λέμε αντίο σε ένα πολυαγαπημένο πρόσωπο; Στο Goodbye, Lindita ο αποχαιρετισμός είναι ένα τέλος και ταυτόχρονα μια νέα αρχή.
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Χρυσή Βιδαλάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Ελένη Άμπια Νζάνγκα, Εριφύλη Κιτζόγλου, Κατερίνα Κρίστο, Μάριο Μπανούσι*, Βασιάνα Σκοπετέα*, Ευτυχία Στεφάνου*, Αλεξάνδρα Χασάνι
*Από τις 22 Νοεμβρίου μέχρι τις 3 Δεκεμβρίου 2023 τον Μάριο Μπανούσι αντικαθιστά ο Άρης Μπαλής.
*Από την 1η Φεβρουαρίου 2024 και έπειτα τη Βασιάνα Σκοπετέα αντικαθιστά η Ευτυχία Στεφάνου.
ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥΛΙΑ
του Ουαζντί Mουαουάντ
Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Από 20 Δεκεμβρίου 2023
Το βραβευμένο έργο του Λιβανο-Καναδού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Ουαζντί Μουαουάντ Όλοι εμείς πουλιά, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, εξερευνά την έννοια της ταυτότητας ως στοιχείο αυτοπροσδιορισμού αλλά και ως κίνδυνο εγκλωβισμού μέσα σε δύσκαμπτα πλαίσια που μας έχουν επιβληθεί από την καταγωγή, τη θρησκεία, τις παραδόσεις, την
οικογένεια και τον εαυτό μας. Ο Εϊτάν, Γερμανοεβραίος φοιτητής γενετικής στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Γουαχίντα, Αμερικανίδα φοιτήτρια αραβικής καταγωγής. Η σχέση τους
συναντά την εχθρότητα της εβραϊκής οικογένειας του Εϊτάν. Το ταξίδι του ζευγαριού στο Ισραήλ και μια βομβιστική ενέργεια που θα στείλει τον Εϊτάν στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση, θα γίνει η απαρχή για να αποκαλυφθεί το παρελθόν μιας οικογένειας, να έρθουν στην επιφάνεια τα μυστικά της και να βρεθούν τα πρόσωπα του έργου αντιμέτωπα με αναπάντεχες, αβάσταχτες αλήθειες. Ένα έργο για τις ταυτότητες, που ενώ εξασφαλίζουν την ασφάλεια του ανήκειν, ταυτόχρονα χτίζουν την προσωπική μας φυλακή. Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο σύμπαν, ο Ουαζντί Μουαουάντ καταφέρνει και οραματίζεται μια ανθρωπότητα όπου οι εθνικές, θρησκευτικές, πολιτικές ή όποιου άλλου τύπου ταυτότητες δεν γίνονται εργαλείο χειραγώγησης, μια ανθρωπότητα που δεν θεωρεί καθήκον της την εξόντωση του διαφορετικού. Οραματίζεται έναν άνθρωπο που μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά με τον έξω κόσμο, αλλά και με τις εσωτερικές του αντιφάσεις. Έναν άνθρωπο «που να φλογίζεται από τον πόθο για το άλλο, το διαφορετικό, κι αυτός ο πόθος να είναι τόσο απόλυτος, τόσο απέραντος, τόσο πνευματικός…».
