Jolly Roger: 10 χρόνια εθισμένοι παθολογικά στην ταχυπαλμία

Κυριακή βράδυ, στο κέντρο της πόλης, στις παρυφές μιας γειτονιάς που έδειξε τον δρόμο στην πολυσυζητημένη, αμφιλεγόμενη, μια-κατηγορία-μόνη-της lifestyle ανάπλαση της Αθήνας και κατάφερε να επιβιώσει με τον τρόπο της μέσα από όλα τα πηγαινέλα των trends τα τελευταία είκοσι χρόνια. Κυριακή βράδυ στο Γκάζι, έξω από την πόρτα της Αρχιτεκτονικής, σε μια ουρά που φτάνει σχεδόν στη συμβολή Δεκελέων και Στρατονίκης, εκεί που πολλοί από όσους στεκόμαστε σε αυτήν την ουρά πίναμε κάποτε τσίπουρα στο κλειστό από καιρό Υποβρύχιο. Πίσω από την πόρτα της Αρχιτεκτονικής η παρέα των Jolly Roger σε πλήρη σύνθεση ετοιμάζεται για το επετειακό live για το «Κενό», τη μεγάλη τους συνεισφορά στο κεφάλαιο της ραπ ποίησης, που την προηγούμενη δεκαετία εξέφρασε, παίζοντας χωρίς αντίπαλο, τις αγωνίες, τα αδιέξοδα και το κυνήγι της διεξόδου της γενιάς των εγκιβωτισμένων κρίσεων.

Αυτή η γενιά, αυτές οι γενιές ήταν που γέμισαν την Αρχιτεκτονική (όχι μόνο την Κυριακή αλλά και το αμέσως προηγούμενο Σάββατο, μιας και το sold out της πρώτης ανακοινωμένης ημερομηνίας για το επετειακό live των Jolly Roger οδήγησε και στην προσθήκη δεύτερης) για ένα live που (θα) έμοιαζε περισσότερο με γιορτή, με αντάμωμα παλιών φίλων, με καλειδοσκόπιο αναμνήσεων, ταξιδιών, αγώνων, ιστοριών, με ό, τι είχε ταυτίσει ο καθένας μας τα εννέα σημεία του Κενού. Και έτσι ήταν. Πηγαινέλα, μπίρες, χαιρετούρες με κόσμο που είχες να δεις καιρό, φάτσες από πλατείες, παρέες και ομάδες που είχες καιρό να δεις, χάζι στο merch με τα συλλεκτικά t-shirts και βινύλια, στη σκηνή ο Harry Cain με τα beats του Host ζεσταίνουν κι ανεβάζουν την αναμονή.

Τα φώτα χαμηλώνουν, τα visual ξεκινάνε να τρέχουν, στη σκηνή μια μοναχική πολυθρόνα κι ένα φωτιστικό περιμένουν. Ένας χαιρετισμός - φόρος τιμής στο Βδέλυγμα προβάλλεται στην οθόνη,  χειροκροτήματα, ποδοκροτήματα και η φωνή της Λίνας Φούντογλου δίνει το σήμα: «Εθισμένοι παθολογικά στην ταχυπαλμία». Πινόκιο και Anima βγαίνουν κι αυτοί στη σκηνή μαζί με τον simph0nik κι ο στροβιλισμός στο Κενό ξεκινάει.

Για την επόμενη μιάμιση ώρα ακούγονται όλοι εκείνοι οι στίχοι που μας σημάδεψαν. Το εύρημα της πολυθρόνας γύρω από την οποία εναλλάσσονται οι Jolly Roger σε μία ανεπιτήδευτη χορογραφία λειτουργεί άψογα -άλλη μια εικόνα τέχνης με τα ελάχιστα, πιο ταπεινά υλικά, με τη γωνιά που όλοι έχουμε στο σπίτι μας για να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να ταξιδεύουμε με ακουστικά στ’ αυτιά ή ένα βιβλίο στα γόνατα χωρίς το σώμα μας  να πηγαίνει πουθενά. Ο ήχος θα μπορούσε να λειτουργεί (πολύ) καλύτερα αλλά ποιος νοιάζεται – σίγουρα όχι οι χίλιοι άνθρωποι διαφόρων ηλικιών (εικοσάρηδες, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες) που ξέρουν απ’ έξω όλους τους στίχους απ’ το «Κενό» και φωνάζουν δυνατά στα ενδιάμεσα συνθήματα για το Θέατρο Δρόμου – τη δημιουργική συνθήκη συνεργασίας που το γέννησε. «Οι δυνατότεροι στίχοι», άλλωστε, «δεν έχουν ανάγκη υποβοηθήματα για να ακουστούν σκληροί».

Το «Κενό» και οι ίδιοι οι Jolly Roger είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που πρόλαβαν να ζήσουν «αθόρυβα» τη χαρά αυτού που με σημερινούς όρους ονομάζουμε “viral” και τότε, πριν μόλις δέκα χρόνια, όταν όμως τα social media δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα, λέγαμε ακόμα «από στόμα σε στόμα». Και ίσως, όπως φάνηκε, αυτό το «από στόμα σε στόμα» να διατηρεί την ισχύ του και σήμερα περισσότερο από ό, τι νομίζουμε – ο «αθόρυβος» θόρυβος μιας παρέας  που δεν έπαιξε ποτέ κανένα παιχνίδι δημοσιότητας, γιατί δεν ήθελε, γιατί δεν έτυχε, γιατί δεν μπόρεσε, γιατί όλα αυτά μαζί αντέχει και ενώνει δέκα χρόνια μετά όλους εκείνους από τα ακουστικά των οποίων πέρασε σε ανύποπτο χρόνο το «Κενό» και τους είπε κάτι. Κι ας σηκώνονται πια και μερικά κινητά στα live να καταγράψουν τη στιγμή – σημεία των καιρών.

Ένας δίσκος, δέκα χρόνια, δύο ημέρες στην Αρχιτεκτονική με τον κόσμο να συρρέει σε ένα ακόμα hip hop sold - out κάτω απ’ το ραντάρ, χωρίς ιδιαίτερο promo, χωρίς φιοριτούρες, χωρίς φτιασίδια, με μοναδικό όπλο τη δύναμη της αλήθειας των beats και των στίχων. Και η πιο αληθινή περιγραφή γι’ αυτό το live ήταν αυτή που ανήρτησε η Λίνα Φούντογλου μαζί με τα πρώτα στιγμιότυπα «Αν αυτό το διήμερο ήταν όνειρο τότε 2.000 άνθρωποι βλέπαμε το ίδιο». 10 χρόνια εθισμένοι παθολογικά στην ταχυπαλμία.