Από 21/11 έως 20/12 δέκα νεανικές θεατρικές παραγωγές σταθμεύουν στο Γκαράζ του «Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης» με πρωτοβουλία του Λάκη Λαζόπουλου και του www.tospirto.net. Οι Μαρία Κοσκινά, Μάξιμος Μουμούρης, Cheek-Bones, So 7, Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου», Τζένη Αργυρίου, Nova Melancholia, Σύλβια Λιούλιου, Mag, Στάθης Γραφανάκης πρωταγωνιστούν σε ένα φεστιβάλ που ποντάρει στις νέες δυνάμεις. Και το κυριότερο, μπορούμε να τους χαρούμε με χαμηλό εισιτήριο.
Τους νιώθω. Είναι κι αυτοί μέλη της «ματαιωμένης» γενιάς των 30άρηδων – οι πρώτοι, λένε, που θα «θυσιαστούμε» μπροστά στην ανεξέλεγκτη κρίση. «Είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθους λήμματος» που λέει και το τραγούδι. Και δεν φτάνει που είναι νέοι, είναι κι ηθοποιοί και σκηνοθέτες από πάνω. «Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι» σκέφτονται γι’ αυτούς οι περισσότεροι.
Δεν πειράζει. Η ανάγκη να μην μπορούμε να σταματήσουμε να θέλουμε είναι αυτόματη. Τι; Να γράψουμε τις δικές μας μικρές ιστορίες νίκης στα χρόνια της κατάρρευσης. «Εμείς ζούμε καλά σκεφτόμουν. Να που ήρθε η ώρα και για τη γενιά μας να βάλει το στίγμα της στην ιστορία. Τώρα πρέπει να ωθούμε τα πράγματα στα άκρα» λέει ο ταλαντούχος Μάξιμος Μουμούρης.
Ο Λάκης Λαζόπουλος, «ψυχή» του φεστιβάλ, περιγράφει το τοπίο ως εξής: «Το κοινό του θεάτρου είναι το πιο δύσκολα ανανεώσιμο και μόνο οι νέοι μπορούν να καταγράψουν την τωρινή κοινωνική ανησυχία, να σηματοδοτήσουν το θέατρο. Επειδή ακούω συνεχώς την ερώτηση αν χρειάζονται όλες αυτές οι σκηνές, η απάντησή μου είναι: ναι, χρειάζονται. Το Υπουργείο Πολιτισμού πρέπει να αγοράζει οικονομικά εισιτήρια από τα θέατρα και να τα διαθέτει σε νέους. Τα μεγάλα θέατρα πρέπει με τη σειρά τους να δίνουν το χώρο τους τα Δευτερότριτα σε νέες ομάδες για να επωφελούνται κι οι δύο πλευρές. Κυρίως για να πάρουν δύναμη και φωτιά όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι. Θα ήθελα να τους δω να γίνονται μια παρέα που θα φτιάξει τη δική της ιστορία. Γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές με πρόσωπα που δεν έχουν καμία ιστορική σημασία».
Ο Σταμάτης Κραουνάκης, μέλος μιας παρέας μαζί με τον Λαζόπουλο κι άλλους που έγραψαν στα νιάτα τους τη δική τους ιστορία, θέλει να ιντριγκάρει τα παιδιά δίπλα του: «Επειδή σα νέος ήμουν πολύ κακό παιδί, πρέπει να σας πω ότι οι λεγόμενες νέες ομάδες δεν έχουν αποφασίσει να δαγκώσουν το τέρας στην καρδιά. Είναι σαφές ότι ο καπιταλισμός καταρρέει. Κάθε φορά που αλλάζει κάτι, οι πρώτες γενιές το πληρώνουν με τη ζωή τους. Ας ελπίσουμε ότι οι επόμενες θα έχουν συντονιστεί στο νέο κλίμα».
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης πιάνει το μπαλάκι:«Στο δικό μας έργο προσπαθούμε να δούμε πού καταλήγει το να σχολιάζεις τωρινά πράγματα. Δεν θέλουμε να κάνουμε μανιφέστο ούτε να κουνάμε το δάχτυλο». Πολλοί συνομήλικοι θα συμφωνήσουν: δεν θέλουμε μανιφέστα – ψάχνουμε για μια νέα αφήγηση.
Όσο για το «Low» στον τίτλο του φεστιβάλ, αναφέρεται στα εξής δύο: στο ποσό με το οποίο χορήγησε το φεστιβάλ κάθε ομάδα για να στήσει την ιδέα της (€ 500) αλλά και στο χαμηλό εισιτήριο για το κοινό (€ 10 η κάθε παράσταση, € 80 το ενιαίο). Και ποιο το χειροπιαστό αντίκρισμα του εγχειρήματος; Η καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ Άννα Βλαβιανού εξηγεί: «Η πρώτη διοργάνωση πέτυχε το στόχο της – οι περσινές παραστάσεις πήραν το δρόμο τους, όπως ο “Γαλαξίας” των Blitz ή το “Κορίτσι Μπαταρία” του Ευριπίδη Λασκαρίδη».