Ποιοι είναι οι Millennials*; Είναι μια εγωκεντρική ή μια χαμένη γενιά, που είδε τα όνειρά της να καταστρέφονται πριν την ενηλικίωσή της; Διακατέχονται από απογοήτευση ή από την ελπίδα ότι θα βελτιώσουν τον κόσμο; Τα βρήκαν όλα πιο εύκολα ή πιο δύσκολα από τις προηγούμενες γενιές; Είναι αιώνιοι έφηβοι ή συνειδητοποιημένοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους; Θα καταφέρουν να αγοράσουν ποτέ δικό τους σπίτι; Τι θα κάνουν με όλη αυτή την ακαδημαϊκή γνώση που έχουν σωρεύσει; Τι νιώθουν για τη σημερινή εποχή των μεγάλων προσδοκιών και των συντριπτικών πραγματικοτήτων, πώς βιώνουν το χάσμα ανάμεσα σε αυτά που έχουν και αυτά που επιθυμούν; Ένα κείμενο που προέκυψε από έρευνα και συνεντεύξεις με νέους από έξι διαφορετικές πόλεις της Ευρώπης, θα αποπειραθεί να φωτίσει τις σκέψεις και τις αγωνίες της πιο περίπλοκης και πιο μπερδεμένης ίσως απ’ όλες τις γενιές. Η δραματουργία συνδυάζει στοιχεία μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης και επιφυλάσσει έναν ρόλο-έκπληξη για την απόλυτη Millennial, Britney Spears. Μια παράσταση για τη Δάφνη, την Ερμελίνα, τον Νίκο, τη Μαρία, τον Γιώργο, τον Πέτρο και για όσους-ες-α ανήκουν σε αυτή τη γενιά, αλλά και για όσους-ες-α ταυτίζονται με τα όνειρα και τις απογοητεύσεις της.
*Millennials είθισται να ονομάζονται όσοι γεννήθηκαν μεταξύ 1981-1996.
Το έργο γράφτηκε στο πλαίσιο του προγράμματος New Stages Southeast, μια πρωτοβουλία του Ινστιτούτου Γκαίτε Θεσσαλονίκης.
Στην Α´ Παθολογική κλινική του Ευαγγελισμού γίνεται πραγματικότητα μια βαθιά ανθρώπινη φαντασίωση: η κατάλυση του θανάτου. Ο ίδιος ο Χάρος βρίσκεται σε καταστολή σε έναν θάλαμο του νοσοκομείου, και ο αναπόδραστος νόμος που θέλει την ανθρώπινη ζωή να σφραγίζεται πάντοτε από ένα τέλος, αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας. Μέσα στο μεγαλύτερο Γενικό Νοσοκομείο της χώρας συμβαίνουν κι άλλα πολλά: οι θάλαμοι και οι διάδρομοι πλημμυρίζουν από ανθρώπους που ξαφνικά συνέρχονται, τα γάντια μολύνονται από άγνωστους μύκητες, τα ασανσέρ εξακολουθούν να μην λειτουργούν, αν και δεν φαίνεται να έχουν κάποια βλάβη: τα πάντα απορρυθμίζονται και όλοι παρακαλούν για μια λύση, παραδομένοι στην αδιάλλακτη ορμή των οιωνών. Ακόμα και απέναντι, στην Εθνική Πινακοθήκη, στον Δρομέα του Βαρώτσου, κατά μήκος των λεωφόρων, η ζωή μοιάζει να ζητάει πίσω τη χαμένη της νομοτέλεια. Η παράσταση Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ είναι ένα ονειρόδραμα για την αγάπη, ένας μεταφυσικός ύμνος στη ζωή που λόγω της αναπόφευκτης περατότητάς της, είναι τόσο γοητευτική και πολύτιμη. Μέσα από το Φως του Ευαγγελισμού, ο θάνατος αποκτά τη διάσταση μιας αποκάλυψης, δίνει στη ζωή το νόημά της, ορίζει την αξία της, και μας κάνει να ψιθυρίσουμε: Είναι απίστευτο πράγμα ο άνθρωπος του λες ότι το πλοίο μπάζει κι αυτός μπαρκάρει και ξανοίγεται στη θάλασσα και τραγουδάει.
