Συναποφασίσαμε με τον Άρη Τρουπάκη, τον σκηνοθέτη και επί χρόνια φίλο, να επιχειρήσουμε κάτι πρωτότυπο. Τα δύο μονόπρακτα να παιχτούν ταυτοχρόνως στη σκηνή. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη θεατρική συνθήκη, πολύ δελεαστική, η οποία οδήγησε σε μία, πιστεύω, ενδιαφέρουσα θεατρική διαδρομή, μαζί με τους δύο ηθοποιούς, τον Νίκο Αλεξίου και τον Νίκο Αρβανίτη.
Ασχολήθηκα αρκετά αργά με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι έζησα στα παρασκήνια του θεάτρου ολόκληρη την ενήλικη ζωή μου. Ταυτόχρονα, γιατί θεωρώ τη θεατρική γραφή ως το δυσκολότερο είδος θεατρικής τέχνης.
Το πρώτο, λοιπόν, αποκλειστικά δικό μου θεατρικό έργο είναι «Η τελευταία Μάρθα». Γράφτηκε το 2003 για την Πολιτιστική Ολυμπιάδα. Παίχτηκε στο Θέατρο Άττις, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Δημήτρη Οικονόμου, για μόνο δύο παραστάσεις. Στη συνέχεια, μέσα από πολλές περιπέτειες επαναλήφθηκε το 2008 στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδη, με τον Χρήστο Στεργιόγλου στον ρόλο του Σάκη. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη έξοδός μου στο θέατρο. Έκτοτε ακολούθησαν αρκετά άλλα θεατρικά, που παίχτηκαν σε θέατρα όπως το Χώρα, το Ίδρυμα Κακογιάννης, το Θέατρο Τέχνης, το Southbank Centre.
Το 2013, το Θέατρο Τέχνης προσκάλεσε οκτώ Έλληνες συγγραφείς να γράψουν νέα έργα με άμεσες ή υπαινικτικές αναφορές εμπνευσμένα από τη νεοελληνική πραγματικότητα. Στα πλαίσια αυτά έγραψα τον μονόλογο «Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο», που παρουσιάστηκε σε σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη. Τον ρόλο του Φώτη ερμήνευσε ο Νίκος Αρβανίτης. Ήταν μεγάλη μου τιμή να δω έργο μου στο περίφημο «Υπόγειο» του Θεάτρου Τέχνης, έναν χώρο φορτισμένο θεατρικά στον ύψιστο βαθμό. Με τον χώρο αυτό έχω και μια... ενδομήτρια σχέση, μια, και όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος σε μένα, παράλληλα φοιτούσε στη σχολή του Καρόλου Κουν.
Τι δένει όμως αυτά τα δύο, εκ πρώτης όψεως, διαφορετικά έργα; Πώς μπορούν να συνυπάρξουν επί σκηνής ο μεσήλικας Σάκης («Η τελευταία Μάρθα») και ο μεσήλικας Φώτης («Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο)», που είναι δύο εντελώς διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, άλλου επιπέδου μόρφωσης και οι οποίοι κυοφορούν διαφορετικού τύπου τραύματα; Και όμως πολλά. Το κύριο είναι η μοναξιά και ο εγκλεισμός. Και οι δύο ζουν μόνοι στο μικρό σπίτι-φωλιά τους, όπου ταΐζουν τις φαντασιώσεις και τις μνήμες τους, με τρόπους που μοιάζουν από εκκεντρικοί ως παθολογικοί. Δύο χαρακτήρες που ολισθαίνουν στο δίπολο φαντασία - πραγματικότητα και από τα σπαράγματα της μνήμης –κατασκευασμένης ή μη– δημιουργούν έναν ενεστώτα που τους αλλάζει τη ζωή.
Ο μεν Σάκης, ένας φύλακας της Εθνικής Πινακοθήκης, προβάλλει τις ονειροφαντασίες του στον απέναντι ψιλικατζή τον οποίο αναγάγει σε φύλακα άγγελο της ζωής του, με αποτέλεσμα να εμπλακεί σε ποικίλες περιπέτειες που του αλλάζουν εντελώς την καθημερινότητα, ο δε συγγραφέας Φώτης, πλαισιωμένος από κασέτες που καταγράφουν όλο του το παρελθόν, «κλέβει» τον νεότερο εαυτό του για να δημιουργήσει τα θεατρικά του έργα. Το κάνει επιτυχημένα, μέχρι που η πηγή στερεύει. Τα έργα του παύουν να έχουν επιτυχία. Ξαφνικά δέχεται μια αναπάντεχα προσοδοφόρα πρόταση που μπορεί να του αλλάξει τη μοίρα. Για να γράψει, όμως, πρέπει να βάλει τα μοναδικά δύο DVD που δεν αντέχει να δει. Εκείνα που ξανανοίγουν το μεγάλο τραύμα της ζωής του.
Τα έργα έχουν μεν ένα ρεαλιστικό υπόβαθρο, αλλά στην ουσία απογειώνονται «πάνω από το έδαφος», όταν οι ήρωες εισδύουν σε πολύ βαθιές συνθήκες της ζωής τους. Προσωπικά είμαι υπέρ της άποψης του Κάφκα ότι το «λοξό», το «υπερβατικό», γράφεται δραστικά, ρεαλιστικά, και το καθαρά ρεαλιστικό πιο υπερβατικά. Αυτή η εναλλαγή απεύθυνσης, συνθήκης, θερμοκρασίας δημιουργεί μια ιδιότυπη αφηγηματική συνθήκη, που όσο κι αν φαίνεται παράξενο είναι στοιχείο της ζωής μας αλλά που σπάνια καθόμαστε να το παρατηρήσουμε. Το θέατρο είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος που μας επιτρέπει να δούμε αθέατα, παραμελημένα ή και ανομολόγητα κομμάτια του εαυτού μας. Το γεγονός ότι κάθε παράσταση είναι ζωντανός οργανισμός, το θνησιγενές της φύσης του, η αναγκαιότητα του «πληθυντικού αριθμού» (το θέατρο του ενός δεν έχει νόημα) είναι συνιστώσες μοναδικές που δεν θα χαθούν ποτέ.
Όσο για τα μελλοντικά μου θεατρικά σχέδια, τον Μάιο του 2019 θα ανεβεί στο Εθνικό Θέατρο το θεατρικό μου έργο «Μελίσσια». Έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με κάποιους εξαιρετικούς συντελεστές τους οποίους εκτιμώ πάρα πολύ. Τη σκηνοθεσία θα κάνει ο Γιώργος Παλούμπης. Πρωταγωνιστεί η υπέροχη κυρία Λήδα Πρωτοψάλτη και οι Νίκος Αρβανίτης, Κώστας Βασαρδάνης, Μαρια Κεχαγιόγλου, Νεφέλη Κουρή, Νίκος Χατζόπουλος. Τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Νίκης Ψυχογιού, οι φωτισμοί είναι του Αλέκου Αναστασίου και η μουσική του Νίκου Κυπουργού. Είναι μια συνεργασία που περιμένω με πολύ χαρά.
Τέλος, στις 26 Νοεμβρίου 2018 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη το τελευταίο μου μυθιστόρημα με τίτλο «Ο άντρας της πέμπτης πράξης».
Τα έργα θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Σοκόλη. Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice
18°
