Θεατρο - Οπερα

Δάφνη Πατακιά: Το κορίτσι που πίστεψαν οι μεγάλοι σκηνοθέτες

H πρωταγωνίστρια του Γιώργου Λάνθιμου, του Πολ Βερχόφεν, του Νίκου Καραθάνου, του Μιχαήλ Μαρμαρινού μιλάει στην ATHENS VOICE.

Έρρικα Ρούσσου
ΤΕΥΧΟΣ 717
4’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Συνέντευξη της Δάφνης Πατακιά με αφορμή τη συμμετοχή της στο «Nimic» του Γιώργου Λάνθιμου και σύντομα στο «Blessed Virgin» του Πολ Βερχόφεν

Είναι μόλις 23 ετών όταν η Berlinale στον ετήσιο θεσμό της, «Shooting Stars», προσθέτει το όνομά της μέσα στα δέκα ανερχόμενα ταλέντα. Η υποψηφιότητά της για βραβείο Σεζάρ θα στρέψει το βλέμμα του συγκλονιστικού Πολ Βερχόφεν προς το μέρος της χαρίζοντάς της πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη ταινία που θα ακολουθήσει το μαγικό «Elle» της Ιζαμπέλ Ιπέρ. Λίγο καιρό πριν, έχει ήδη παίξει θέατρο υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μιχαήλ Μαρμαρινού και του Νίκου Καραθάνου. Η Δάφνη Πατακιά είναι 27 ετών. Σήμερα, ο αριθμός των ταινιών στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι αρκετός για να μπορούμε να της πάρουμε την επιλογή της «τύχης» στην οποία η ίδια αποδίδει τις μέχρι τώρα εξαιρετικές συνεργασίες της και να την αντικαταστήσουμε με αυτήν του ταλέντου. Αφού η Δάφνη, δικαίως, θεωρείται σήμερα μια από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς στο ευρωπαϊκό σινεμά.

Ξέχωρα από τις υποκριτικές της ικανότητες, όμως, το κορίτσι που αυτή την περίοδο μπορούμε να παρακολουθήσουμε στην ταινία μικρού μήκους των Γιώργου Λάνθιμου και Ευθύμη Φιλίππου «Nimic», είναι ένα κορίτσι που θέλεις πολύ να μιλάς μαζί του. Να γελάς μαζί του. Να μαθαίνεις για τη ζωή του ως το παιδί δύο θεατρόφιλων γονιών που έδωσαν στην κόρη τους την ευκαιρία να αναπτύξει το ταλέντο της. 

Οι επιλογές της. «Δεν έχω πάρα πολλές προτάσεις προς το παρόν, για να πω ότι μπορώ να διαλέγω. Ήμουν τυχερή που συναντήθηκα καλλιτεχνικά με ανθρώπους όπως ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Πολ Βερχόφεν γιατί έχουν πολύ ιδιαίτερους κόσμους και ένα πολύ δικό τους όραμα πάνω σε αυτό που θέλουν να κάνουν».

Πέρσι έκανε μια ταινία με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη που λέγεται «Winona» και η ίδια νομίζει ότι «θα βγει φέτος». Φυσικά, η ανυπομονησία της για το «Blessed Virgin» του Πολ Βερχόφεν, είναι εξίσου έντονη. Προς το παρόν, απολαμβάνει την κυκλοφορία του «Nimic».

© Ilia Papadopoulou

Ο Λάνθιμος, ο Φιλίππου, το «Nimic». «Έγινε στο Μεξικό πέρσι τον Δεκέμβρη. Μου ζήτησαν να τους στείλω ένα video casting. Έτσι με πήραν. Έγινε όλο πολύ γρήγορα. Οι προετοιμασίες κράτησαν το πολύ τρεις μήνες και τα γυρίσματα τέσσερις με πέντε ημέρες. Τον Γιώργο τον είχα γνωρίσει κάποιους μήνες πριν στην προβολή του “The Favorite”». Είπαν τα τυπικά, «ένα “γεια” μόνο. Ουσιαστικά, μιλήσαμε στα γυρίσματα».

