Το μεγάλο αφιέρωμα της ATHENS VOICE στον Διονύση Σαββόπουλο
Εμμανουέλα Γερακάκη (ετών 23) Δεν θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα μουσική του Σαββόπουλου. Μεγαλώνοντας ήταν σαν να ήξερα τα τραγούδια του από πάντα, σαν να γεννήθηκα με τη γνώση της δισκογραφίας του. Υποθέτω ότι οι γονείς μου έπαιζαν τη μουσική του στο σπίτι ή στο αμάξι. Το αγαπημένο μου τραγούδι η «Συννεφούλα». Λίγο ο συνδυασμός του μελαγχολικού μα γλυκού στίχου επάνω σ’ ένα γρήγορο, σχεδόν χαρμόσυνο τέμπο και σφύριγμα, λίγο επειδή αυτό το τραγούδι βγάζει κάτι τόσο οικείο, που μοιάζει με ζεστή αγκαλιά.
Έχω και θα εξακολουθώ να δημιουργώ πολλές αναμνήσεις με συντροφιά τη φωνή του. Άλλες πιο άμεσα συνδεδεμένες μ’εκείνον, όπως όταν είχαμε πάει μικρούλες σε μια συναυλία του και μας είχε ανεβάσει όλα τα παιδάκια στη σκηνή, κι άλλες πιο έμμεσες, όπως το να παίζει το «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη» στο αυτοκίνητο και ο μπαμπάς μου να ενημερώνει, κάθε φορά, τη μαμά μου ότι της το αφιερώνει. Κάποιες φορές, η μουσική του θα παίζει απλά στο υπόβαθρο και κάποια τραγούδια του ίσως να τα καταλάβω καλύτερα αργότερα στη ζωή μου. Ξέρω όμως πως, τόσο εμένα όσο και πολλούς άλλους, η συντροφιά του θα μας βοηθά να πορευόμαστε και θα μας ενώνει. Μάλλον, αν υπάρχει μια μορφή αθανασίας, αυτή θα πρέπει να είναι.
Λυδία Γερακάκη (ετών 26) Τον Σαββόπουλο τον έχω συνδεδεμένο με την οικογένειά μου, λες και ήταν μέλος της. Ανάμεσα στους γονείς, τις αδελφές και τη γιαγιά μου ήταν και η δική του φωνή, στο αυτοκίνητο, στα τραπέζια που τρώγαμε, σε γιορτές και σε λύπες. Ως καλλιτέχνης κατάφερε να ενώσει τον λαϊκό, ρεμπέτικο ήχο, με τη ροκ μουσική, τους παραδοσιακούς ρυθμούς με την ποίηση, αλλά και να παραμείνει μέσα σ’ αυτό, να μην κρύψει ποτέ τις αντιφάσεις του. Ένιωθα πάντα πως ανήκω στη μουσική του, με όλα μου τα συναισθήματα: τις πληγές, τις ελπίδες, τον θυμό, το γέλιο. Μου έμαθε ότι η αλήθεια βρίσκεται στη σύγκρουση, πώς να συμφιλιωθώ με την αγάπη αλλά και με την απόσταση που νιώθω για τον κόσμο γύρω μου κι ότι μπορώ να αγαπώ την κοινωνία αλλά και να τη σατιρίζω ταυτόχρονα.
Ήταν και θα είναι για πάντα η γέφυρα ανάμεσα στο παιδί και τον ενήλικο μέσα μου, στο παρελθόν και το παρόν, στην ελπίδα και τη μελαγχολία. Θα αγγίζει για πάντα τη μνήμη, όχι μόνο της ιστορίας αλλά και της προσωπικής μου ταυτότητας, την αίσθηση ότι ανήκω κάπου, αλλά ταυτόχρονα ψάχνομαι συνεχώς. Είναι παράξενο να νιώθεις πως σου λείπει ένας άνθρωπος που στην πραγματικότητα δεν γνώρισες ποτέ «από κοντά». Ο κόσμος είναι φτωχότερος χωρίς εκείνον, αλλά ταυτόχρονα και τόσο γεμάτος με όσα άφησε πίσω σε όλους μας σαν κληρονομιά. Είμαι ευγνώμων που έζησα ένα κομμάτι της ζωής μου όσο ήταν κι εκείνος εδώ, που μεγάλωσα με τη μουσική του – και ξέρω πως θα τον κουβαλάω για πάντα μαζί μου.
@ Coutayar
Χρύσα Γερακάκη (ετών 30) Τον αγάπησα από παιδί, ίσως επειδή μεγάλωσα με τη «Συννεφούλα» και τον «Καραγκιόζη», ίσως επειδή τον αγαπούσαν οι γονείς μου, ίσως επειδή οι στίχοι του άγγιζαν και τη δική μου γενιά παρόλο που γράφτηκαν χρόνια πριν. Ο Σαββόπουλος τραγουδούσε για όλους μας και, με έναν τρόπο μαγικό, μας χωρούσε όλους μέσα στους στίχους του. Όσες φορές είχα την τύχη να τον δω σε συναυλία, ένιωθα σαν να έβλεπα τον παππού μου.
Τα τελευταία χρόνια είδα πολλούς της γενιάς μου να αποστασιοποιούνται από το έργο του, διαφωνώντας με τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Σαν να τους «πρόδωσε» και να ήταν ασυγχώρητο. Για μένα, όμως, παρέμενε ανεξαρτήτως ο αιώνιος παππούς μου: ο παππούς που υπήρξε επαναστάτης, αλλά και εκείνος που αργότερα εξέφρασε πιο συντηρητικές απόψεις. Μπορεί να μη συμφώνησα πάντα μαζί του, αλλά συνέχισα να τον αποδέχομαι και να τον εκτιμώ με τα όνειρα και τις αντιφάσεις του, για όλα όσα υπήρξε και για όσα μου χάρισε. Εξάλλου το έργο του είναι αδιαμφισβήτητο.
Στην είδηση του θανάτου του, ένιωσα σαν να χάνω έναν δικό μου άνθρωπο. Το ίδιο βράδυ, ενστικτωδώς, πήραμε μια κιθάρα και τραγουδήσαμε τα τραγούδια του. Δάκρυσα και θυμήθηκα γιατί είναι τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης. Η μουσική του έχει αυτό το μαγικό: να σε συμφιλιώνει με τα πάντα. Έτσι, τραγουδώντας το «Ζεϊμπέκικο» στη μία τα ξημερώματα, στο διαμέρισμά μου στο Παγκράτι, με κίνδυνο να με μισήσουν οι γείτονες, αποχαιρέτησα έναν μεγάλο καλλιτέχνη, του οποίου το έργο θα παραμείνει για πάντα μια τεράστια παρακαταθήκη. Αντίο, αιώνιε παππού μας.
→ Η Εμμανουέλα Γ. είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια Αστροφυσικής, η Λυδία Γ. γραφίστρια, η Χρύσα Γ. αρχιτέκτονας
Με το νέο του άλμπουμ «Ανάμεσα» ανανεώνει το ελληνικό τραγούδι. Πριν βρεθεί «Ανάμεσα σε φίλους» στο Παλλάς, ταξιδέψαμε μαζί του ακούγοντας και μιλώντας
Ο Ασάφ Αβιντάν μιλάει στην Athens Voice για τον νέο του δίσκο, τις δυσκολίες και όσα του έλειψαν από τις ζωντανές εμφανίσεις, λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Floyd
14°
