Ο Αργύρης Ξάφης σκηνοθετεί για το Εθνικό Θέατρο το έργο «Οι απόψεις ενός κλόουν» και μοιράζεται τις σκέψεις του με την A.V.
Του Αργύρη Ξάφη
Συλλέκτης Στιγμών
«Είμαι κλόουν! Συλλέγω στιγμές!» Όχι, ώρες, ούτε ημέρες και χρόνια. Στιγμές. Ένα βλέμμα απελπισίας του τάδε προς τον Θεό, που δεν πρόλαβε το λεωφορείο και θα ξαναργήσει στο σπίτι· ένα νευρικό κλείσιμο μιας πόρτας, που παρ’ όλα αυτά σημαίνει ότι θα επιστρέψει· το κλάμα ενός παιδιού που παρ’ όλα αυτά είναι αισιόδοξο, μιας και δεν κλαίει για το αύριο αλλά για το τώρα· το τρανταχτό γέλιο από ένα καμένο ανέκδοτο – που έχει ξεκάθαρα σκοπό να χαθεί άλλο ένα νόημα· το κλείσιμο ενός ματιού – «έκλεισε η συμφωνία» ή και «γω πέρασα καλά χθες και όλα οκ…».
«Τα γυναικεία χέρια σχεδόν δεν είναι πια χέρια. Καθώς σου αλείφουν βούτυρο στο ψωμί ή σπρώχνουν απαλά τα μαλλιά από το μέτωπό σου...» Αυτές οι στιγμές, οι αδιάφορες για τους πιο πολλούς, είναι τα γεγονότα ενός κλόουν. Ενός τρελού, του γελωτοποιού, που είναι μόνος, αποδιωγμένος ως ιδιαίτερος και μοναδικός από το σύνολο. Αυτές είναι και Θεός του. Και γι’ αυτό το πέσιμό του δεν είναι πια πέσιμο, είναι όλα τα πεσίματα του κόσμου μαζί…
Σκέψεις και σημειώσεις πάνω στη δουλειά, γνωρίζοντας έναν ακόμα κόσμο, αυτόν των κλόουν, είναι όλα αυτά. Και ξεδιάντροπα –ξέροντας ότι μπορεί να είναι παραπάνω ρομαντικά ή υπερβολικά– τα μοιράζομαι με σας. Και από πρώην προσωπικά γίνονται δημόσια. Εάν δεν επιτρέπεται και στο κρυφά μου να είμαι υπερβολικός, δεν έχει νόημα τίποτα πια.
Μοίρασε τον εαυτό σου! Σε πόσους; Σε όλους! Τι δουλειά και αυτή! Μόνο φέτος σκεφτόμουν πως μέσα από τη δουλειά μου με έχουν δει 150.000 κόσμος! Παιδικό και Επίδαυρος και «Mistero Buffo» και «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας». Πόσο μπορώ; Δεν ξέρω, αλλά θέλω!
Πόσο σίγουρος είσαι; Μπορείς; Πρέπει να είσαι σκηνοθέτης; Ναι, ρε! Ποιος θα πει την ιστορία μου; Την ιστορία του ηθοποιού, του παραμυθά, του καλλιτέχνη; Αφού όλοι λένε τι γίνετε «τώρα» και χαίρονται που συμφωνούνε για το «χάλια», εγώ θέλω να πω πώς θα ’θελα να είναι –και πόσο αστείο είναι σε σχέση με τον «σύμπαν» και το «πάντα»– το «τώρα».
Ακατανόητες αρλούμπες, κ. Ξάφη. Κουλτούρ-μουλτούρ! Αφού έτσι τα καταλαβαίνω τα πράγματα, ρε παιδιά! Και πιστεύω ότι δεν μιλάω σε βλάκες! Και, τέλος πάντων, καλύτερη είναι η ποίηση από τη δημοσιογραφία! Αφήστε με! Μόνο οι επαγγελματίες του τυπογραφείου έχουν την πολυτέλεια της επανάληψης και της κοινοτοπίας, εμείς οι ερασιτέχνες θα θέλαμε να μείνουν στην ιστορία όσα λέμε. Για πάντα. Τόσο ψώνιο ούτε εγώ δεν το περίμενα ότι είμαι. Να εκτίθεμαι και σε εφημερίδες. Δεν πειράζει. Όσοι με αγαπούσανε θα με αγαπάνε και όσοι όχι, δεν πειράζει.
Φωτο: Andreas Simopoulos/FosPhotos
Οι «Απόψεις ενός κλόουν» είναι μια ιστορία μου, έχει βρει ρίζες και μεγαλώνει μέσα μου πολλά χρόνια τώρα. Με πολλές απόπειρες διασκευής, ώρες σκέψεων. Γραμμένες και σβησμένες δεκάδες σκηνές. Από τις 15 Φλεβάρη, όμως, αυτή όλη η μαγική διαδικασία θα τελειώσει. Ευτυχώς, από την άλλη, γιατί θα μπορούσε να καταλήξει σαν το «Άγνωστο αριστούργημα» του Μπαλζάκ. Φιλιά σε όλους, και πιο πολύ σε αυτούς που αδικήθηκαν.
Info: Από 15/2, Εθνικό Θέατρο. «Οι απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ. Παίζουν: Γιώργος Γάλλος, Δέσποινα Κούρτη, Θανάσης Λέκκας, Δημήτρης Παπανικολάου, Κορνήλιος Σελαμσής
16°