Τον Ευθύμη Φιλίππου τον γνώρισε μόνο μέσα από το σενάριό του. Της έκανε εντύπωση που τα πράγματα όπως τα έγραφε ήταν πολύ ξεκάθαρα. «Συνήθως, υπάρχουν τρεις ταινίες: Αυτή που φαντάζεσαι όταν διαβάζεις ένα σενάριο, αυτή που γράφει το σενάριο και αυτή που τελικά βλέπεις στην οθόνη, η οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα καμιά σχέση με τις άλλες δύο versions. Στην περίπτωση του Φιλίππου όλα τα στάδια ήταν πολύ ξεκάθαρα. Ο Ευθύμης και ο Γιώργος σε βάζουν κατευθείαν στον κόσμο τους με αποτέλεσμα να μπορείς να φαντάζεσαι τη ρεαλιστική κατάληξη από την αρχή».

Η πρώτη της παράσταση. «Ήμουν επτά χρονών και έπαιζα μαζί με τη μητέρα μου. Δεν θα ξεχάσω, νομίζω, ποτέ την τελευταία σκηνή που παίζαμε μαζί και εγώ υποτίθεται ότι έπρεπε να κλαίω. Αλλά ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν μπορούσα να κλάψω. Με είχε πιάσει σπαστικό γέλιο».

Το κορίτσι που εμφανίστηκε (στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου). Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βέλγιο. «Όλη την εκπαίδευσή μου όμως την έκανα στα ελληνικά». Κάθε φορά που ερχόταν στην Αθήνα παρακολουθούσε πολύ θέατρο γιατί άρεσε πολύ στη μητέρα της. Της είχε μείνει απωθημένο να έρθει στην Ελλάδα και να σπουδάσει εδώ. «Ήμουν πολύ τυχερή που πέρασα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου». Τα πρώτα δύο χρόνια δούλεψε στην Ελλάδα, στην ομάδα του Μιχαήλ Μαρμαρινού, και έπειτα συνεργάστηκε με τον Νίκο Καραθάνο. «Παράλληλα, έκανα και κάποιες ταινίες». Το «Ξύπνημα της Άνοιξης» του Κώστα Γιάνναρη, το «Interruption» του Γιώργου Ζώη και τη μικρού μήκους «Ακρυλικό» του Νίκου Πάστρα. Μετά, μιας και τα γαλλικά ήταν η δεύτερη μητρική της γλώσσα θέλησε να δουλέψει και σε αυτήν. «Τώρα, θέλω να κάνω και τα δύο. Να κάνω ταινίες και στη Γαλλία και στην Ελλάδα».

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι ο πρώτος που συνάντησε καλλιτεχνικά. Ήταν μόλις 15 χρονών, όταν μαζί με τη μητέρα της συμμετείχαν στην παράστασή του “Πεθαίνω σαν χώρα” σε ένα Φεστιβάλ στις Βρυξέλλες. «Το κάναμε εθελοντικά», θα εξηγήσει η Δάφνη. Μόλις τελείωσε τη σχολή του Εθνικού, την κάλεσε ο ίδιος να παίξει στην παράστασή του «Φάουστ» στην Αθήνα. «Εντάξει, ήταν φανταστική εμπειρία. Οι πρόβες, η ένταση. Ήταν μία έντονη εμπειρία για μένα και ένιωσα ότι έμαθα πάρα πολλά πράγματα. Μας έδινε πολλή δουλειά στο σπίτι. Κάναμε έρευνα πριν ξεκινήσει να στήσει την παράσταση. Διαβάζαμε άλλα λογοτεχνικά κείμενα, ψάχναμε ζωγράφους, φωτογράφους».

Στη συνέχεια, στον δρόμο της βρέθηκε ο απίθανος Βυσσινόκηπος του Νίκου Καραθάνου στη Στέγη. Η συνεργασία τους όλη για τη Δάφνη ήταν σαν παιχνίδι. «Έχει μια φοβερή ενέργεια αυτός ο άνθρωπος που στη μεταδίδει και νιώθεις ότι δουλεύεις σαν να παίζεις».

