Η «Εκάβη» με την Ελένη Κοκκίδου, σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη, σε περιοδεία το καλοκαίρι 2023
Σύμβολο του πένθους αλλά και της εκδίκησης, η μυθική ηρωίδα θα συναντήσει φέτος το καλοκαίρι το κοινό μέσα από την ερμηνεία της αγαπητής ηθοποιού ΕλένηςΚοκκίδου. Την τραγωδία του Ευριπίδη ανεβάζει ο θεατρικός οργανισμός KMTD Productions, σε μετάφραση Ελένης Βαροπούλου και σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη. Η πρεμιέρα είναι προγραμματισμένη για τον Ιούλιο ενώ την Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Αυγούστου το έργο θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου στο αρχαίο αργολικό θέατρο.
Στην πρώτη – και ιδιαίτερα σκληρή για τους Αθηναίους – περίοδο του Πελοποννησιακού Πολέμου (431- 420 π. Χ.) ο Ευριπίδης επιχειρεί να καταγράψει και να δείξει στους συμπολίτες του – και σε όλους τους Έλληνες – την αποκτήνωση του ανθρώπου που μπορεί να προκαλέσει ο πόλεμος.
Εικοσιτέσσερις αιώνες μετά, το διαχρονικό έργο του Ευριπίδη γίνεται επίκαιρο όσο ποτέ. Καθημερινά φτάνουν στις οθόνες μας εικόνες από πολέμους, εικόνες αφόρητης βίας και σπαραγμού από κάθε σημείο του κόσμου. Το παράλογο του πολέμου μοιάζει να αφορά μόνο αυτούς που το ζουν, για όλους τους άλλους περιορίζεται σε μια στεγνή, εικονική και ακίνδυνη πληροφορία. Θάβεται ανάμεσα σε πλήθος ειδήσεων, αποκόβεται από το βίωμα του πένθους. Εξοικειωνόμαστε έτσι με την εικόνα και την πληροφορία της βίας, εκπαιδευόμαστε στον θάνατο, αλλά ξεμάθαμε να πενθούμε.
Η Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη ξεκινά ως πρόσωπο από αυτό το σημείο, από αυτό που έχουμε ξεχάσει, τον δρόμο του θρήνου. Μαζί της οι γυναίκες,οι αόρατες του πολέμου, μπροστά στο ακατανόητο που τις σαρώνει και μέσα από το κοινό βίωμα της απώλειας συγκροτούνται ως κοινότητα. Στο πρώτο μέρος του έργου το πένθος, προσωπικό αλλά και συλλογικό, μοιάζει να γεννά τη μεταφυσική του: ζωντανοί και νεκροί βρίσκονται σε διαρκή συνομιλία, ένα αγόρι άταφο ταράζει τον ύπνο της μάνας του, ένα κορίτσι στέκει στο όριο ζωής και θανάτου. Στην Εκάβη τα πάντα συμβαίνουν σε έναν μεταιχμιακό χρόνο, μετά το τέλος του πολέμου. Η βία, όμως, δεν έχει τελειώσει. Και εκεί ακριβώς, στον χρόνο της μετάβασης, η Εκάβη του πένθους γίνεται η Εκάβη της εκδίκησης, ανοίγοντας μια τολμηρή διαλεκτική με το σήμερα.