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Λητώ Αμπατζή, Χάρης Ανδριανός*, Μαρία Γεωργιάδου, Γιώργος Γκιόκας, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Ερατώ Καραθανάση, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Ελένη Κοκκίδου, Μάριος Κρητικόπουλος, Χρήστος Λούλης, Αλκιβιάδης Μαγγόνας, Λυγερή Μητροπούλου, Δώρα Μπάκα*, Βασίλης Παπαδόπουλος, Κατερίνα Παπουτσάκη, Έλλη Πασπαλά, Φοίβος Ριμένας, Γιάννης Σαμψαλάκης
Guests: Νατάσσα Μποφίλιου*, Μάρθα Φριντζήλα*
Μουσικοί επί σκηνής: Ανδρέας Γυφτάκης, Σοφία Ευκλείδου, Bασίλης Mαντζούκης, Γιώργος
Πούλιος, Αλέξης Στενάκης, Δημήτρης Τίγκας
* Ο Χάρης Ανδριανός θα συμμετέχει από 22/11/2023 έως 21/01/2024
* Η Δώρα Μπάκα θα συμμετέχει από 8/11/2023 έως 19/11/2023
* Η Νατάσσα Μποφίλιου θα συμμετέχει από 8/11/2023 έως 03/12/2023
* Η Μάρθα Φριντζήλα θα συμμετέχει από 4/12/2023 έως 21/01/2024
Η ΠΡΟΞΕΝΗΤΡΑ
του Θόρντον Ουάιλντερ
Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος
Από 9 Φεβρουαρίου 2024
Η Προξενήτρα (1954) του, βραβευμένου με το βραβείο Πούλιτζερ συγγραφέα, Θόρντον Ουάιλντερ, είναι μια απολαυστική κωμωδία για την επιτακτική ανάγκη των ανθρώπων για συντροφικότητα και συμφιλίωση με τη δύσκολη πραγματικότητα. Η Ντόλυ Λεβί είναι μια γυναίκα πολυπράγμων, δυναμική, αλλά κυρίως αποφασισμένη να μην αφήσει τη ζωή να κυλήσει μέσα απ’ τα χέρια της. Καθώς διαχειρίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα τα προσωπικά των γύρω της, αναλαμβάνει με ενθουσιασμό να βρει την ιδανική σύζυγο στον δύστροπο, τσιγκούνη, αλλά πλούσιο έμπορο Οράτιο. Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη του 19ου αιώνα ξεκινάει για τους ήρωες του έργου: την Ντόλυ, τον Οράτιο, τους δύο νεαρούς υπαλλήλους του και την ανιψιά του που μαραζώνει από έρωτα, αφού ο θείος της δεν της επιτρέπει να παντρευτεί τον ζωγράφο με τον οποίο είναι ερωτευμένη. Κοινός στόχος όλων των ηρώων σ’ αυτό το ταξίδι είναι να διαλύσουν τον φαύλο κύκλο της μοναξιάς τους. Απρόσμενες καταστάσεις σκηνοθετημένες με μαεστρία από την τετραπέρατη Ντόλυ στήνουν ένα φαρσικό σκηνικό με καταιγιστικό ρυθμό κωμικών καταστάσεων αλλά πολύ σοβαρό υπόβαθρο, καθώς η πρώιμη μορφή του έργου, γραμμένη το 1938 με τίτλο The Merchant of Yonkers, απηχεί το Κραχ του 1929 και την «Μεγάλη Ύφεση» που ακολούθησε. Οι ήρωες, ζώντας σε ένα αβέβαιο κόσμο, δεν έχουν χρόνο για περιττές εξιδανικεύσεις. Το κυνήγι του απόλυτου και του ιδανικού είναι γι’ αυτούς άσκοπη πολυτέλεια. Αποφασισμένοι να ζήσουν όσο μπορούν καλύτερα, μπαίνουν στο παιχνίδι της συντροφικότητας με ρεαλιστικές προσδοκίες, αναζητώντας την εφικτή ευτυχία.
