Από Μηχανής Θέατρο: Ο Δημήτρης Μυλωνάς και η Άννα Ελεφάντη μιλούν στην ATHENS VOICE για τις παραστάσεις του 2022-23
Ο Δημήτρης Μυλωνάς και η Άννα Ελεφάντη βρίσκουν στο θέατρο τον «πλέον αποκαλυπτικό κώδικα κατανόησης του μυστηρίου της ανθρώπινης ύπαρξης» και στη διεύθυνση του Από Μηχανής τη δυνατότητα να συστήσουν στο κοινό και μέσω αυτού να συστηθούν και οι ίδιοι, το θέατρο που όχι μόνο επιθυμούν να κάνουν αλλά και να βλέπουν. Ανέλαβαν πριν από πέντε χρόνια τη γνωστή σκηνή στην περιοχή του Μεταξουργείου με την επιθυμία να την καταστήσουν «έναν ανοιχτό τόπο θεατρικής ζύμωσης, ομαδικότητας και σύμπραξης, που θα προσφέρει μια βεντάλια επιλογών από σημαντικά έργα, με πολλά από αυτά να παρουσιάζονται για πρώτη φορά», φιλοξενώντας παραγωγές τόσο δικές τους όσο και συνεργατών.
Τι καθοδηγεί τις σκηνικές επιλογές τους; «Οι σκηνικές επιλογές που διαμορφώνουν το πρόγραμμα του Από Μηχανής συνομιλούν με την εποχή και τα ερωτήματα που εκείνη διεγείρει. Θέλουμε το ρεπερτόριο που προτείνουμε να είναι συνδεδεμένο με όσα συμβαίνουν σήμερα την ίδια όμως στιγμή προσδοκούμε η κάθε παράσταση να διατηρεί την καλλιτεχνική της αυτονομία και τα ιδιαίτερά της χαρακτηριστικά» αναφέρουν ο Δημήτρης Μυλωνάς και η Άννα Ελεφάντη.
Τι θα δούμε, λοιπόν, στο Από Μηχανής την περίοδο 2022-23; Φέτος ακουμπάμε πολύ στη νεοελληνική δραματουργία. Η παράσταση «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», μια σύγχρονη Οδύσσεια στην οποία ξετυλίγεται η ιστορία της νεότερης Ελλάδας από τη δεκαετία του ’50 ως τις μέρες μας, επανακάμπτει. Επόμενη πρεμιέρα το «Καλιφόρνια ντρίμιν 2 - 20 χρόνια μετά», η συνέχεια του γνωστού έργου του Βασίλη Κατσικονούρη. Ο Σωτήρης Χατζάκης τον Δεκέμβριο καταπιάνεται με το «Στην άλλη άκρη» του Ανδρέα Κεντζού, ένα οικογενειακό δράμα στην Ελλάδα του σήμερα, και τη νέα χρονιά με «Τ’ αλλαγμένα κεφάλια», έναν ινδικό μεσαιωνικό μύθο για δύο άνδρες που διεκδικούν την ίδια γυναίκα, ενώ ήδη συνεχίζεται το «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ. Η σεζόν θα κλείσει με το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του Τζον Φλέτσερ «Τ’ αρνάκι έφαγε το λύκο» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά και το «Μια νύχτα τον Οκτώβρη» του Γκέοργκ Κάιζερ σε σκηνοθεσία Γιάννη Νταλιάνη.