Φυσικά δεν μιλάμε για ομάδες στο πρώτο τους βήμα. Οι καλλιτέχνες έχουν ήδη συναντηθεί επιτυχημένα με το κοινό (βλ. τους Nova Melancholia που τους μάθαμε για την αγάπη τους στην αισθητική του μπαρόκ αλλά και τη Σύλβια Λιούλιου, που βλέπει τον «Πελεκάνο» της να συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά και τώρα επιχειρεί με τόλμη να σκηνοθετήσει τη δασκάλα της, Ρούλα Πατεράκη, σε μια από τις πιο ερεθιστικές παρατάσεις του φεστιβάλ. «Στη φάση που βρισκόμαστε ήθελα να ασχοληθώ με κάτι που με κάνει υπερήφανη ως Ελληνίδα κι αυτό είναι η ποίηση. Θέλω να ακουστεί ο λόγος της Κικής Δημουλά μέσα από τη δασκάλα μου».
Οι παραστάσεις κι οι δημιουργοί τους
«Η Σάντρα στο φως» - Σταμάτης Κραουνάκης: «Ο Άκης Δήμου, ένας συγγραφέας που αγαπάω, μου εμπιστεύτηκε ένα μονόλογο για να σκηνοθετήσω μια κοινή μας φίλη, τη Μαρία Κοσκινά». Η σαρκαστική ιστορία θέλει μια νεαρή γυναίκα ερωτευμένη με έναν καλλιτέχνη ερωτευμένο περισσότερο με την κάμερά του. 21-23/11
«Dig!» - Μάξιμος Μουμούρης: Ένας άχρονος και μόνος Οιδίποδας που αυτοχλευάζεται. Ο Μουμούρης έχει την ερμηνεία και τη σκηνοθεσία (με τη βοήθεια της Αγγελικής Στελάτου). 24-26/11
«Ένας κόμης στον Άδη» - Cheek-Βones: Τρία νέα δροσερά κορίτσια σε ένα γοτθικό παραμύθι που ταξιδεύει ως τα βόρεια της Σκοτίας. Εκεί, οι απομονωμένοι κάτοικοι ενός χωριού υποδέχονται έναν ξένο που διαταράσσει την καθημερινή τους ζωή. 27-29/11
«Η πολιτική ανυπακοή του Χένρυ Ντέιβιντ Θορώ το 2011» - So7: «Το κείμενο γράφτηκε πριν από 162 χρόνια αλλά είναι φρικιαστικά σύγχρονο. Βασικός του άξονας η πολιτική ανυπακοή» λέει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και εξηγεί ότι η πολιτική τους θέση δεν χαρακτηρίζεται από την άρνηση, αλλά από την πρόταση. 30/11 & 1, 2/12
«Το Πάρκο» - Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου»: Η θεσσαλονικιώτικη ομάδα κατέβηκε στην Αθήνα με έναν αυτοσχεδιασμό. Το σκηνικό τους κυρίως αφήγημα (η παράσταση δεν έχει καθόλου λόγια αλλά πολλή φαντασία) εστιάζει στο ανεκπλήρωτο του έρωτα, τη μοναξιά και τη συντροφικότητα. 3-5/12
«Dr. Maybe Darling Version 11.0.5 in process» - Τζένη Αργυρίου: Το ενδιαφέρον της εγχείρημα (το έχουμε δει και στο αίθριο το Μουσείου Μπενάκη) συνεχίζεται. Η νέα έρευνα οδήγησε σε μια παράσταση-πείραμα-διάλεξη με θέμα τη δυσκολία μας να πάρουμε μια απόφαση. 6-8/12
«PrimaMateria» - Nova Melancholia: «Κάνουμε μια αλληγορία για το πώς θα μπορούσαμε να βρούμε το νέο δικό μας χρυσό – προσωπικά αλλά και συνολικά για την Ελλάδα». Αισθητική μπαρόκ κι αλλόκοτα όντα. Σύλληψη-σκηνοθεσία: Μανώλης Τσίπος. 9-11/12
«Μια μετέωρη κυρία» - Σύλβια Λιούλιου: Η Ρούλα Πατεράκη συναντάται με την ποίηση της Κικής Δημουλά. Τα κοστούμια είναι του Άγγελου Μέντη. 12-14/12
«Ένας» - Mag: «Θέλουμε να ερευνούμε το βασικό πυρήνα της θεατρικής σύμβασης, γι’ αυτό και ποτέ δεν αφηγούμαστε μια ιστορία. Τώρα διαπραγματευόμαστε το θέμα του βαθύ τρόμου απέναντι στον εαυτό μας και στο θάνατο – ένα θέμα ταμπού». 15-17/12
«Ο εχθρός του λαού - Μια εθνική ενδοσκόπηση» - Στάθης Γραφανάκης: Αυτός ο σκηνοθέτης που συνεργάζεται με τη βερολινέζικη Φολκσμπίνε επέλεξε το έργο του Ερρίκου Ίψεν «Ένας εχθρός του λαού» (1882) – τόσο πολιτικό κι αντιεξουσιαστικό όσο δηλώνει ο τίτλος του. Στη μεγάλη ομάδα των ηθοποιών ο Δημήτρης Πουλικάκος αλλά και απλοί Αθηναίοι. 18-20/12
Info:Πειραιώς 206. Oι παραστάσεις ξεκινούν στις 21.00. Προπώληση: 210 3418.579, www.mcf.gr και στα καταστήματα Public. Χορηγός επικοινωνίας η ATHENS VOICE.
9°
