Σολίστ στην Κρατική Όπερα της Βιέννης και στο Μπαλέτο του Αμβούργου «Τζον Νώυμαγερ». Πρώτοι ρόλοι σε έργα όπως «Σπάρτακος», «Μήδεια», «Το πουλί της φωτιάς», «Ζιζέλ» και τρεις φορές συμμετοχή στην Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης. Ειδικό βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό Χορού Λουξεμβούργου
το 2001 και Α’ Χορεύτρια του Μπαλέτου της ΕΛΣ από το 2008. Τώρα, η ταλαντούχα χορεύτρια πρωταγωνιστεί στη νέα φιλόδοξη παραγωγή της Λυρικής «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που ανεβαίνει στο ΜΜΑ. Η Athens Voice τη συνάντησε κι αναμεταδίδει.
Από τη πρώτη στιγμή που η χορεύτρια με τη ψηλή, ντελικάτη κορμοστασιά αρχίζει να μου μιλάει για τη νέα παραγωγή του μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που κάνει πρεμιέρα στις 9 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών καταλαβαίνω ότι ο ενθουσιασμός της για το εγχείρημα πολλαπλασιάζεται καθημερινώς με γεωμετρική πρόοδο. « Με αυτή την παραγωγή η ΕΛΣ περνάει στην ιστορία, η δουλειά είναι διεθνών προδιαγραφών» λέει με απόλυτη σιγουριά. Σύντομη παρένθεση για την προσωπική ιστορία της Μαρίας με το χορό: «ξεκίνησα το μπαλέτο έξι χρονών. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο μπροστά στα μάτια μου. Τελείωσα τις σπουδές μου εδώ και στα 20 μου ήμουν ήδη στη Κρατική Όπερα της Βιέννης. Επέστρεψα πριν από έξι χρόνια κι έκτοτε συνεργάζομαι σταθερά με την ΕΛΣ..»
Στη νέα δουλειά της εθνικής σκηνής, η Ορχήστρα, οι Α’ Χορευτές, οι Σολίστ, οι Κορυφαίοι και το Corps de Ballet της σκηνής θα παρουσιάσουν το αριστουργηματικό μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ (βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ) σε νέα χορογραφία του Ρενάτο Τζανέλλα σε πρώτη παγκόσμια παρουσίαση. Στους λίγους μήνες που ο διεθνής χορογράφος έχει αναλάβει το μπαλέτο της ΕΛΣ η ομάδα έχει καταγράψει σημαντικές επιτυχίες - βλ. τις παραστάσεις «Όλοι χορεύουν βαλς», «Δον Κιχώτης» και «Φάουστ». Η σολίστ χορεύτρια που έχω απέναντί μου θα μου το τονίσει αρκετές φορές μέχρι το τέλος της κουβέντας μας. «Από τη στιγμή που μας πήρε στα χέρια του άρχισαν να μαθαίνουν τη δουλειά μας στο εξωτερικό. Ειδικά σε αυτή την παράσταση η σχέση μας με τον χορογράφο είναι πολύ δυνατή. Εμπνεόμαστε από αυτόν κι αυτός από εμάς. (σ. σ ο ίδιος αναφέρει στο σημείωμα της παράστασης: “αποφάσισα να χορογραφήσω το συγκεκριμένο μπαλέτο διότι βρίσκομαι στον σωστό τόπο και στο σωστό χρόνο για να το αντιμετωπίσω. Με ενέπνευσαν το μέγεθος κι η δυνατή προσωπικότητα του Μπαλέτου της ΕΛΣ”. ) Για το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα” χρησιμοποίησε μια κλασική τεχνική που την εξέλιξε απόλυτα στο σήμερα. Μας έδωσε όλη την εικόνα και τα συναισθήματα των ηρώων όπως τα ήθελε, του ήταν όλα απολύτως ξεκάθαρα.» Όπως και για τη Μαρία μετά από οκτώ χρόνια ιδιαίτερης σχέσης με αυτό το ρόλο. «Όταν έμενα στη Βιέννη είχαμε παρουσιάσει πριν από εννιά χρόνια μια παράσταση στη Βερόνα, μια παραμυθένια πόλη στην οποία συχνά αισθάνεσαι ότι ακούς τα βήματα των δύο αιώνιων εραστών. Οι συνάδελφοι μου είπαν “πρέπει να πας να δεις το σπίτι της Ιουλιέτας”. Και πήγα. Λένε πως αν αγγίξεις το άγαλμα στην είσοδο του σπιτιού θα έχεις τύχη. Την επόμενη χρονιά χόρεψα για πρώτη φορά την Ιουλιέττα στην Όπερα της Βιέννης. Πέρυσι ξαναγύρισα στη Βερόνα για μια παράσταση, άγγιξα το άγαλμα κι ένα χρόνο μετά, να’ μαι πάλι να την ερμηνεύω για δεύτερη φορά. Κάθε χρόνο βλέπω και ένα διεθνές ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου. Έχει ωριμάσει πολύ η Ιουλιέτα μέσα μου κι αυτή η παραγωγή έρχεται στο κατάλληλο timing».