Tα πρόσωπα της παράστασης συναντιούνται σε έναν ιδιότυπο χώρο, ένα μουσείο του μέλλοντος στο οποίο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του μουσείου γίνονται προοδευτικά το κεντρικό έκθεμα. Η βαθιά επιθυμία του ανθρώπου να αναπαυθεί έστω και για μια στιγμή είναι μια σκέψη που δύσκολα αρθρώνεται δημόσια. Στον χώρο υπάρχει ένα οίκημα, ένα κοιμητήριο ζωντανών. Εκεί τους δίνεται η ευκαιρία να μελετήσουν την κατάσταση της κόπωσης και της ψυχικής αποτελμάτωσης στην οποία έχουν περιέλθει. Εφόσον η κούραση είναι συστατικό της ανθρώπινης ζωής από τα πρώτα βήματα του είδους μας, τι συνέβη στην πορεία και έγινε ανυπόφορη; Από πότε η ξεκούραση μοιάζει μάταιη; Τι κουβαλούν όλες αυτές οι τσάντες στους ώμους; Τα πρόσωπα αποπειρώνται να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα, προκειμένου να αποκτήσουν έστω και για λίγο μια ειλικρινή σχέση με τους εαυτούς τους. Η σκηνοθέτρια Μαριλένα Κατρανίδου υπογράφει μια ποιητική σκηνική σύνθεση που εκκινεί από τις ιδέες του φιλοσόφου Byung-Chul Han για την «κοινωνία της κόπωσης» και καταθέτει ένα ρέκβιεμ για τον σύγχρονο κόσμο που κρύβει την κούρασή του κάτω από τη σκόνη της υπερδραστηριότητας και της παραγωγικότητας. Μια παράσταση από, και για, τους απανταχού κουρασμένους ανθρώπους.
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Στυλιάνα Ιωάννου, Βασίλης Τρυφουλτσάνης, Αλέξης Τσιάμογλου, Jason Ally
Μουσικός επί σκηνής: Δήμος Βρύζας
ΧΟΡΟΣ: WE ARE HERE PREPARED FOR TRAGEDY
της Σοφίας Μαυραγάνη
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Σοφία Μαυραγάνη
Από 1 Δεκεμβρίου 2023
Μια παράσταση στα όρια της διάλεξης, του χορού, της συναυλίας και του θεάτρου για τις τραγωδίες που αξίζει να ζούμε και εκείνες που δεν αξίζει να ζούμε. Εκκινώντας από τους χορούς των αρχαίων τραγωδιών η παράσταση θέτει σύγχρονους προβληματισμούς γύρω από τη συλλογική δράση και τη δυνατότητά της να διαμορφώνει κριτικές παρεμβάσεις, να διεκδικεί την κοινωνική αλλαγή και να απαιτεί το αδύνατο. Πρωταγωνιστής της παράστασης είναι ο ΧΟΡΟΣ. Η χορογράφος Σοφία Μαυραγάνη σε συνεργασία με την ομάδα των περφόμερ και υπό τους ήχους της μουσικής του Larry Gus στήνει έναν αιρετικό χορό για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Χορικά τραγωδιών και απόψεις σημαντικών διανοητών/-τριών της εποχής μας συνθέτουν ένα ενιαίο, συλλογικό και ταυτόχρονα πρωτότυπο κείμενο. Μέσα από τη συνάντηση της υποκριτικής, του χορού, και της περφόρμανς, δημιουργείται ένα σώμα πολυφωνικό και ανομοιογενές που διεκδικεί, καταγγέλλει, προβληματίζεται, διχάζει και διχάζεται. Πώς το υποκείμενο διατηρεί την αυτονομία του και ταυτόχρονα
επαναπροσδιορίζεται μέσα σε ένα σύνολο; Πώς λειτουργεί ως μέλος μιας κοινωνικής ομάδας και πώς ορίζεται το ποιος/ποια ανήκει στην ομάδα; Ποιου/ποιας η τραγωδία είναι άξια να θρηνηθεί;
ΜΠΑΤΟΝ ΣΑΛΕ
