Τα δικά μου παραμύθια είναι στη ροκ ιστορία. Μακάρι να ’χα κάποιον να μου τα ’λεγε πριν κοιμηθώ, αντί να τα λέω εγώ συνέχεια... Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα γκρουπ (ένα ντουέτο στην ουσία) που έζησε λίγο, κυκλοφόρησε κάνα-δυο ΕΡ, ένα άλμπουμ και μετά χάθηκε. Ένα ζευγάρι που χώρησε, ένα συγκρότημα που διαλύθηκε, μια τυπική ροκ ιστορία που θα τη σκέπαζε οριστικά η λήθη αλλά... Ένας ροκ σταρ που έζησε γρήγορα, και πέθανε νωρίς, διασκεύασε τραγούδια τους κι έγραφε συχνά τ’ όνομά τους στο ημερολόγιό του: «Οι Vaselines είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα καιρό τώρα...» - «Vaselines - Pink and Green EP - Eugene + Frances = τεκμηριωμένη αγάπη» - «Εδώ είναι κάποια από τα συγκροτήματα που μου αρέσουν: the vaselines... the Breeders, the Stooges, the Pixies, Sex pistols...».
Οι Vaselines έγιναν το «άγιο δισκοπότηρο» για τους πολυπληθείς φίλους του Kurt Cobain κι έζησαν ετεροχρονισμένα αυτό που δεν τους πρόσφερε από μόνη της η ζωή: Μια cult επιτυχία.
Τώρα η Sub Pop επανέρχεται με το διπλό cd “Enter the Vaselines” (****) που μας ξεναγεί στον παιδικό, αδέξιο, απλό αλλά αληθινό folk/rock κόσμο του σκοτσέζικου ντουέτου, αφού περιλαμβάνει, εκτός από τις κανονικές τους ηχογραφήσεις της περιόδου 1987-1989 και διάφορα demo, πρόχειρες και ζωντανές ηχογραφήσεις. Έχουν περάσει 20 χρόνια κι ακούγονται τόσο τώρα...
Αναμνήσεις όμως έρχονται και από τη Νορβηγία, με επανακυκλοφορίες κλασικών δίσκων από πρωτοποριακά ροκ συγκροτήματα της περιοχής, που στις αρχές της δεκαετίας του ’70 δημιουργούσαν εντυπωσιακά χαρμάνια από hard rock, progressive, jazz rock και προπορεύονταν πολλών ανάλογων συγκροτημάτων που υποτίθεται πως «δημιούργησαν» αυτή τη σκηνή.
Όσοι θέλουν να ξέρουν πώς ξεκίνησε το συμφωνικό σκληρό ροκ στις σκανδιναβικές χώρες (και όχι μόνο) ας τσεκάρουν και τα εξής: Host - Pa sterke vinger (***), Aunt Mary - Aunt Mary (****), Ruphus - New Born Day (***).
Άλμα εξέλιξης... Η electronica του Θωμά Κοσίδη παίρνει οξυγόνο από το dub, τη reggae, τα blues, τα Βαλκάνια, τα στρατιωτικά σιωπητήρια, το σύμπαν και ρέει άφοβα μέσα στην πόλη, σαν σάουντρακ της καθημερινότητας.
J. Kriste, Master of Disguise - Girls, Ghosts and Gods * * * *
Η έκπληξη έρχεται απ’ την Κύπρο. Ο Λευτέρης Μουμτζής ηχογραφεί στο Λονδίνο, στην Κύπρο, στη Θεσσαλονίκη, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Δημήτρης Μπασλάμ συμμετέχουν στη δημιουργία ενός αναπάντεχου άλμπουμ που πατάει στην ποπ ψυχεδέλεια, στην αγγλική φολκ του παρελθόντος, στις μεσαιωνικές μπαλάντες. Απ’ τα καλύτερα της φετινής χρονιάς.
Parallel Worlds - Shade * * *
Ο Μπάκης Σύρρος τις έχει δώσει τις εξετάσεις του εδώ και καιρό, και με το 5ο άλμπουμ επιβεβαιώνει ότι ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα, εικόνες και ambient ηχητικά τοπία, μια στάλα ρετρό electronica σ’ ένα σύγχρονο κόσμο.
Διασκευάζω άρα υπάρχω
Καταραμένος τραγουδοποιός, περιθωριακός folk/country μουσικός του δρόμου, εναλλακτικός ποιητής, εθισμένος σε ουσίες, ένα ακόμη «ροκ ρεμάλι» που έγινε cult ήρωας. Ο Townes Van Zandt έζησε ακριβώς όπως επιτάσσει η ροκ μυθολογία, ο Steve Earle και ο Evan Dando είναι δικά του παιδιά. Πέρασαν απ’ την ίδια κόλαση και γλίτωσαν και γι’ αυτό δικαιούνται να πειράζουν τα τραγούδια του, να φλερτάρουν με τη γοητεία της ελεύθερης και πλούσιας ζωής που έζησε. Ο Steve Earle με το “Townes” (***) αποτίνει φόρο τιμής στο σπουδαίο δάσκαλο, μένει πιστός στις παραδοσιακές φόρμες και τραγουδάει με την ψυχή του, αν και ξέρει ότι ο Van Zandt είναι ένα μέγεθος που τον ξεπερνάει.
Οι Lemonheads κάνουν –τον παραδοσιακό πια στις μέρες μας– δίσκο διασκευών με τίτλο “Varshons” (**), όπου υπάρχει ένα τραγούδι του Townes Van Zandt, ενώ τα υπόλοιπα ανήκουν στους Gram Parsons, Wire, Leonard Cohen, Linda Perry...Τα σέξι κορίτσια είναι εδώ (η Kate Moss και η Liv Tayler κάνουν φωνητικά) αλλά οι διασκευές των Lemonheads δεν ξεπερνάνε τη –γνωστή πια– κατηγορία: «συμπαθές, τίποτα».
13°
Καταραμένος τραγουδοποιός, περιθωριακός folk/country μουσικός του δρόμου, εναλλακτικός ποιητής, εθισμένος σε ουσίες, ένα ακόμη «ροκ ρεμάλι» που έγινε cult ήρωας. Ο Townes Van Zandt έζησε ακριβώς όπως επιτάσσει η ροκ μυθολογία, ο Steve Earle και ο Evan Dando είναι δικά του παιδιά. Πέρασαν απ’ την ίδια κόλαση και γλίτωσαν και γι’ αυτό δικαιούνται να πειράζουν τα τραγούδια του, να φλερτάρουν με τη γοητεία της ελεύθερης και πλούσιας ζωής που έζησε. Ο Steve Earle με το “Townes” (***) αποτίνει φόρο τιμής στο σπουδαίο δάσκαλο, μένει πιστός στις παραδοσιακές φόρμες και τραγουδάει με την ψυχή του, αν και ξέρει ότι ο Van Zandt είναι ένα μέγεθος που τον ξεπερνάει.
Οι Lemonheads κάνουν –τον παραδοσιακό πια στις μέρες μας– δίσκο διασκευών με τίτλο “Varshons” (**), όπου υπάρχει ένα τραγούδι του Townes Van Zandt, ενώ τα υπόλοιπα ανήκουν στους Gram Parsons, Wire, Leonard Cohen, Linda Perry...Τα σέξι κορίτσια είναι εδώ (η Kate Moss και η Liv Tayler κάνουν φωνητικά) αλλά οι διασκευές των Lemonheads δεν ξεπερνάνε τη –γνωστή πια– κατηγορία: «συμπαθές, τίποτα». 
