Σεραφείμ Τσοτσώνης: Μια συναυλία ηλεκτρονικής μουσικής στο MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης βασισμένη σε 5 έργα της έκθεσης From Νow On.
Ακούω τον πυκνωτικό βόμβο που παράγουν τα βύσματα, οι καλωδιώσεις και οι συνδετήρες που ενώνουν τα «μηχανάκια» του. Στο κέντρο αυτού του ηλεκτρορχηστρικού σύμπαντος, όπου ο Σεραφείμ Τσοτσώνης στέκεται έτοιμος να ξεκινήσει το λάιβ του περικυκλωμένος από εκατοντάδες θεατές, χαρτογραφώ τη διάταξη του έξτρα line up γύρω από τον κεντρικό υπολογιστή και το πιανάκι του. Το μυθικό Yamaha Tenori-on σχεδιασμένο από τον Toshio Iwai μοιάζει με εξάρτημα από τον εξοπλισμό των αερόπλοιων του Dune. Με το που ξεκινά το λάιβ, ήχος και led φωτάκια παράγουν κυματομορφές που δίνουν εικόνα pulsar σε μιαν άμπιεντ μουσική, η οποία σταδιακά μεταμορφώνεται σε τέκνο λαμπυρίζοντας κρυσταλλικά.
Βλέπω για πρώτη φορά από κοντά κι όχι από βίντεο συναυλίας του Four Tet και της Bjork το όργανο το Tenori-on. Ως εφαρμογή είναι πλέον φορτωμένο και σε όλα τα pad και τα τηλέφωνα, μιας και η πολυτιμότητά του εγγυάται απίστευτες δυνατότητες-εφέ στην παραγωγή υβριδικής ή συμβατικής EDM (Electronic dance music). Όμως αυτό που κυριολεκτικά με συνεπαίρνει είναι όταν ο Τσοτσώνης φέρνει στα χείλια του το The Pipe, το δυναμικό κοντρόλερ που μπορεί να εκτοξεύσει όχι μόνο έναν απλό λαρυγγισμό ή μια φωνή, μα ακόμα και μια σιγανή ανάσα στο άπειρο του ήχου. Μέθεξη.
Καλεσμένος του MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ο (κατά προσωπική εκτίμηση) μεστότερος και ηλεκτρονικά πολυδιάστατος Έλληνας καλλιτέχνης, μουσικός και παραγωγός Σεραφείμ Τσοτσώνης πιστοποίησε την κλάση, το επίπεδο και το πολυσχιδές του δημιουργικού του σύμπαντος. Πέραν της θαυμαστής δεξιοτεχνίας που τον έκανε να διευθύνει τον εαυτό του δρώντας ταυτόχρονα σαν άνθρωπος ορχήστρα, ο Σεραφείμ εναρμόνισε το πλήθος του στιβαρού εξοπλισμού του με μια ηχητική κατασκευή, χτισμένη κομματάκι-κομματάκι. Ένας επικά συμπαντικός και κοσμογονικός ήχος.
Schismi της Cryssa
Mα τον Θεό, κλείνοντας τα μάτια έβλεπα παγόβουνα να περικυκλώνουν τη Γροιλανδία, κόρνες περιπολικών να ανταριάζουν την Πατησίων, φάλαινες να ταξιδεύουν στον Ατλαντικό και σούπερ νόβα να τρέχουν κατοστάρι στο κουλουάρ του γαλαξία. Χτίζοντας ένα translatum όπου τα σύνορα ανάμεσα στην άμπιεντ, το τέκνο, τη μοντέρνα κλασική, το μπαρόκ και την ελεκτρόνικα καταργήθηκαν, ο Τσοτσώνης συνέθεσε μια ατμόσφαιρα απόλυτης σύμπλευσης με την έκθεση From Νow On. Πέντε έργα της έκθεσης Από Εδώ και Πέρα, το Phobia του John Vassos, The Runaway του Erwan Maheo, το Metoikesis της Lizzy Calligas, η Schismi της Cryssa και το The Game of Hands του Michel Francois, στάθηκαν η αφορμή όχι μόνο να συνθέσει κομμάτια που στην ουσία το καθένα τους έχει για τίτλο τον τίτλο του αληθινού έργου, αλλά βοήθησαν τον καλλιτέχνη να μεταφράσει δυαδικά τις εικόνες εκτός από μουσική και σε μια διαδραστική συνομιλία με το χώρο και τους ανθρώπου.
The Game of Hands του Michel Francois
Νομίζω πως ζήσαμε στον υπερθετικό βαθμό αυτό που είναι και η ίδια η έκθεση συνολικά, εμπειρίες δηλαδή πρωτόγνωρες και αναπάντεχες, καλλιτεχνικές συζεύξεις όπου διαφορετικές αφηγήσεις λειτουργούν όχι ως απλές προτάσεις για περιήγηση στον πλούτο του «ντεπόζιτου» του μουσείου, αλλά δημιουργούν μια αφετερία και ένα σημείο εκκίνησης διαλόγου ανάμεσα σε δημιουργούς και κοινό.
Phobia του John Vassos
The Runaway του Erwan Maheo
«Με την έκθεση σηματοδοτείται μια στιγμή επανεξέτασης των μόνιμων συλλογών του μουσείου, το οποίο ως οργανισμός διαχέεται στην κοινωνία με ποικίλους τρόπους: ως επιστημονική γνώση, ως αισθητική, ως ιδεολογία, ως τρόπος ανάγνωσης της οπτικής εμπειρίας, ως τόπος ψυχαγωγίας, ταξιδιού και μάθησης, ως στάση απέναντι στον σύγχρονο υλικό πολιτισμό γενικά, ως άποψη για την ταυτότητα, την ετερότητα, τη σημασία και τη σχέση του παρελθόντος και του παρόντος».
Θεωρώ πως όλα τα παραπάνω, αντλημένα από τον καταπληκτικό κατάλογο της έκθεσης From Now On, δε θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο ηχητικό μανιφέστο και ηλεκτρονική μπροσούρα από αυτήν που μας χάρισε ο Σεραφείμ Τσοτσώνης, σε ετούτη την ελεγειακή χοροεσπερίδα του MOMus-Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
13°
