«Καλό καλοκαίρι» λέει η κοπέλα στο μπαρ του Release Athens που θυμάται ότι η πρώτη παραγγελία είναι πάντα μια μπίρα κι ένα νερό (για καβάντζα όταν η ζέστη στην αρένα θα σφίξει) και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να δοθεί το πρώτο «παρών» στο ετήσιο καλοκαιρινό ραντεβού με ένα φεστιβάλ που άλλαξε πολλά δεδομένα στην κατηγορία του, τουλάχιστον υπό τις εγχώριες συνθήκες. Για την ακρίβεια ο δεύτερος καλύτερος μετά τον πρώτο, που τον υπογράφει το line up της δεύτερης ημέρας του Release Athens 2025.
Τον πρόλογο τον γράφουν οι Ιρλανδοί Sprints που δείχνουν να ζορίζονται λίγο από τη ζέστη, και κάποια προβλήματα στον ήχο και στη συνδεσμολογία. Ωστόσο κάνουν το χρέος τους όσο καλύτερα πορούν. Ξεκινούν με το "Something’s Gonna Happen" και η βραδιά θα τους δικαιώσει. To garage punk τους έχει παλμό και αυτός περνάει κάτω στους «τολμηρούς» που αψηφούν τον ήλιο που είναι ακόμα ψηλά. Η Karla Chubb ζητάει περισσότερους «Το ξέρω ότι κάνει ζέστη, σας καταλαβαίνω, αλλά ελάτε. Εμείς είμαστε από το Δουβλίνο, λογικά θα έπρεπε να είχα πεθάνει από αυτή τη ζέστη» Οι γραμμές πυκνώνουν κάπως προς το τέλος, με ένα σερί από το "Up and Comer", το εξαιρετικά πιασάρικο "Pieces", το LGBTQ ανθεμικό "Literary Mind". Τελειώνουν έξυπνα με το επίσης έξυπνο "Little Fix" και την Chubb όρθια στηριγμένη στα χέρια του κοινού να τραγουδάει σε λούπα "I said I like your body, do you like my style?" Η απάντηση είναι ναι.
Τρυπάνε με χαρακτηριστική άνεση το στατικό set up τους με ένα υπέρκομψα ψυχεδελικό και καθόλα άρτιο set, με πολλές εκπλήξεις και προσοχή μέχρι και στην τελευταία λεπτομέρεια της αισθητικής του ήχου και των σχετικών μεταβάσεων. Ένα set σε ενιαία ροή από ατμόσφαιρα σε ατμόσφαιρα που με τα δύο EPs του project "Mirage" και "Mahal" να λειτουργούν απλώς ως οχήματα διέπλευσε τόσους ρυθμικούς και στιλιστικούς μουσικούς μικρόκοσμους, από Anatolian funk μέχρι drum n bass, που σου δινόταν η εντύπωση ότι πίσω από τις χρυσοποίκιλτες μάσκες των Glass Beams θα μπορούσαν να βρίσκονταν οι οποιοιδήποτε. Ακόμα και οι Prodigy αφού σε κάποιο γύρισμα γεμάτο από την μπότα των drums και τα κόλπα του Silva με τα ροτορικά του synthesizer θα ορκιζόσουν ότι η επόμενη φράση δεν μπορεί να είναι άλλη από ένα "Smack My Bitch Up". Αποστομωτική εμφάνιση, που αιτιολόγησε πλήρως την παρουσία των Glass Beams στο line – up και σφραγίζει, πιθανότατα, το εισιτήριο τους για μια επιστροφή στο εγχώριο συναυλιακό πρόγραμμα πολύ σύντομα.
Έχει πια σχεδόν βραδιάσει και τα μπλουζάκια IDLES έχουν πυκνώσει στην αρένα. Άλλοι ενθουσιασμένοι που θα τους δουν πρώτη φορά, άλλοι ανυπόμονοι να ξαναζήσουν την εμπειρία που κρατάνε ως ανάμνηση από την προηγούμενη τους επίσκεψη στην Ελλάδα, κάποιοι λίγοι με μια σκεπτικιστική περιέργεια να δουν και να ακούσουν αν αξίζει έστω και λίγο τον κόπο ο μιντιακός ντόρος του γαλατικού χωριού που επιμένει να ασχολείται ακόμα με αυτές τις κιθάρες. Σε όποια πλευρά όμως της -συχνά όχι εντελώς άδικης- κριτικής που ασκείται στις σύγχρονες που διεκδικούν τις δάφνες και το βάθρο του «επόμενου μεγάλου ροκ συγκροτήματος» κι αν στέκεται κάποιος, αυτό που κρίνει στο τέλος την παρτίδα -τουλάχιστον πριν την κρίνει ο χρόνος που δεν έχει περάσει ακόμα- είναι τι κάνουν αυτά τα συγκροτήματα με αυτά που έχουν, τι προσπαθούν, τι κυνηγούν και τι αποδεικνύουν είτε στους δίσκους τους είτε πάνω στη σκηνή – εκεί που όλα μετράνε πολλαπλά, εκεί που οι μπάντες είτε σαρώνουν είτε σαρώνονται. Και αν μη τι άλλο οι IDLES ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.
