Παρακολουθήσαμε την πρόβα της παράστασης «Ζω για σένα» του Τάκη Ζαχαράτου στο Παλλάς.
Το μπαλέτο, δώδεκα χορευτές/χορεύτριες παρακαλώ, χορεύει «Θέλω τα ώπα μου και τα ωραία μου» ένα βροχερό πρωινό που ο Τάκης Ζαχαράτος έχει κολλήσει στην κίνηση: γίνεται της τρελής έξω, λίγες μέρες πριν τις γιορτές, κι εμείς αργήσαμε, που καθόμαστε τώρα στο τεράστιο «Παλλάς» και χαζεύουμε γύρω μας. Περνάνε στο «Άνοιξε πέτρα να διαβώ» με μαυροφορεμένα κορίτσια στη σκηνή, πάνω που καταφθάνει ο Τάκης, μπαμπουκωμένος και «κάπως», όπως μας λέει, ίσως επειδή η προηγούμενη πρόβα τελείωσε στις 3.00 το πρωί.
«Αρκετά τον κλάψαμε τον μακαρίτη!» φωνάζει ανεβαίνοντας στη σκηνή, «φέρτε τα ντέφια, φέρτε και τα κέφια να το γλεντήσουμε τώρα!» Και παρόλο που θέλει λίγη ώρα για να ζεσταθεί ο καλλιτέχνης, παρόλο που είναι «κάπως» −έστω κι αν δεν του φαίνεται−, η ενέργειά του σε κάνει να χαμογελάς: αστράφτει, μεταμορφώνεται και αστραποβολεί πάνω στην −πήγα να πω «στην πίστα»− αλλά είναι σκηνή, πάρα πολύ ωραία και εντυπωσιακή. Το «πίστα» μού βγήκε επειδή είχα μια εικόνα του Τάκη στη «Μέδουσα», πριν πολλά χρόνια, να μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό με το που άνοιξε το δικό του (στόμα), ίσως και πριν το ανοίξει...
Έχουν περάσει όντως πολλά χρόνια, ο Τάκης έχει κάνει μεγάλη διαδρομή από τότε, πολύ δρόμο στις σόου-μπίζνες, με ακόμα περισσότερο χορό, τραγούδι, μιμήσεις και σκετς, σόου με την πιο χολιγουντιανή έννοια της λέξης. Και στο «Ζω για σένα» τα κάνει όλα, απ’ ό,τι βλέπουμε στην πρόβα. Χοροπηδάει στη σκηνή ανάμεσα στις χορεύτριες, με μια κόκκινη φόρμα, αμακιγιάριστος και χωρίς καμία μεταμφίεση, και τον βλέπω ως Ζωζώ Σαπουντζάκη, Μαρινέλλα, Μαίρη Χρονοπούλου, σαν όλες τις λαμπερές σταρ που υποδύεται με τόσο σουξέ. Πριν ακόμα πιο πολλά χρόνια, με είχε πάρει τηλέφωνο μια μέρα ως Λιάνα Κανέλλη για να μου πει, πολύ σοβαρά, ότι κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος ούτε γιατί) θα μου πάρει τα σώβρακα στο δικαστήριο. Ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι μιλούσα με την Κανέλλη – μέχρι που έσκασε στα γέλια ο Τάκης («Εγώ είμαι καλέ, σύνελθε!») από την άλλη άκρη της γραμμής, και τζάμπα μου είχανε κοπεί τα γόνατα.
Ο Τάκης μπορεί να είναι όποιος θέλει, όποτε θέλει.
«Με τσίμπησε η Αλίκη Γεωργούλη» μου λέει στο διάλειμμα της πρόβας, «σε μια επίδειξη του Μιχάλη Ασλάνη, ήμουν μικρός τότε, φρέσκος, με κάλεσε σπίτι της στην Πατριάρχου Ιωακείμ. Μου είπε ότι οι Κινέζοι όταν έχουν έναν πολύ ωραίο πίνακα, τον κρατάνε κρυμμένο πίσω από μια κουρτίνα, κι ανοίγουν λίγο-λίγο την κουρτίνα για να τον δείξουνε πότε-πότε. Εννοούσε ότι δεν κάνει καλό η υπερ-έκθεση, το να φαίνεσαι πάντα, παντού και συνέχεια. Πολύ σοφή κουβέντα, την θυμάμαι πάντα. Ήτανε θεά, η Αλίκη…»
Πρώτη φορά που του έκανα συνέντευξη, αρχές δεκαετίας του ’90, με κοίταζε περίεργα πάνω από τις ερωτήσεις, στο τέλος δεν άντεξε «Έχεις ένα ψαλίδι; Πρέπει να σε κουρέψω, δε μπορώ να συγκεντρωθώ, δεν μπορώ να σε βλέπω μ’ αυτό το μαλλί!». Και με κούρεψε τέλεια κι η συνέντευξη είχε βγει κούκλα. Ξαναβρεθήκαμε αργότερα ως περίπου-συνεργάτες σε μια cult εκπομπή που έκανε («Ζω ένα δράμα»), η οποία κόπηκε πριν την ώρα της δυστυχώς, αλλά μας άφησε όρθιους όλους τους συντελεστές, και κυρίως τον Τάκη. Που είχε τα πιο πολλά να χάσει, μια και τη σήκωνε στους ώμους του. Όχι ότι πτοείται ο Τάκης από κάτι τέτοια – οι ικανότητές του είναι απίστευτες κι αν τον έχετε δει μια φορά σε πίστα, σκηνή ή οθόνη, αποκλείεται να μην τον χειροκροτήσατε με τρέλα.
«Κάποτε μου έκανα συνέντευξη μόνος μου», λέει συνωμοτικά, «για ένα περιοδικό… μάλιστα με στρίμωχνα με τις ερωτήσεις, μου έβαζα δύσκολα! Γιατί άμα είναι εύκολα, τι να το κάνεις…;»
Σηκώνει τους ώμους, πηδάει πάνω στη σκηνή, και ξαφνικά γίνεται τεράστιος ο Τάκης, πιο αστραφτερός από όλους και πιο ΜΕΓΑΛΟΣ, σαν να γεμίζει ολόκληρο το Παλλάς με την (θα το ξαναπώ) ενέργειά του, και με το ταλέντο, και με την αύρα του. Το σόου συν-σκηνοθετεί μαζί με τη Σοφία Σπυράτου, τραγουδάει ο εξαιρετικός Πάνος Ζώης, συνοδεύεται από μπαλέτο 12 χορευτών και χορευτριών, και από δεκαμελή ορχήστρα. Σας δείχνουμε μόνο την πρόβα, για να είναι έκπληξη, το ίδιο το σώου... και στην πρόβα, δεν σταματήσαμε να χειροκροτούμε ούτε στιγμή...
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
