Η Αθήνα διανύει αδιαμφισβήτητα μια περίοδο που τη βρίσκει ως εκείνο το μέρος που κάθε βράδυ συμβαίνουν πράγματα και πολύ συχνά δεν ξέρεις που να πρωτοπάς, με δύο ή και περισσότερες εγγραφές να κονταροχτυπιούνται στην ατζέντα σου, αυτή των συναυλιακών σελίδων περιλαμβανομένων. Έτσι και το Σάββατο της 21ης Ιουνίου, τα «μεγάλα» events που διεκδικούσαν τον χρόνο μας ήταν τουλάχιστον τρία και οι μουσικές φυλές της πόλης έπρεπε να διαλέξουν στρατόπεδο. Με τον Bloody Hawk να βάζει φωτιά έξω από το ΟΑΚΑ και την κοινή εμφάνιση των &ME και του Adam Port της Keinemusik να μαζεύουν το χαρτί των όψιμων ακολούθων του afro house κύματος, η επιτυχία του μεγάλου καλοκαιρινού live του Παύλου Παυλίδη στην Πλατεία Νερού για την τρίτη βραδιά του Release Athens 2025 αποκτά προστιθέμενη αξία και αίγλη, για πολλούς σωστούς λόγους.
Ο Παύλος Παυλίδης κατάφερε όχι μόνο να συσπειρώσει στο απόλυτο τον κόσμο του αλλά ίσως ακόμα και να τον πολλαπλασιάσει – επίτευγμα καθόλου αυτονόητο για έναν μουσικό θρύλο του ελληνικού ροκ που πολλοί θεωρούν από καιρό «νεκρό» και που έχει συμπληρώσει τέσσερις δεκαετίες στην ενεργό δράση. Οι εικόνες από την κατάμεστη Πλατεία Νερού, αλλά και οι παρελκόμενες ουρές κατά την είσοδο και την έξοδο των αυτοκινήτων στους χώρους των Ολυμπιακών Ακινήτων μιλούν από μόνες τους.
Ο κόσμος πύκνωσε από νωρίς σχετικά, κόντρα στις έκτακτες μπόρες και στις συννεφιές που θα μπορούσαν να είχαν κάνει αρκετούς να αλλάξουν σχέδια και οι Θεσσαλονικείς Super Stereo αντάμειψαν τα early birds με ένα απολαυστικό set, το οποίο σίγουρα θα έκανε αρκετούς να σημειώσουν το όνομά τους, αν δεν το ήξεραν ήδη. Όσο η ώρα προχωρούσε και η πλατεία γέμιζε, η αίσθηση μιας τεράστιας συγκέντρωσης παλιών (και νέων) συμμαθητών ήταν όλο και πιο έντονη, αφού σε κάθε γύρισμα του κεφαλιού ή σε κάθε κλεφτή ματιά στα stories του Instagram θα έπεφτες σε κάποιον γνωστό. Φίλοι από τα παλιά, πολλαπλασιασμένοι και εκείνοι, σπρώχνοντας καροτσάκια μωρών, παλιοί και νέοι συνάδελφοι, γνωστοί από εδώ και από εκεί, παρέες με τις οποίες κάποτε είχες κολλήσει και κάπου αλλού χάθηκες, αλλά και πιτσιρίκια που τα Ξύλινα Σπαθιά είναι για εκείνα πιθανότατα ένα «παλιό συγκρότημα» που πριν λίγο καιρό ανακάλυψαν. Όλοι εκεί για τον Παύλο Παυλίδη, έτοιμοι να καταλάβουν πως ανατινάζεται το φως τα μεσημέρια των καλοκαιρινών Κυριακών.
Μέχρι να γίνει αυτό, ο ήλιος ανατιναζόταν προς τη δύση του πάνω από τα ιστία της μαρίνας, σε ένα από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που έχουμε δει στην Πλατεία Νερού με τον Κωνσταντίνο Βήτα – που είχε βγει από ώρα με σακάκι και το κάτι παραπάνω από ταιριαστό «Όλο αυτό που Ποτέ» - να σκορπάει παντού την θαρρείς ραμμένη και κομμένη για την ώρα ακολουθία συγχορδιών από το «Κύμα». Μια φωτογραφία ακόμα για κάθε επόμενο ταξίδι που θα κάνουμε με αυτό το κομμάτι – ταξίδι από μόνο του.
Κατά τα λοιπά ο Παυλίδης, με τη βοήθεια των εξαιρετικών μουσικών του, πραγματικά τους πήρε όλους αμέσως μαζί του για μια αχόρταγη βόλτα δύο ωρών στη δισκογραφία του, με διαχρονικά πια tracks όπως η «Μαίρη» να ξεχωρίζουν, αλλά και στα θρυλικά albums των Σπαθιών, από τα οποία και σέρβιρε στο διψασμένο κοινό του μια λεόντεια μερίδα. Από το «Ατλαντίς» και το «Πάρε με Μαζί σου» μέχρι τη «Φωτιά στο Λιμάνι» και από το «Τροφή για τα Θηρία» στο «Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι» για το αιώνιο ξέσπασμα συσσωρευμένων νεανικών καλοκαιριών με τον «Βασιλιά της Σκόνης». Διπλό encore με «Λευκή Καταιγίδα» και «Λιωμένο Παγωτό» (αυτή η μέρα πράγματι τα είχε και τα δύο), αλλά και «Σιωπή» και «Θα Περιμένω» και «Δεν Έχει Τέλος». Για το τέλος, με τους στίχους του να χορεύουν σε μια απίστευτη σημειολογική χορογραφία με αυτήν την ώρα, αυτήν την ημέρα, αυτήν την εποχή, σχεδόν 30 χρόνια μετά από τότε που το «Μια Ματιά σαν τη Βροχή» έγραψε τον πρώτο του κύκλο. Ναι, αυτό το φεγγάρι του Παύλου Παυλίδη δεν θες να τελειώσει με τίποτα.
24°