Ζωντανές συνεντεύξεις σε ελαφριά ατμόσφαιρα
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
Σε συνεργασία με τη Μαρία Φιλίνη
Από 7 Ιανουαρίου 2024
Έχεις ακούσει γι’ αυτήν, ξέρεις τη δουλειά της, ίσως την έχεις δει στους δρόμους της Αθήνας, τι θα ήθελες να τη ρωτήσεις; Η Ευδοξία Ανδρουλιδάκη μαζί με τη Μαρία Φιλίνη μάς καλούν σε μια σειρά από «ζωντανές συνεντεύξεις σε ελαφριά ατμόσφαιρα», στις οποίες συνομιλούν με γυναίκες που θαυμάζουν και τους θέτουν μια σειρά από ερωτήσεις για την επαγγελματική τους πορεία, τις επιλογές τους, το πώς αυτές διασταυρώνονται με τα όσα συμβαίνουν στην κοινωνία αλλά και για τις καθημερινές τους συνήθειες σε μια προσπάθεια να (μας) τις γνωρίσουν καλύτερα και να συζητήσουν για όλα όσα μας απασχολούν. Αντλώντας στοιχεία από την αμερικανική παράδοση των ζωντανών συνεντεύξεων σε θεατρικούς χώρους παρουσία θεατών και από τις παιγνιώδεις συνομιλίες καλεσμένων και παρουσιαστριών/τών σε τηλεοπτικά σόου, το Μπατόν σαλέ μάς φιλοξενεί σε ένα σαλόνι όπου, μαζί με το τσάι και τα βουτήματα, το θεατρικό βαριετέ συναντά ένα τηλεοπτικό νούμερο, η εξομολόγηση τη stand-up comedy και τα κύματα του φεμινισμού την αθηναϊκή πραγματικότητα. Πέντε Κυριακές, πέντε η ώρα το απόγευμα, πέντε γυναίκες καλεσμένες: Τι μπορούμε να μάθουμε ένα κυριακάτικο απόγευμα από μια δικηγόρο, μια τρανς ακτιβίστρια, μια τραγουδίστρια, μια μετανάστρια φοιτήτρια, μια φιλόσοφο; Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για τις γυναικείες εμπειρίες μιας κοινής ζωής που διαπερνά και αγκαλιάζει το ιδιωτικό και το κοινωνικό, το υψηλό και το ευτελές, τα τετριμμένα ερωτήματα της καθημερινότητας και αυτά που εξακολουθούν να μένουν αναπάντητα;
Ταυτότητα παράστασης:
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη
Συνεργασία στη δραματουργία και στη σκηνοθεσία: Μαρία Φιλίνη
Μουσική σύνθεση: Γιώργος Ραμαντάνης
Σκηνογραφική-ενδυματολογική επιμέλεια: Έλενα Σκουλά
Καλλιτεχνική συνεργάτιδα: Ζωή Μυλωνά
Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Ο Τζέο Πακίτσας και η Σοφία Πριόβολου σκηνοθετούν το πιο αναπάντεχο live της σεζόν: το τελευταίο live της τραγουδίστριας Jessica Brown, μία εμφάνιση που θα συζητιέται για χρόνια μετά τον θάνατό της. Η καλύτερη στιγμή της πανκ ροκ μουσικής τώρα τελειώνει. Η Jessica Brown κηδεύεται επί σκηνής μπροστά στους θεατές σε ένα μοναδικό σόου που θα κλείσει στο φέρετρο την ιστορία μιας εμβληματικής μπάντας. Η μεγάλη ώρα πλησιάζει. Η ένταση κορυφώνεται. Πού είναι όμως η Jessica Brown; Γιατί δεν έχει έρθει; Τι ξέρουμε πραγματικά για εκείνη πριν αποφασίσει να κάνει την τελευταία της παγκόσμια εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο; Τα προβλήματα της μπάντας βγαίνουν στην επιφάνεια ενώ μοιάζει να την περιμένουν για πάντα. Ένας ολοκληρωμένος οδηγός αυτοκαταστροφής ή πώς να γίνεις το επόμενο icon σε επτά απλά βήματα.