Μιλήστε μας για το «Καλιφόρνια Ντρίμιν 2». Πού βρίσκουμε, αλήθεια, τους ήρωες 20 χρόνια μετά; Το «Καλιφόρνια ντρίμιν» παρακολουθούσε τις τραγελαφικές περιπέτειες δύο λαϊκών παιδιών που αποφασίζουν να μην πάνε στον στρατό και να καταφύγουν σ’ ένα new age κοινόβιο στην Καλιφόρνια. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά στα χρόνια που μεσολάβησαν. Στο «Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά» ο Άρης παραμένει ντελιβεράς σε πιτσαρία, η Βουβού μανικιουρίστ σε κομμωτήριο, ο Ντίνος ήταν και είναι άεργος. Μόνο η Κική κατάφερε να πάει στην Καλιφόρνια. Ζει όμως το «ντρίμιν»;
Ο συγγραφέας ξανασυναντά με αγάπη, αλλά και με κοφτερή ματιά, τους ήρωές του στη μετά-Covid Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι ο καθένας και η καθεμιά μας στα πρόσωπά τους θα αναγνωρίσει κάτι από τον δικό του εαυτό και σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή της «συνάντησης», σε αυτό το κλείσιμο του ματιού νομίζω ότι βρίσκεται η γοητεία της γραφής του, ότι με συνείδηση αλλά κι ενσυναίσθηση επιλέγει καθημερινούς ήρωες και καταστάσεις ώστε να περιγράψει, να γελάσει, να κλάψει με συλλογικές παθογένειες του τόπου μας.
Σλουθ του Άντονι Σάφερ, Σωτήρης Χατζάκης, Δημήτρης Μυλωνάς
Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα έργα που σκηνοθετείτε; Ποιοι συγγραφείς σας εμπνέουν; Ένα είναι το κριτήριο, απλό και ταυτόχρονα σύνθετο: το βασικό θέμα του να με αφορά, να με κινητοποιεί. Έχει να κάνει με τη δύναμη που έχει το έργο να συνδεθεί με το εδώ και τώρα. Αν έπρεπε να επιλέξω έναν συγγραφέα, θα ήταν ο Τσέχωφ. Η επιστημονική και γεμάτη ενσυναίσθηση ματιά του στην περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης με συγκινεί βαθιά. Μάλιστα, τη σεζόν 2023-24 σκοπεύω να ασχοληθώ με τις «Τρεις αδελφές» του, επικεντρώνοντας στο ίχνος της παρουσίας –παρά τη φυσική του απουσία– του πατέρα-δυνάστη στις τύχες των τριών ηρωίδων.
Το έργο «Τ’ αρνάκι έφαγε το λύκο», που θα ανεβάσετε, θεωρείται συνέχεια της κωμωδίας του Σαίξπηρ «Το ημέρωμα της στρίγγλας» αλλά από την… ανάποδη. Σ’ αυτή την εκδοχή ο άνδρας δαμάζεται από τη γυναίκα. Κάνετε έτσι ένα σχόλιο για την εποχή μας;
Οπωσδήποτε. Η Κατερίνα, με τη συμπαράσταση όλων των υπηρετών του σπιτιού, εξεγείρονται ενάντια στον Πετρούκιο και ό,τι αυτός συμβολίζει, με κάθε δυνατό μέσο, ακόμα και με όρους… Λυσιστράτης. Σε μια εποχή που η επικαιρότητα μας βομβαρδίζει με φρικώδη περιστατικά έμφυλης βίας, η ξεκαρδιστική κωμωδία του Φλέτσερ αναδεικνύει το ότι άνδρες και γυναίκες είναι ίσοι και διαφορετικοί και ότι ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι αγάπης, χαράς και συνύπαρξης, όχι κακοποίησης.
Ποιο είναι το μότο σας; Όπως η ζωή έτσι και η σκηνή είναι μια σειρά από πράξεις που άλλοτε ξεκάθαρα κι άλλοτε πιο υπαινικτικά συνδέονται και οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα το οποίο θα ενεργοποιήσει μια επόμενη πράξη, που θα την ακολουθήσει μια άλλη και ούτω καθ’ εξής. Σε αυτόν τον αέναο κύκλο το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να δοκιμάζουμε την κάθε στιγμή, την κάθε «πράξη» γιατί ουδέποτε γνωρίζουμε από πριν πού θα μας οδηγήσει. Περαστικοί είμαστε από αυτόν τον κόσμο, ας κάνουμε τουλάχιστον το ταξίδι όσο πιο συναρπαστικό μπορούμε.
ℹ Από Μηχανής Θέατρο, Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, 2105232097
Πόση βία κρύβουν οι σχολικές τάξεις; Μπορούμε να διδάξουμε με τη βία; Γιατί είναι σημαντικό να δουν εκπαιδευτικοί και μαθητές την παράσταση «Η Μέρα της Φούστας»;
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
11°