Ακόμα κι αν δεν είναι οι αγαπημένοι σου, ακόμα κι αν είσαι από εκείνους που ένιωσαν τις προσδοκίες που γέννησε το "Brutalism" να ξεφουσκώνουν δίσκο τον δίσκο, ακόμα κι αν σε έχασαν κάπου εκεί μετά το "Joy as An Act of Resistance", ακόμα κι αν δεν σε είχαν ποτέ γιατί επιμένεις να τους χρεώνεις - ίσως όχι εντελώς ανεδαφικά - το mismatch μιας εποχής και μιας βιομηχανίας που φλερτάρει με κάθε είδους εκφυλισμό με την αίγλη και τις χρυσές αναμνήσεις των περασμένων «αθώων» δεκαετιών οι IDLES έχουν δημιουργήσει και ταξιδεύουν παντού στον κόσμο ένα μεγάλο ροκ live act, από τα καλύτερα και σίγουρα το πιο εκρηκτικό των χρόνων που διανύουμε – τουλάχιστον για τα περίεργα δεδομένα αυτών των χρόνων. Ένα act που δεν γίνεται να αφήσει ασυγκίνητους όσους αναζητούν επιτακτικά τη σωματικότητα, την ένταση, την έκρηξη στην πανκ και ροκ εμπειρία, ανεξαρτήτως του πώς επιζούν και μεταφράζονται αυτές οι εμπειρίες στο σήμερα.
Ξεκινώντας, όπως συνήθως, με το αγαπημένο τους (κι αγαπημένο μας) starter "Colossus" να κερδίζει έξτρα πόντους από τον εντυπωσιακό έως και καθηλωτικό τρόπο που έγραφε η σκιά του Joe Talbot στο κατακόκκινο φόντο οι IDLES έδειξαν εξαρχής τις διαθέσεις τους με την ιαχή "It’s coming" να σκίζει τον αέρα προειδοποιώντας για αυτό που έπεται. Και ήρθε, ένα σερί από bangers σοφά επιλεγμένα από όλη τους τη δισκογραφία, παιγμένα σε υψηλές πανκ ποσοστώσεις, ένα σερί από βουτιές του Lee Kiernan στο κοινό, ένα σερί από απολαυστικά mosh pits μικρής διάρκειας και αντιστρόφως ανάλογης αδρεναλίνης μέσα από τα οποία tracks όπως το "Divine & Conquer" κατέκτησαν τους πάντες. Βενζοκαϊνη που δεν καταπραϋνει αλλά καίει κι άλλο.
Τα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα του καιρού μας, αρμονικά ενταγμένα σε έναν από τους φυσικούς τους χώρους, στην αρένα μιας πανκ – ροκ συναυλίας. Αιτήματα και μηνύματα αντιπολεμικά, αντιφασιστικά, για την ειρήνη, για τη λευτεριά στην Παλαιστίνη. Μικρά και μεγάλα σημεία που εξυπηρετούν το μήνυμα: από το μπλουζάκι του Talbot μέχρι το σαρωτικό "Viva Palestina" που μπλέχτηκε με τον επιθετικό και ειρωνικό σπαραγμό του "Can I get a Hallelujah?" από το "The Wheel" σαν να ήταν ανέκαθεν στίχος του τραγουδιού. Το πάντα συγκινητικό "Danny Nedelko" – ένας σύγχρονος ύμνος κατά του ρατσιστικού νασιοναλισμού, μια ωδή στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες των μεταναστών. Κιθάρες σε δεκάδες αποχρώσεις του distortion συνοδεύουν χιλιάδες φωνές που αυτό το βράδυ, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη ίσως φορά, έχουν ανάγκη να ξεφύγουν αναζητώντας την ενότητα και την ειρήνη.
Μια ανάσα με το "Beachland Ballrooom" και μετά πάλι γάζωμα με "Never Fight A Man With a Perm", το «ραδιοφωνικό» τους hit "Dancer" και το "Rottweiler". Κάπου εκεί τελειώνει κι ο κόσμος ζητάει encore. Δεν πρόκειται να το πάρει αλλά ακόμα κι αυτό το αφελές "we want more" που αγνοεί τις σφιχτές συμφωνίες και τα αδιαπραγμάτευτα περιθώρια του φεστιβαλικού slot έχει μια γοητεία που υπογραμμίζει τη σημασία αυτού του live για όσες και όσους βρέθηκαν εκεί.
Οι ΙDLES ήρθαν λοιπόν (ξανά), είδαν, έπαιξαν, σάρωσαν και νίκησαν με το συναυλιακό σπαθί τους. Έδωσαν κάτι που όσοι επιμένουν σε αυτές τις κιθάρες το έχουν τεράστια ανάγκη και εισέπραξαν το χειροκρότημα στο πολλαπλάσιο. Έστειλαν τον κόσμο τους σπίτι ενθουσιασμένο, με μπαταρίες άδειες από την κούραση του mosh pit και συγχρόνως γεμάτες, ακριβώς για τον ίδιο λόγο. Αν δεν αξίζει αυτό έστω και λίγο από τον «μιντιακό» και «φασαίικο» ντόρο τους, τότε τι;
24°
