Το πέρασμα από τα διόδια των Αφιδνών φέρνει πάντα μνήμες από τις μίνι εκδρομές στον προσφιλή χώρο του Rockwave Festival στη Μαλακάσα, εκεί όπου έχει γραφτεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής συναυλιακής πραγματικότητας, τα τελευταία 30 χρόνια. Γνωρίζοντας πλέον καλά τα κατατόπια, φτάσαμε στην ανατολική πύλη λίγο πριν αυτή ανοίξει ώστε να εισέλθει ο κόσμος που είχε μαζευτεί από νωρίς. Συναντήσαμε ίσως το μεγαλύτερο ηλικιακό εύρος παρευρισκομένων σε συναυλία τα τελευταία χρόνια, απόδειξη του ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος - ο «Νιόνιος» της Ελλάδας και του ελληνικού τραγουδιού - είχε ανέκαθεν τον τρόπο να απευθύνεται διαχρονικά στον συμπατριώτη του, εξαίροντας τα προτερήματά του και διασκεδάζοντας τις εγγενείς αδυναμίες του. Τρεις γενιές φίλων του καλλιτέχνη συνέθεταν ένα πολύ όμορφο παζλ ανθρώπων, από τους παππούδες και γιαγιάδες που τον ακολουθούν από τα χρόνια του «Φορτηγού», του «Μπάλλου» και της περιόδου της δικτατορίας, τους σημερινούς πενηντάρηδες που τον έμαθαν από τις θρυλικές εμφανίσεις του 1983 σε Παλαί και ΟΑΚΑ, μέχρι και τα μικρά παιδιά που θα περνούσαν από την άγνοια και την επιδερμική γνώση στο βίωμα της μουσικής του. Κόσμος που ήρθε να γιορτάσει με κάθε επισημότητα το τεράστιο αποτύπωμα του Διονύση Σαββόπουλου στις ελληνικές τέχνες.
Σκέψεις πριν από τη συναυλία που πάνε περίπατο, ακούγοντας από μακριά το soundcheck και το θρυλικό «Κιλελέρ».
Οι καρέκλες που είχαν στηθεί μπροστά από τη μεγάλη σκηνή του Rockwave Festival έδιναν μια άλλη, ιδιαίτερη δυναμική στο χώρο. Σε ένα περιβάλλον όπου ο συνωστισμός και η ορθοστασία των ροκ συναυλιών έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, τα καθίσματα έδιναν μια ιδιαίτερη αίσθηση αρμονίας, με τις παρέες να βρίσκονται εύκολα και να δημιουργούν εξίσου εύκολα τα «πηγαδάκια» τους. Με το "Ziggy Stardust" του Ντέιβιντ Μπάουι να προετοιμάζει ιδανικά τους παρευρισκομένους, η πολύ ταλαντούχα Αλεξάνδρα Sieti έκανε την εμφάνισή της ώστε να ξεκινήσει μια σπουδαία βραδιά για το ελληνικό τραγούδι.
Έχοντας σημαντική μουσική παιδεία ως background, αλλά και πλούσια συναυλιακή εμπειρία, η Sieti έδειξε με ιδιαίτερη ευκολία το ταλέντο της και την έφεση σε αγαπημένες soul και funky μελωδίες. Με φωνητικό εύρος κάπου ανάμεσα στη Dusty Springfield και τη Lisa Stanfield, η 31χρονη Θεσσαλονικιά ζέστανε το κοινό με τα τραγούδια της και τη βοήθεια ενός εξαιρετικά προσεγμένου ήχου, έχοντας και την απαραίτητη σκηνική παρουσία που χρειάζεται για να στηρίξει αυτό το είδος. Έχοντας συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Σαββόπουλο στην παράσταση «Στο Woodstock Εγώ Ήμουν Εδώ», η Αλεξάνδρα Sieti θα τον συνόδευε και αργότερα στη σκηνή, προσφέροντας ένα ιδανικό τέλος στην εμφάνισή της με το "Piece of my Heart" της Τζόπλιν, διασκευή που ταίριαζε ιδανικά με το υπόλοιπο σετ της. Ίσως έλειψε λίγο και η εξίσου πολύ καλή διασκευή στο "Gimme Shelter" των Stones (όπως την απέδωσε με τον Γιώργο Δημητριάδη στο Μουσικό Κουτί του Νίκου Πορτοκάλογλου), ωστόσο σε κάθε περίπτωση η καλλιτέχνις άνοιξε με ιδανικό τρόπο τη βραδιά, προετοιμάζοντας μας για το «κυρίως πιάτο» αυτής.