Ποιες είναι όμως οι απατήσεις του ρόλου; «Πάρα πολύ μεγάλες κι ειδικά στη 2η πράξη όπου η ηρωίδα δε φεύγει καθόλου από τη σκηνή. Είναι η πιο μεγάλη ιστορία αγάπης παγκοσμίως κι η Ιουλιέττα ο απόλυτος γυναικείος ρόλος. Όπως καταλαβαίνεις μέσα στην ημέρα μου δε σκέφτομαι τίποτα άλλο. Αυτή είναι άλλωστε η προσπάθεια κάθε καλλιτέχνη: να ξεπεράσει τον εαυτό του και μέσα από μια κατάσταση μαγική να προσπαθήσει να αγγίξει την τελειότητα. Επαναλαμβάνω είναι ότι είναι ο μεγαλύτερος ρόλος που μπορεί να ερμηνεύσει μια χορεύτρια στην καριέρα της. Γιατί; Γιατί αυτή η ιστορία αγάπης δεν είναι ένα απλό παραμυθάκι. Το έργο μιλάει για μια αγάπη που εξελίσσεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον έρωτα δύο νέων και για το πώς αυτή η αγάπη γίνεται τελικά τεράστια και βρίσκει τρόπους για να ελευθερωθεί . Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία γεμάτη πολιτικές διαμάχες. Η συγκεκριμένη ιστορία έχει αντέξει στο χρόνο γιατί τονίζει τα πάθη και τις αδυναμίες των ανθρώπων και της κοινωνίας και μιλάει για τους εγωισμούς που βγαίνουν μπροστά και παίρνουν κεφάλι. Οι χαρακτήρες του Σαίξπηρ είναι περίπλοκοι κι ειδικά στην Ιουλιέτα έχει αναπτύξει πολλά στοιχεία στην προσωπικότητα της. Είναι ένα ώριμο και χαρούμενο κορίτσι, ένα παιδάκι που από τη στιγμή που ερωτεύεται εμφανίζεται αυτός ο τόσο δυνατός χαρακτήρας της και στηρίζει πάνω του μια τεράστια ιστορία αγάπης. Στο έργο την γνωρίζουμε κορίτσι και μέσα σε ελάχιστο χρόνο γίνεται γυναίκα. Μια υπέροχη εξέλιξη.»
Σε αυτό το σημείο αρχίζει να μου δείχνει από το κινητό της φωτογραφίες από την πόλη της Βερόνας, το σπίτι της ηρωίδας της, το άγαλμα κι ύστερα λήψεις με την ίδια και τον συμπρωταγωνιστή της, Βαγγέλη Μπίκο να προβάρουν αιθέρια, λεπτοδουλεμένα ρούχα στο ατελιέ της σχεδιάστριας Σύλιας Κριθαριώτη που υπογράφει τα κοστούμια της παράστασης. Πρόκειται για μια συνεργασία- έκπληξη από αυτές που δεν έχουμε συνηθίσει από την ΕΛΣ αντίθετα από το εξωτερικό όπου η σύμπραξη χορού κι υψηλής ραπτικής είναι πολύ συνηθισμένη. «Τα κοστούμια μας είναι ονειρικά και με απίθανες λεπτομέρειες. Εγώ αλλάζω έξι διαφορετικά. Είναι η πρώτη φορά σε παράσταση που με επηρεάζουν τόσο θετικά τα ρούχα μου. Νιώθω ότι μου δίνουν μια παραπάνω χάρη, είναι άλλη μια πηγή έμπνευσης για εμένα. Πιστεύω ότι ο κόσμος θα μαγευτεί από την τελική εικόνα.»
Σε αυτό το σημείο κι αφού η Μαρία μου έχει συμπληρώσει όλη την τριάδα των αγαπημένων της ρόλων –στη δεύτερη θέση έρχεται η «Κυρία με τις Καμέλιες» και στη τρίτη η «Ζιζέλ» – αρχίζω να ανυπομονώ κι εγώ για την παράσταση. Και κλείνοντας την κουβέντα μας λίγο πριν φύγει ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου, για την πρόβα της στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη τη ρωτάω πως αποφάσισε να αφήσει τη Βιέννη ενώ προχωρούσε ακάθεκτα σε μια διεθνή καριέρα. « Επέστρεψα για χάριν ενός ανθρώπου, για την αγάπη μου. Στη Βιέννη ήμουν ήδη σολίστ αλλά εδώ είχα μια μεγάλη σχέση. Μου ήταν εξωφρενικά πάρα πολύ δύσκολο να επιστρέψω . Το σκεφτόμουν επί δύο χρόνια. Και τελικά γύρισα. Αυτή είναι η δική μου α λα Ιουλιέτα απόφαση.»
Tip
Ο χορογράφος Ρενάτο Τζανέλλα έχει γεννηθεί στη Βερόνα. Ο ίδιος λέει για τη γενέτειρα του: «Η ιστορία της, η αρχιτεκτονική, τα χρώματα και η παράδοσή τους, κάνουν τον επισκέπτη να νιώθει πως ο χρόνος δεν πέρασε ποτέ΄ ειδικά αν περιδιαβαίνει κανείς το βράδυ, με τον ισχνό φωτισμό στους δρόμους της, έχει την αίσθηση ότι γυρνά πίσω στο χρόνο. Φαντάζομαι την υπόθεση να διαδραματίζεται στη Βερόνα σήμερα.»
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
14°
