«Το βιβλίο "Οι Κακούργες" της Μαριέλλης Σφακιανάκη-Μανωλίδου, αφηγείται ιστορίες γυναικών που δολοφόνησαν τους άντρες τους, γιατί δεν άντεξαν την κακομεταχείριση, την εξαπάτηση, τη βία. Τη δεκαετία του '60 αυτές οι δολοφονίες απλώθηκαν σαν επιδημία στην ελληνική επαρχία, με πιο δημοφιλές όπλο το παραθείο.
Στις τρεις εξομολογήσεις που εξιστορούνται, οι τρεις γυναίκες μοιάζουν να συναντώνται κάθε τόσο και να επαναλαμβάνουν ένα ψυχόδραμα παίζοντας με την αλήθεια. Ή καλύτερα, τις αλήθειες. Την αλήθεια που τους έχει επιβάλει η κοινωνία. Την αλήθεια πίσω από την οποία πρέπει να κρυφτούν για να επιζήσουν. Την αλήθεια που ξέρουν μεταξύ τους, η κάθε μια για την άλλη αλλά και την ανάγκη τους να μιλήσουν, να επαναστατήσουν, και τελικά να αλληλοστηριχτούν.
Όλες αυτές οι εκδοχές μπλέκονται μεταξύ τους σε ένα παιχνίδι εξορκισμού που επαναλαμβάνεται για να τις ενώσει και να τις βοηθήσει να αμυνθούν απέναντι σε μια κοινωνία που προάγει την αδικία και τις συνθλίβει εγκλωβίζοντας τες στην δική της αθωωτική αλήθεια όταν δεν την βολεύει να τις καταδικάσει. Προσπαθήσαμε να αναπαραστήσουμε τις ρεαλιστικές ιστορίες αυτές μέσα από μια άλλη φόρμα, βασισμένη στην ειρωνεία και στο χιούμορ που προκαλεί η υποκρισία αυτής της κοινωνίας απέναντι στους αδύναμους και στην άμυνα τους για να επιβιώσουν.
Ένας φανταστικός χώρος δημιουργείται στη σκηνή, με 3 τραπέζια και προβολές με animation, μέσα στον οποίο τα όρια του πραγματικού με το φανταστικό, δεν είναι πολύ ευδιάκριτα και ο προσδιορισμός του χρόνου γίνεται ρευστός. Οι ηθοποιοί ( 3 γυναίκες) εναλλάσσονται σε ρόλους αφηγητή και δραματικού πρόσωπου, παράγουν ήχους, δημιουργούν , συνθέτουν και διαλύουν σε ζωντανό χρόνο τον κόσμο των ιστοριών.
Ένας άνδρας εξαφανίστηκε, και μετά από πολύ καιρό βρέθηκε μόνο το πόδι του. Όλη η ζωή της Μάρθας , μετατρέπεται σ ένα κυνηγητό- ένα πολεμικό χορό - για την εξαφάνιση του πτώματος και του κομμένου ποδιού –που παίρνει μεγαλύτερο βάρος από τον ίδιο τον φόνο- όταν μαθαίνει ότι την απατάει. Κάποιος άλλος πέθανε από λάθος, μπερδεύτηκαν τα κουτάκια με τα φάρμακα. Όλη η ζωή της Αγγελικής , μετατρέπεται σε μια προσπάθεια να εξοντώσει τον σχεδόν πεθαμένο άνδρα της. Η βία και το ξύλο δεν ήταν οι βασικές αιτίες, όσο το ότι δεν κράτησε την υπόσχεσή του και δεν πραγματοποίησε το όνειρο, ”Να πάνε στην Αμερική”.
Και κάποιος χάθηκε μέσα στο δάσος και βρέθηκε θαμμένος στο χιόνι...Τον φοβόταν. Όταν μεθούσε μεταμορφώνονταν σ ένα τρομερό τέρας , που κτυπούσε αυτήν και τα παιδιά . Κάτι έπρεπε να κάνει ... Το Χιόνι έγινε η συνωμοτική ελπίδα της- μήπως δεν ξαναγύριζε ποτέ το τέρας. Και όταν γύρισε μεθυσμένος ψάχνοντας τον δρόμο, τον οδήγησε αργά και σταθερά στο δάσος. Τον έθαψε Κάτω από το Χιόνι.
Ο παραλογισμός του ανθρώπου και της ζωής, η έλλειψη του έρωτα και της αγάπης – ο φόβος , η μοναξιά εκφράζεται σαν επίλογος μέσα από τα αποσπάσματα του Μπέκετ. Οι “Κακούργες”, σαν πρόσωπα σε στάση αναμονής, σε εκκρεμότητα, σε στάδιο ακινησίας. Η μόνη παρηγοριά, είναι η ανυπαρξία που τους περιμένει στο κοντινό μέλλον και που ενώνει το θύμα και τον θύτη».
15°