Από τα μάτια και τα αυτιά μας πέρασε ένα πραγματικά ονειρικό setlist, με τις αναμενόμενες ελλείψεις που πάντα υπάρχουν σ'αυτές τις περιπτώσεις να μην ενοχλούν κανέναν στο τέλος. «Άγγελος Εξάγγελος» και «Μπάλλος» έθεσαν από νωρίς το κλίμα στη συναυλία, όντας φυσικά δύο από τις πλέον ταυτοτικές συνθέσεις του Σαββόπουλου. Μουσική που αποτέλεσε τομή για το ελληνικό τραγούδι εκείνη την εποχή, ο ιδανικός συνδυασμός της δυτικής επιρροής με το ελληνικό ταμπεραμέντο, με το Νιόνιο να τραγουδά με τη στεντόρεια φωνή του «Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε», αφήνοντας το ογκωδέστατο αποτύπωμά του στο Rockwave. Ο καλλιτέχνης σύστησε εκ νέου την Κλαυδία σε όσους δεν είχαν έρθει σε επαφή μαζί της, με τη νεαρή τραγουδίστρια να προχωρά σε μια ακόμα πολύ όμορφη εκτέλεση της «Αστερομάτας». Το Γούντστοκ, ο Μάης του 68, ο Λέοναρντ Κοέν, η ταραχώδης περίοδος των αρχών της δεκαετίας του 70, όλα είχαν την τιμητική τους σε μια σπουδαία βραδιά για τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος αναγνώρισε με τον καλύτερο τρόπο τη συνεισφορά όλων αυτών των ανθρώπων και βιωμάτων στην καριέρα του, μέσα από τη διασκευή του ανυπέρβλητου "With a Little Help from my Friends".
Λίγο μετά από το αγαπημένο «Δημοσθένους Λέξις» θα εμφανιστεί ο έτερος αγαπημένος του ελληνικού κοινού, Αλκίνοος Ιωαννίδης. Οι δύο ερμηνευτές θα επιδοθούν σε ένα σερί που θα ξεσηκώσει και τον τελευταίο παρευρισκόμενο, σερί που περιείχε τη διασκευή στο "Once in a Lifetime" των Talking Heads, το «Ζεϊμπέκικο», καθώς και ένα καταιγιστικό «Κιλελέρ» με την ιαχή «6 Μαρτίου 1910» να δονεί για τα καλά το χώρο. Το κλείσιμο μας βρήκε όρθιους «να κρατάμε τους χορούς» και «να ονειρευόμαστε σαν τον Καραγκιόζη», με τον Σαββόπουλο να αποχαιρετά μέσα σε αποθέωση και συγκίνηση το πλήθος αφιερώνοντας ένα πανέμορφο "Hey Jude" στον Πολ Μακάρτνεϊ.
Όσοι βρεθήκαμε στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Rockwave γίναμε για άλλη μια φορά μάρτυρες μιας από τις σπουδαιότερες μουσικές μας κληρονομιές. Την πορεία ενός ανθρώπου που μετέτρεψε τις διεθνείς «παραστάσεις» του σε κάτι βαθύτατα ελληνικό, τα τραγούδια του που κατήργησαν τη στείρα μουσική ονοματολογία και κατηγοριοποίηση και κατάφεραν να γίνουν κτήμα για ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, βιωμάτων και αισθητικών κριτηρίων. Το ραντεβού του καλλιτέχνη με το κοινό ανανεώνεται για τις 21 Ιουνίου και στην εαρινή ισημερία, όταν και θα γιορτάσει μαζί μας την Παγκόσμια Ημέρα Μουσικής στο πρώτο Rockwave Festival στην ιστορία του φεστιβάλ που θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη. Το φεστιβάλ γιορτάζει φέτος τα 30 χρόνια ζωής με τον καλύτερο τρόπο, τιμώντας τον σπουδαίο Διονύση Σαββόπουλο για τον δρόμο που άνοιξε στο ελληνικό ροκ και την προσφορά του στη μουσική.
24°