© Ilia Papadopoulou

Η Δάφνη πριν... «Το σχολείο που πήγαινα ήταν ευρωπαϊκό, οπότε έκανα παρέα με παιδιά που ήταν από όλη την Ευρώπη». Έκανε παρέα και με Έλληνες. Για τους οποίους έκανε μια μεγάλη ανακάλυψη: «Δεν έχω παρατηρήσει διαφορές ανάμεσα στους Έλληνες του εξωτερικού και σε εκείνους που ζουν στην Ελλάδα».

«Ήθελα να γίνω αρχαιολόγος όταν ήμουν μικρή. Έβλεπα τα Ιντιάνα Τζόουνς και ενθουσιαζόμουν». Και ύστερα, ήρθε το θέατρο. Το ερασιτεχνικό.

«Κάθε Κυριακή μαζί με τους γονείς μου και την αδερφή μου κάναμε πρόβες για ερασιτεχνικές παραστάσεις με άλλους Έλληνες στο Βέλγιο. Κάπως έτσι, άρχισα να αγαπώ πολύ το θέατρο και να θέλω να γίνω ηθοποιός».

Μία λέξη... «Λέω συνέχεια “εεεεεε” γιατί δεν είμαι ποτέ σίγουρη γι’ αυτό που θα πω. Νιώθω αρκετά αβέβαιη».

Η Δάφνη τώρα. Ενώ μιλάμε ακούγονται διάφορα γαλλικά. Είναι στο Βέλγιο για τα γυρίσματα μιας σειράς που θα παίζει στο γαλλικό Canal+. «Διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70. Πρόκειται για μια παρέα από επιστήμονες που ψάχνουν εξωγήινους. Είναι κωμωδία». Εκείνη υποδύεται μία από τους επιστήμονες που πιστεύει στους εξωγήινους. Σε αντίθεση με την ίδια, που με γέλια παραδέχεται ότι δεν πιστεύει καθόλου. «Θα το ήθελα να ξέρω ότι υπάρχει και ένα άλλο είδος ζωής εκεί έξω αλλά δεν τα καταφέρνω. Παρόλα αυτά, μου αρέσει να φτιάχνω στο μυαλό μου ιστορίες σχετικές με αυτό. Κοιτάζω, για παράδειγμα, το καλοκαίρι στην παραλία το βράδυ τα αστέρια ξαπλωμένη και σκέφτομαι τι μπορεί να υπάρχει άραγε πίσω από αυτά».

Μία ηθοποιό που θα επανέφερε για να τη δει στο θέατρο... «Θα ήθελα πολύ να έχω προλάβει να δω την Τζίνα Ρόουλαντς στο θέατρο. Δεν έχει πεθάνει βέβαια, αλλά έχει μεγαλώσει αρκετά για να παίζει». 

Ο ελεύθερος χρόνος και η κλειστοφοβία. «Βλέπω πολλές ταινίες». Και με εξωγήινους και χωρίς. Η πρώτη ταινία που της ήρθε στο μυαλό για να μας προτείνει να δούμε είναι το «Silent Light». «Είναι εξαιρετικό έργο. Μου το είχε προτείνει ο Γιώργος (σ.σ. ο Λάνθιμος)».

«Τώρα ξεκίνησα να διαβάζω το “Μαιτρ και η Μαργαρίτα” αλλά είμαι ακόμα στην αρχή για να σου πω εντυπώσεις».

Από σειρές, τώρα, δεν έχει δει και πολλές. «Δυσκολεύομαι όταν δεν υπάρχει ένα τέλος. Κάπως με αγχώνει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με πιάνει μια κλειστοφοβία όταν δεν υπάρχει τέλος στα πράγματα. Οπότε δεν έχω κολλήσει πολύ με κάποια σειρά».

Μία υπερδύναμη. «Μάλλον θα ήθελα να μπορώ να πετάω».

Η Δάφνη μετά
«Σε πέντε χρόνια από τώρα θα ήθελα να πετάω (σ.σ. γελάει). Όχι, εντάξει. Θα ήθελα να μπορώ να δουλεύω ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Ενδεχομένως να μάθω και κάποια άλλη γλώσσα. Θα ήθελα να συνεχίσω με το σινεμά».