Τα πρόσωπα της παράστασης Καταποντισμός επισκέπτονται την gay Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μεταφέρουν τις επιθυμίες, τις σκέψεις και τις αγωνίες των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων εκείνης της περιόδου, όπως τις αποτύπωσαν τα ίδια, σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τις επιστολές που έστελναν στο επαναστατικό περιοδικό Αμφί, το πρώτο μέσο που άρθρωσε δημόσιο λόγο στην Ελλάδα για την queer εμπειρία. Τα προσωπικά βιώματα του χτες αναμιγνύονται με τις αντίστοιχες εμπειρίες των ατόμων επί σκηνής και γίνονται υλικό εξομολογήσεων και εκμυστηρεύσεων διεκδικώντας την ορατότητα και μια αναπολογητική στάση ζωής. Εδώ μπορεί να δοθεί ο χώρος στις ιστορίες των ανθρώπων που έχουν αμέτρητη αγάπη μέσα τους, αλλά τα πάσης φύσεως στεγανά τούς καθηλώνουν στη μοναξιά. Οι μαρτυρίες αυτών που υποφέρουν από την απαξιωτική συμπεριφορά γονέων
και συγγενών, από τα περιστατικά εκφοβισμού και κάθε είδους βίας. Οι αφηγήσεις για τραγελαφικά coming out, για στιγμές λαχτάρας, διασκέδασης και κλεφτής ηδονής, για τη gay κουλτούρα που ζυμώθηκε στα σινεμά της Ομόνοιας και για το βαθύ αίσθημα ανακούφισης επειδή «υπάρχουν κι άλλα άτομα εκεί έξω σαν εμένα». Ιστορίες μιας ολόκληρης γενιάς που σβήστηκε από τον χάρτη λόγω της επιδημίας του HIV/AIDS και της
κοινωνικής και κρατικής αδιαφορίας. Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Βασίλης Βηλαράς, μετά τις παραστάσεις Λοιμός και Σεισμός, υπογράφει το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που γιορτάζει τη ζωή και την ταυτότητα έξω
από την ετεροκανονικότητα και την πατριαρχική νόρμα, αναγνωρίζοντας τους κινδύνους που εμπεριέχει ακόμα και σήμερα αυτή η μη συμμόρφωση.
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Βασίλης Βηλαράς, Ανδρέας Λαζαράκος, Kristof, Niko Rupllem, Dolly Vara
Στην παράσταση φιλοξενούνται τα πορτρέτα του ζωγράφου Θανάση Μέγκου.
Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΟΣ
του Χρήστου Βακαλόπουλου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παύλου
Από 15 Μαΐου 2024
«Μια ιστορία φυγής» χαρακτήριζε ο πρόωρα χαμένος συγγραφέας (αλλά και κριτικός, δοκιμιογράφος, σκηνοθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός) το εν πολλοίς βιωματικό και ίσως ωριμότερο έργο του. Μια 32χρονη γυναίκα, η Ρέα Φραντζή, βρίσκεται σε μια μεταιχμιακή στιγμή της ζωής της: έχει μόλις χωρίσει –χωρίς να ξέρει γιατί– και καταφεύγει στην Πάτμο, στο μυσταγωγικό νησί της Αποκάλυψης, όπου καταδύεται σε έναν επώδυνο απολογισμό ζωής. Η αναδρομή της δεν είναι μόνο μια καταμέτρηση προσωπικών απωλειών, αλλά και ένας αποχαιρετισμός σε μια γενιά που συνθηκολόγησε, μια Αθήνα που χάθηκε ανάμεσα στους συρμούς, μια Ελλάδα που απορροφήθηκε από τον υλισμό, μια κοινωνία που παρέδωσε την ταυτότητά της στην επίφαση. Η Γραμμή του Ορίζοντος γράφτηκε το 1991 σε μία γλώσσα αφοριστική και αφοπλιστική, γεμάτη ολοζώντανες εικόνες και υποβλητική σιωπή, με έντονη χρήση ποιητικής ειρωνείας και επαναλήψεων, με υπονομευτικό χιούμορ και ιδιότυπο ρυθμό. Είναι ένα έργο που βρίθει από προφητικές ενοράσεις, εντυπωσιάζει με τη σκληρή αλήθεια του, μιλάει για το σήμερα όπως λίγα τωρινά κείμενα, και δεν διστάζει να φέρει όλους ενώπιον των ευθυνών μας για την ύψωση του τόπου μας σε μια φαντασιακή χώρα, όπου όλοι θέλουν να ζήσουν…
