Η Άννα-Μαρία Στεφαδούρου σκηνοθετεί και η Δώρα Παρδάλη ερμηνεύει τον θεατρικό μονόλογο «Girls & Boys» του Dennis Kelly στο Θέατρο 104
Μία γυναίκα και ένας άντρας γνωρίζονται σε ένα αεροδρόμιο. Οι δυο τους ερωτεύονται έντονα, τρελά και παθιασμένα και αρχίζουν να κτίζουν την κοινή τους ζωή. Αγοράζουν σπίτι, χτίζουν παράλληλα καριέρες και κάνουν παιδιά. Όλα τα στοιχεία μίας συνηθισμένης και ευτυχισμένης οικογένειας.
Τι θα μπορούσε να γκρεμίσει όλα αυτά; Όλα όσα φαίνεται να μαστίζουν τις ανθρώπινες κοινωνίες ανά τα χρόνια: η βία, η εξουσία και η σχέση των δύο φύλων, που όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχει εξισορροπηθεί, μέσα μας γνωρίζουμε ότι – όπως πάντα – θέλει τους άντρες έστω και λίγο πιο πάνω από τις γυναίκες. Ίσως γιατί διαφορετικά οι πρώτοι σταματούν να εμπιστεύονται τον ανδρισμό τους.
Αυτό το «διαφορετικά», λοιπόν, συνέβη και στο ζευγάρι της ιστορίας του βραβευμένου με Tony Dennis Kelly, «Girls & Boys», που συστήθηκε για πρώτη φορά στο κοινό το 2018 στη σκηνή του Βασιλικού Θεάτρου του Λονδίνου. Ο άντρας αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα με τη δουλειά του, τη στιγμή που η γυναίκα του κερδίζει όλο και μεγαλύτερη επαγγελματική αναγνώριση και κάπως έτσι οι μεταξύ τους ισορροπίες αλλάζουν, μέχρι που τα πράγματα παίρνουν μία απροσδόκητη και εφιαλτική τροπή.
Ο μονόλογος, που πρώτη ερμήνευσε η βραβευμένη με BAFTA Carey Mulligan και σκηνοθέτησε η Lyndsey Turner, τώρα θα βρεθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το έργο έρχεται σε μία εποχή που, λόγω της οικονομικής κρίσης, γνωρίζουμε καλά πώς είναι οι δυναμικές των ζευγαριών να αλλάζουν και οι άντρες να πρέπει να μάθουν να μην έχουν πλέον τον ρόλο, που η κοινωνία επί αιώνες τους επιβάλλει.
Δύο μόνο φράσεις από την παράσταση μοιάζουν να αρκούν για να καταλάβουμε όλη την ουσία αυτού που θα παρακολουθήσουμε: «Αλλά θέλετε να μάθετε ποιο είναι το πραγματικό θέμα; Θα σας πω εγώ ποιο είναι το πραγματικό θέμα. Το πραγματικό θέμα είναι η εξουσία» και «Δεν θυμάμαι κάποια συγκεκριμένη στιγμή που άρχισε να ξεφεύγει το πράγμα μεταξύ μας – θυμάμαι ότι βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση ξαφνικά».
Ακόμα καλύτερα, όμως, μας βάζει μέσα στο θέμα ο ίδιος ο 48χρονος συγγραφέας, μέσα από μία δήλωσή του στην εφημερίδα The Guardian: «Δεν έχω υπάρξει ποτέ βίαιος, αλλά μόνο επειδή δεν ήμουν καλός σε αυτό. Δεν υπήρξα ποτέ ο σκληρός τύπος, αλλά πιθανώς να υπάρχει κάπου μέσα μου ένα κομμάτι που να επιθυμεί να σκοτώσει κάποιον. Μην με παρεξηγείτε. Δεν φαντασιώνομαι πάνω στη βία, στην πραγματικότητα με αρρωσταίνει. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει μία πλευρά μου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, που την ευχαριστιέται. Πολλοί άντρες το κάνουν. Υπάρχει κάτι στους άντρες που τους ωθεί στη βία και η ανατροφή και η επίγνωση είναι τα αντίδοτα. Οι άνδρες χρειάζονται την αρρενωπότητα και οι γυναίκες τη θηλυκότητα. Αλλά υπάρχουν άνδρες εκεί έξω για τους οποίους η επιβεβαίωση του ανδρισμού τους συνεπάγεται την αδυναμία τους να χάσουν ή να λυγίσουν, παρά μόνο να σπάσουν ολοκληρωτικά. Εκείνος ήταν ένας από αυτούς τους άνδρες με μία ωρολογιακή βόμβα που περίμενε να εκραγεί μέσα του».
Τώρα ο μονόλογος θα ζωντανέψει με την ερμηνεία της Δώρας Παρδάλη στο Θέατρο 104 και μέσα από την σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Στεφαδούρου. Η τελευταία, μάλιστα, σχολιάζει γιατί αποφάσισε να φέρει το έργο από τη Βρετανία στη χώρα μας: «Η οπτική της δικής μας παράστασης και η κύρια προτεραιότητά μας είναι να ειπωθεί αυτή η ιστορία, στην Ελλάδα, τώρα. Όλο αυτόν τον καιρό, που η οικονομία της χώρας βρίσκεται σε κρίση, επιχειρήσεις, η μία μετά την άλλη, κλείνουν και οι άνδρες συχνά δεν μπορούν πια να προσφέρουν οικονομικά στο σπίτι και την οικογένεια. Σ’ αυτές τις συνθήκες αμέτρητα ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με μια σκληρή πραγματικότητα: αδυνατούν να διαχειριστούν αλλαγές στο ενδοοικογενειακό τους περιβάλλον, ειδικά όταν πρόκειται για αλλαγές στην εισοδηματική τους ισορροπία. Οι ρόλοι του αρσενικού και θηλυκού ορίζονται και εξυπηρετούνται, σχεδόν ασυνείδητα, από ετεροπροσδιορισμούς, παλαιικούς νόμους κι έναν συντηρητισμό, που κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι έχει ξεπεραστεί. Όχι, στην ουσία του όμως. Συναισθηματικά ανώριμοι και θεμελιωδώς ανασφαλείς, φέρονται σαν «κορίτσια και αγόρια», με συνέπειες τέτοιες, που η παράβλεψή τους ισοδυναμεί με σιωπηρή συναίνεση σε έγκλημα».
8°
