Release Athens 2025: Είναι οι Fontaines D.C. οι νέοι μεγάλοι headliners; - 35 εικόνες

Υπάρχει μια άτυπη φεστιβαλική παράδοση στο Release Athens Festival που θέλει τις «μεγάλες» του βραδιές να συνδυάζονται με μεγάλα κύματα καύσωνα που μετατρέπουν τη συναυλιακή εμπειρία σε ένα ιδιότυπο καζάνι, όπου βράζει η καιρική συνθήκη με την επιθυμία να δημιουργήσεις τις νέες ανεξίτηλες συναυλιακές σου αναμνήσεις, με πρωταγωνιστές την αγαπημένη σου μπάντα ή τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη. Έτσι και η βραδιά των Fontaines D.C. έμελε να είναι η πιο ζεστή του φετινού καλοκαιριού μέχρι στιγμής και σίγουρα πιο ζεστή του φετινού Release Athens. Κανένα πρόβλημα, γιατί παρά τα αναμφισβήτητα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η καιρική συνθήκη, η ίδια παράδοση λέει ότι αυτές οι ζεστές βραδιές στην Πλατεία Νερού ανταμείβουν τους τολμηρούς.

Όχι ότι αυτή η ζέστη δεν έβαλε τις συνήθεις «τρικλοποδιές» της στα support acts της τέταρτης ημέρας του φεστιβάλ, τα οποία σίγουρα σε πιο ιδανικές συνθήκες θα έλαμπαν κι άλλο και θα προσέλκυαν τον κόσμο που τους αξίζει. Οι εκρηκτικοί Shame, στη δεύτερη τους επίσκεψη στην Ελλάδα τα έδωσαν όλα, παρά τον ήλιο που τους «βαρούσε» ανελέητα, για τις διόλου ευκαταφρόνητες εκατοντάδες κόσμου που είχαν φτάσει από νωρίς στην Πλατεία για χάρη τους. Ο frontman και τραγουδιστής του συγκροτήματος, Charlie Steen, φορώντας μόνο ένα χρυσό μποξεράκι, έγραψε σελίδες viral content με την περιβολή και το stage diving του, υπογράφοντας το αρχικό συμπέρασμα που είχε εξαχθεί από την εμφάνισή τους πριν λίγα χρόνια στο Fuzz Live Music Club, ότι πρόκειται για έναν από τους πιο χαρισματικούς και ενεργητικούς frontmen της σύγχρονης κιθαριστικής σκηνής. Μια περίπτωση που σίγουρα αξίζει να συγκρατήσουμε το όνομά της και να στηρίζουμε σε κάθε ευκαιρία και επόμενη εμφάνιση.

Λίγο μετά και ακόμα υπό ανυποχώρητο ήλιο, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Boy Harsher έδωσαν τη δική τους μάχη με μια καιρική συνθήκη εντελώς κόντρα στη μουσική τους και στην ατμόσφαιρα που αυτή δημιουργεί – εκείνη των μικρών, σκοτεινών στεκιών για νυχτόβια πλάσματα. Και βγήκαν νικητές, πέρα από κάθε προσδοκία, με την Jae Matthews σε μεγάλη φόρμα αποφασισμένη να τους πάρει όλους μαζί της.

«Το ξέρουμε ότι κάνει πολλή ζέστη, αλλά θέλουμε να μας ακολουθήσετε, να χορέψετε μαζί μας».

Όπερ και εγένετο με ηλεκτρονικούς και synth ύμνους όπως το "Machina", το "Fate", το "Tears" και φυσικά το αξεπέραστο hit του ντουέτου "Pain". Η ώρα των Fontaines D.C. ολοένα και πλησίαζε και Shame και Boy Harsher έκαναν την αναμονή να αξίζει όλον τον κόπο και τη ζέστη της παρά τους κόντρα ρόλους που κλήθηκαν να παίξουν.

Και η ώρα έφτασε. Η μπάντα από τo Δουβλίνο ξεκίνησε τη σκηνική ιστορία της με το "Here’s a Thing" για να συνεχίσει για τις επόμενες δύο ώρες να κερνάει τα τραγούδια που την έχουν κάνει αυτό που είναι. Γιατί μπορεί ο Grian Chatten και η παρέα του να υστερούν σκηνικά και επικοινωνιακά σε σχέση με τους ομογάλακτους τους της όποιας σύγχρονης post – punk σκηνής, αλλά με τα τέσσερα albums τους έχουν χτίσει ένα μουσικό και δισκογραφικό πλεονέκτημα ικανό να τους «κουβαλήσει» σχεδόν σε κάθε live συνθήκη, με σχετική άνεση, μέχρι τους φιναλίστ – διεκδικητές για το επόμενο μεγάλο ροκ act του σήμερα.