Μια πορεία στα όρια. Όμως ποια είναι τα όρια του κόσμου, της ζωής, των κοινωνιών, του ανθρώπου και της ανθρωπότητας; Ποιος τα αποφασίζει και πώς μπαίνουν; Και τι συμβαίνει όταν φτάνουμε σε αυτά ή όταν τα ξεπερνάμε; Από τη μία πλευρά άνθρωποι που αγωνίζονται για την επιβίωσή τους και για το δικαίωμα στη ζωή, ένας κόσμος που καταρρέει, και από την άλλη πλευρά ένας κόσμος γεμάτος ανασφάλειες και αγωνίες, που
ζει σε μια επισφαλή και εύθραυστη ισορροπία. Δύο κόσμοι αντίθετοι αλλά και όμοιοι ταυτόχρονα, όψεις του ίδιου σύμπαντος, φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό. Το νέο έργο του συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Κρις Κούπερ που έχει μακρά θητεία στο θέατρο και στην εκπαίδευση για εφηβικό κοινό παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία της Σοφίας Βγενοπούλου, ως επιστέγασμα της νέας συνεργασίας του Εθνικού Θεάτρου και της Unicef στο πρόγραμμα «Κάνουμε θέατρο για την ειρήνη». Νεαροί πρόσφυγες από χώρες εμπόλεμης ζώνης δούλεψαν με Έλληνες-ίδες συνομήλικούς-ες τους αλλά και με θεατρο- παιδαγωγούς και ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, μετασχηματίζοντας εμπειρίες και βιώματα, μετατρέποντας το προσωπικό σε συλλογικό, προσφέροντας παράλληλα βιωμένο υλικό για τη δημιουργία του έργου και της παράστασης. Μια παράσταση φτιαγμένη από το
υλικό της ζωής και τα όνειρα των νέων ανθρώπων.
ΠΙΝΟΚΙΟ
Μια διασκευή του έργου του Κάρλο Κολόντι από τον Κρις Κούπερ
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μαυρογεωργίου
Από 10 Νοεμβρίου 2023
Μια κρύα νύχτα του χειμώνα σε ένα δάσος, όπου τα δέντρα σιγά σιγά λιγοστεύουν, ένας κομμένος κορμός αποκτά πνοή. Ο ξυλουργός Τζεπέτο αφουγκράζεται τους ήχους του μικρού κορμού και φτιάχνει από αυτόν μια όμορφη ξύλινη μαριονέτα: τον Πινόκιο! Ο Πινόκιο, αξιαγάπητος και σκανταλιάρης, μιλάει, παίζει, κάνει φίλους και ονειρεύεται να γίνει αληθινό αγόρι. Κι έτσι ο Τζεπέτο του προσφέρει ένα πολύτιμο δώρο: ένα βιβλίο για να ξεκινήσει το σχολείο. Όμως η Αλεπού και ο Γάτος παραμονεύουν. Έχουν τα δικά τους σχέδια για τον Πινόκιο, τον παρασύρουν μακριά από τον πατέρα του με ψεύτικες υποσχέσεις. Στο σχολείο των παιδιών χρειάζεται υπομονή και δουλειά για να τα καταφέρεις, ενώ στο σχολείο της ζωής, θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ο Πινόκιο τους πιστεύει και έτσι μπαίνει σε μεγάλες περιπέτειες. Θα χρειαστεί να περάσει από χίλια κύματα, να αντισταθεί στους πειρασμούς, να αλλάξει, να δυναμώσει και να ωριμάσει για να καταφέρει στο τέλος να βρεθεί και πάλι μαζί με τον Τζεπέτο, όχι πια σαν μαριονέτα χωρίς ψυχή αλλά σαν ένα στοργικό αγόρι. Ο Πινόκιο,
ανακαλύπτει μέσα από μια μεγάλη περιπέτειά του την αξία της ειλικρίνειας, της φιλίας και της οικογένειας και πόσο σημαντικό είναι να πιστεύει κανείς στον εαυτό του. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου σκηνοθετεί την πολυαγαπημένη συναρπαστική ιστορία του Κάρλο Κολόντι, σε μια σύγχρονη εκδοχή της από τον Κρις Κούπερ, σε μια παράσταση που υπόσχεται να αναδείξει το έργο που μαγεύει εκατοντάδες χρόνια τώρα μικρούς και
μεγάλους.
