Πόσες φορές έχουν παίξει οι Thievery Corporation στην Ελλάδα; Αυτό το ερώτημα προσπαθούσε να προσεγγίσει μια παρέα από τις πολλές καταμεσής της Πλατείας Νερού, το βράδυ της Τρίτης 9 Ιουλίου, μπροστά στη σκηνή, όσο οι φροντιστές έστηναν το εντυπωσιακό set up τoυ αγαπημένου βρετανικού duo και της παρέας του. Στ’ αλήθεια πόσες;
Πολλές, έτσι άλλωστε απαντάνε και οι ίδιοι όταν τους ρωτάνε, έτσι σκεφτόμαστε κι εμείς όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε - ο κάθε ένας από τις 15.000 κόσμου που έδωσε το παρών και στο φετινό Release ραντεβού με τους Thievery τους έχει δει πιθανότατα άλλες δυο τρεις τουλάχιστον φορές και πάλι έχουν παίξει για εμάς άλλες τόσες κι άλλες τόσες. Το θέμα με τους Thievery Corporation άλλωστε είναι ακριβώς αυτό – κάθε φορά έρχεσαι στο ραντεβού τους με την προσμονή της οικειότητας αλλά και της ελευθερίας.
Η έκτη βραδιά του Release Athens 2024 -έβδομη αν προσμετρήσουμε και το live των Cannons στο κλειστό venue του Floyd- είχε βέβαια ξεκινήσει με ιδανικές μουσικές προϋποθέσεις από νωρίς. Ο νοτιοαμερικανός Anduze παρουσίασε το πρόσφατο solo album του «Aura» κερνώντας άφθονη feel good soul κάτω από τον καυτό απογευματινό ήλιο που παραδοσιακά «απειλεί» το πρώτο slot του φεστιβαλικού timeline και απέδειξε ότι έχει πολλά και ενδιαφέροντα να πει και χωρίς τον Parov Stelar δίπλα του στη σκηνή. Τη θέση του στη μάχη με τον ήλιο πήραν αμέσως μετά οι αγαπημένοι Budos Band οι οποίοι δημιούργησαν με χαρακτηριστική άνεση μια καλοκαιρινή πνευστή όαση υποδοχής των φεστιβαλιστών που όλο και πύκνωναν εντυπωσιακά από νωρίς.
Το ότι οι Thievery Corporation δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που μεγάλη μερίδα του κοινού είχε φροντίσει να φτάσει από νωρίς, κόντρα στον ήλιο και στο afterwork τρέξιμο, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που φανερώθηκε στην ενθουσιώδη υποδοχή που περίμενε τους Black Pumas. O χαρισματικός Eric Burton καταχειροκροτήθηκε με αλαλαγμούς παίρνοντας τη θέση του τελευταίος πίσω από το μικρόφωνο και για την επόμενη μία ώρα και κάτι μας πήρε μαζί του σε μια πολύχρωμη ψυχεδελική soul χαμηλή πτήση πάνω από το φαληρικό δέλτα.
Σε έναν κύκλο που άνοιξε με το «Fire» και έκλεισε με το «Colours» ο Eric Burton άλωσε με χαρακτηριστική χαλαρότητα τη σκηνή του Release Athens, επικοινωνώντας με το κοινό και αλλάζοντας διακριτικά αλλά με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο ερμηνευτικά πρόσωπα, από τη ρομαντική μπαλάντα του «Angel» στην ενέργεια του «Rock n Roll» κι από το «More Than A Love Song» στο «Black Moon Rising». Οι Black Pumas πατώντας πάνω στα δύο albums που τους έχουν στείλει δικαίως σε περίοπτη θέση της αφρόκρεμας της σύγχρονης μαύρης μουσικής πραγματοποίησαν μια άψογη από κάθε άποψη εμφάνιση – μια εμφάνιση που απέδειξε ότι μερικές φορές δεν χρειάζονται και τόσα πολλά για ένα καλό, ουσιαστικό live. Μερικές φορές οι ρίζες της μουσικής και της φωνής, ένας δημιουργός όπως ο Eric Burton και ένας κιθαρίστας όπως ο Adrian Quesada αρκούν.
Η πλατεία Νερού είχε πια γεμίσει και όλοι ήταν έτοιμοι να εκτοξευτούν στον πλανήτη Thievery Corporation. Οποιαδήποτε αμυδρή ανησυχία για μια πιο συμβατική ή διεκπεραιωτική εμφάνιση -πάγιος φόβος για σχήματα δεκαετιών που παίζουν συχνά στις ίδιες σκηνές ή για το ίδιο κοινό- διαλύθηκε αστραπιαία με τις πρώτες νότες από το σιτάρ του Rob Myers. Καθισμένος σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό εύρημα καναπέ με τον Rob Garza να δεσπόζει από πάνω του στα keys έβαλε φωτιά στην Πλατεία Νερού με το πρώτο solo που εξελίχθηκε στο εθιστικό «Lebanese Blonde».
Από εκεί και πέρα όλα κύλησαν κάτι παραπάνω από καλά για τη συναυλιακή αυτή επιστροφή των Thievery Corporation στο ίδιο ακριβώς όπου είχαν παίξει και πριν δύο χρόνια, στο πρώτο μεγάλο μεταπανδημικό συναυλιακό μας καλοκαίρι. Με σαφώς αναβαθμισμένο show και ανανεωμένη, πιο συνεκτική, live πρόταση οι Thievery Corporation μετέτρεψαν την αρένα του Release Athens 2024 σε μια θάλασσα από χέρια που χόρευαν στους τριπαρισμένους ρυθμούς του duo που καθόρισε τη downtempo των 00s.
Ένα κανονικό hit parade –«μα μόνο hits έχουν βγάλει» ήρθε η αποστομωτική διαπίστωση από την ίδια παρέα που μετρούσε νωρίτερα τις Thievery Corporation επισκέψεις- με «Originality», «Amerimacka», «Letter to the Editor» (πάντα με το fashion icon Raquel Jones που έκλεψε δικαιωματικά κάμποσα φωτογραφικά κλικ) αλλά και «Waning Shots» και «The Heart’s A Lonely Hunter». Highlights της βραδιάς – για διαφορετικούς λόγους το καθένα- η ευχάριστη έκπληξη ενός ακουστικού κύκλου με κιθάρες και κρουστά από τον οποίο ακούσαμε και με πολύ διαφορετικό τρόπο το «Richest Man In Babylon» αλλά και το απροσδόκητο stage diving του Puta Ptah τυλιγμένου σε μια παλαιστινιακή σημαία που ξετρέλανε τις μπροστινές τάξεις της αρένας.
Ακριβή απάντηση δεν βρήκαμε στο ερώτημα με το οποίο ξεκίνησε αυτό το live. Πόσες φορές άραγε έχουν παίξει οι Thievery Corporation στην Ελλάδα; Πολλές, το πόσες δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι κάθε φορά που έρχονται το καλοκαίρι μυρίζει πάντα όμορφα.
Αποκλειστικές εικόνες από το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό, αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό έργο υποδομής στη Βόρεια Ελλάδα, το οποίο, έπειτα από δεκαετίες, παραδίδεται
14°