Κάπως έτσι συνέβη και στην Πλατεία Νερού αυτό το πολύ ζεστό βράδυ Παρασκευής μπροστά σε χιλιάδες κόσμου που κατέβηκε αναζητώντας τους επόμενους ροκ ήρωες και ποιητές του. Οι Fontaines D.C. άργησαν κάπως να ζεστάνουν τις live μηχανές τους, σε μια (ακόμα) απόδειξη ότι δεν κατέχουν - τουλάχιστον ακόμα - τη χάρη του «γηπεδικού» συγκροτήματος, αλλά τα τραγούδια ήταν εκεί για να περιφρουρήσουν το διακύβευμα και να μην αφήσουν κανέναν να σκεφτεί ότι το live δεν ήταν αντάξιο των προσδοκιών που δημιουργήθηκαν γύρω από αυτό. Τραγούδια – βάλσαμο για μια μουσική εποχή που φαίνεται να ενδιαφέρεται για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα τραγούδια, τραγούδια που τραγουδάς και θες να τραγουδήσεις, τραγούδια που αξίζει να μάθεις τους στίχους τους, αν δεν τους ξέρεις ήδη – όσο δύσκολη αποστολή κι αν είναι αυτό μερικές φορές στην περίπτωση των Fontaines D.C. "Jackie Down the Line", "Boys in the Better Land", "Roman Holiday", "It’s Amazing to Be Young", "Desire", "Bug", "A Hero’s Death", "Favourite".

Το βάρος του setlist όπως ήταν αναμενόμενο στο (αποφασισμένο από όλους τους ιθύνοντες να γίνει) breakthrough του "Romance" και στο προκάτοχο μεταβατικό ορόσημο "Skinty Fia" μαζί με επιλεγμένες στιγμές από το "Dogrel" και το "A Hero’s Death" να θυμίζουν ότι οι Fontaines ήξεραν πάντα να γράφουν ωραία τραγούδια και αυτή ακριβώς ήταν και είναι η δύναμή τους. Αμηχανίες και αρρυθμίες κατά τις εναλλαγές των τραγουδιών αρκετές, ιδίως στην αρχή, αλλά όσο η τεράστια ασημί καρδιά, σήμα κατατεθέν του "Romance" άλλαζε χρώματα σαν ιδιοσυγκρασιακός ήλιος μιας νέας γενιάς πάνω από τη σκηνή, η μουσική και η ζωή προχωρούσε, οδηγώντας τους Fontaines D.C. στον φυσικό τους προορισμό.

Κι αυτός, τουλάχιστον για αυτό το βράδυ της Παρασκευής, δεν ήταν άλλος από το encore που έστω και στο ’90 βοήθησε την μπάντα να δώσει κάτι παραπάνω από ικανοποιητικές απαντήσεις για το αν μπορεί να σταθεί στο ύψος των headline slots που της επιφυλάσσονται στη μετά Romance εποχή. "Romance" και "In the Modern World", χυμένα το ένα μέσα στο άλλο, γέμισαν την πλατεία με διαχρονικά σκοτεινά ρομάντζα μεταμφιεσμένα για τις ανάγκες των μοντέρνων καιρών με πολύχρωμα ρούχα. Το "Ι Love You" θα το θυμόμαστε από εδώ και στο εξής εντελώς διαφορετικά, ως το τραγούδι το οποίο επέλεξαν οι Fontaines D.C. πανέξυπνα και έξω απ’ το κουτί ως σημαία υπέρ της Παλαιστίνης και κατά της συντελούμενης γενοκτονίας, με τη φιγούρα του Grian Chatten να γίνεται το σκοτεινό φόντο για ένα πράσινο "Free Palestine" γραμμένο με τη γραμματοσειρά του Skinty Fia και να διεκδικεί την πρωτιά του πιο viral στιγμιοτύπου της βραδιάς. Και για το τέλος το αδιαμφισβήτητο - και δικαίως - μεγάλο hit των Fontaines D.C. "Starbuster" να απογειώνει την Πλατεία Νερού, εξελισσόμενο σε ένα crossover episode, με τον frontman των Shame να εμφανίζεται με το ίδιο χρυσό μποξεράκι, για να ξεσηκώσει κι άλλο το ίδιο ξεσηκωμένο κοινό.

Ναι, οι Fontaines D.C. έχουν μια δύσκολη αποστολή, είτε την έχουν διαλέξει οι ίδιοι είτε είναι εντεταλμένοι σε αυτήν από τον εταιρικό κόσμο των labels. Είναι δύσκολο να γίνεις το επόμενο next big thing της ευρύτερης ροκ μουσικής σε μια εποχή που η ίδια η ροκ αναζητεί συχνά πυκνά τον ίδιο της το σφυγμό, είναι δύσκολο να αντιμετωπίσεις το δίκοπο μαχαίρι του state-of-the-art marketing που την ίδια στιγμή που σου δίνει ό, τι απαιτείται για να σε στείλει συστημένο στην κορυφή, σε απειλεί με ένα καπέλωμα που θα σε καθηλώσει για πάντα σε μια συχνή μετριότητα. Στις ροκ αρένες δύσκολο να πετύχεις έντεχνα, οργανωμένα και μεθοδικά αυτό που όλοι οι προηγούμενοι πέτυχαν πολύ πιο φυσικά, πολύ πιο οργανικά, πολύ πιο άναρχα και μετά απλώς διατήρησαν με προσήλωση, οργάνωση και λογιστικά βιβλία. Αλλά οι Fontaines D.C. το παλεύουν όμορφα.

Ναι, οι Fontaines D.C. έχουν σίγουρα πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουν για να κατακτήσουν και να κλειδώσουν το status της «σημαντικότερης» ή «μεγαλύτερης» ροκ μπάντας του σήμερα, τουλάχιστον όπως αυτή η κατηγορία χτίστηκε με τους ογκόλιθους των προηγούμενων δεκαετιών. Όμως ήταν και παραμένει πολύ ωραίο να τους βλέπεις να (προσπαθούν να) βαδίσουν αυτόν τον δρόμο.