Μία ακόμη παράσταση του Εθνικού Θεάτρου που ενθουσίασε το κοινό πέρυσι τον χειμώνα και σημείωσε διαδοχικά sold out, επιστρέφει αυτήν τη θεατρική περίοδο στο Θέατρο Κιβωτός. Ο Νικολάι συλλαμβάνεται κατά τη διαδρομή Μόσχα-Παντόλσκ, μεταφέρεται σε ένα αστυνομικό τμήμα και εκεί υποβάλλεται σε μια εκκεντρική ανάκριση, που δοκιμάζει τα όρια της λογικής του. Έπειτα από μια σειρά ερωτήσεων πατριδογνωσίας και γενικών
γνώσεων, ασκήσεων παρατηρητικότητας και κιναισθησίας, άβολων παραδοχών και θαμμένων αναμνήσεων, ο Νικολάι «καταδικάζεται» να συνειδητοποιήσει ότι η μονότονη ζωή του δεν πρόκειται να αλλάξει· αυτό που επιβάλλεται να αλλάξει, όμως, είναι η στάση του απέναντί της… Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ αποτελεί μια ενοχλητική σάτιρα με καφκικές αναφορές, που θέτει εν αμφιβόλω την κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής μας, η οποία επιβάλλει να αντλούμε ευχαρίστηση απ’ ό,τι μας περιβάλλει, να έχουμε υποχρεωτικά θετική ενέργεια, να ζούμε μια ζωή με νόημα. Την ίδια στιγμή το έργο χτυπάει ένα καμπανάκι κινδύνου για το πώς οι μηχανισμοί καταστολής χρησιμοποιούν τους πλέον ευφάνταστους και εκλεπτυσμένους τρόπους για να οδηγήσουν τελικά τον πολίτη στην… αυτοκαταστολή. Ο Ντμίτρι Ντανίλοφ (1969), είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής με αρκετά βραβεία στο βιογραφικό του. Έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο με τον Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ, που του εξασφάλισε το σημαντικότερο θεατρικό βραβείο της Ρωσίας, τη Χρυσή Μάσκα, το 2018.
Μία ακόμη μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία της περσινής σεζόν επαναλαμβάνεται φέτος στο «Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Τα Φώτα της πόλης σε μουσική Θοδωρή Οικονόμου, στίχους Σταύρου Σταύρου και σκηνοθεσία Αμάλιας Μπένετ ανοίγουν ξανά για να αφηγηθούν την ιστορία της εμβληματικής ταινίας του Τσάρλι Τσάπλιν. Ένας άνεργος περιπλανώμενος, ο Σαρλώ, ερωτεύεται μια τυφλή ανθοπώλισσα και κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα για την εγχείρηση που θα της χαρίσει την όραση. Με κεντρικό άξονα τον ρακένδυτο ήρωα που αγωνίζεται να επιβιώσει στο βίαιο περιβάλλον του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού, η ταινία-μύθος του αμερικανικού κινηματογράφου παίρνει τη μορφή ενός ιδιότυπου θεατρικού μιούζικαλ που αφηγείται μέσα από τη γλώσσα της μουσικής και του χορού, μια οικουμενική ιστορία αγάπης που ξεπερνά τα γλωσσικά και πολιτισμικά εμπόδια. Η ζωντανή μουσική, το τραγούδι και η ενέργεια των δημιουργών συστρατεύονται, για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ιδιοφυή «μελαγχολικό κλόουν», τον ηρωισμό των απλών ανθρώπων και τις αρχετυπικές αξίες της ζωής. Με φόντο το οικονομικό Κραχ της Αμερικής, τα Φώτα της πόλης, είναι ταυτόχρονα μια συγκινητική κωμωδία και μια αστική παραβολή που πραγματεύεται την κοινωνική αδικία αλλά και την άδολη αγάπη. Μια ταινία με το ωραιότερο φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου, ένα έργο-καθρέφτης της τραχιάς μεσοπολεμικής εποχής που αποθεώνει την ασυμβίβαστη ζωή, την ανιδιοτελή προσφορά και τον έρωτα χωρίς όρια.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
7°
