Ναι, είμαι μόνη μου επί σκηνής, αλλά πόσο μονόλογος μπορεί να χαρακτηρισθεί ένα έργο όπου ενσαρκώνω 7 ρόλους; Περισσότερο με παιδικό παιχνίδι μοιάζει – σαν παιδί που πλάθει χαρακτήρες και διαλόγους. Στο έργο του Robert Hewett, μια γυναίκα, η Ρόντα Ράσελ, επιτίθεται σε μια γυναίκα μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο – είναι ένα επεισόδιο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Όταν όμως 7 άνθρωποι προσπαθούν να αναλύσουν το γεγονός ξεκινώντας από το τι προηγήθηκε και φτάνοντας στο μετά, το αντικειμενικό χάνει κατά κράτος από το υποκειμενικό, με τον καθένα ν’ αποποιείται των ευθυνών του και να ζει το ψέμα ως αλήθεια. Ενδιαφέρον και προκλητικό κείμενο, ισορροπεί το γέλιο με τη συγκίνηση, ενώ η παράσταση, σε σκηνοθεσία Αντώνη Γαλέου, παίζει με τα δευτερόλεπτα. Μια αγαπημένη ατάκα; «Η αθωότητα είναι μια χώρα όπου ζουν οι πολύ νέοι και οι πολύ ηλικιωμένοι. Στην αφέλεια όμως μπορείς να ζεις για πάντα».
