The Hives: Αυτός είναι ο λόγος που φορέσαμε κοστούμια

Σε μια κωμόπολη της βόρειας Σουηδίας, στα μέσα των 90s, μια παρέα πιτσιρικάδων που αγαπά το garage rock των 60s, ξεκινά ένα συγκρότημα με το όνομα The Hives για να γίνει σε λίγα χρόνια ένα από τα πιο trendy σχήματα σε όλο τον κόσμο και να πρωταγωνιστήσει στα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ. Εκείνοι που τους αγάπησαν από τις πρώτες κόπιες του hardcore punk EP «Oh Lord! When? How?», το 1996, τότε που αυθαδίαζαν με το «You Think You're So Darn Special», και μετέπειτα με το σαρωτικό «Barely Legal», είχαν διακρίνει πως αυτή η μπάντα είχε πολύ ταλέντο για να παραμείνει underground.

Ανάμεσα σε αυτούς που τους πίστεψαν, οι The Rolling Stones και οι AC/DC, με τους οποίους οι The Hives μοιράστηκαν τη σκηνή. Γιατί αυτή η μπάντα μπορούσε να γράφει ακραία ευκολομνημόνευτα τραγούδια με ακραίο fuzz και να πηγαίνει στα άκρα τους κολλημένους πάνκηδες φορώντας στιλάτα ασπρόμαυρα κοστούμια αντί για σκισμένα κουρέλια. Με τα άλμπουμ «Veni Vidi Vicious» το 2000, «Tyrannosaurus Hives» το 2004, «The Black And White Album» το 2007 και «Lex Hives» το 2012, γνώρισαν μετεωρική άνοδο. Σπουδαία hits, ωμή ενέργεια, ευφυές χιούμορ, εμφανίσεις στην πένα - με τους roadies ντυμένους νίντζα, και αρκετές ανεξιχνίαστες ιστορίες για το μυστηριώδες «μέλος» της μπάντας Randy Fitzsimmons.

Μετά από 11 ολόκληρα χρόνια, το νέο άλμπουμ των The Hives, με τίτλο «The Death of Randy Fitzsimmons», κυκλοφορεί στις 11 Αυγούστου, σε διανομή της FUGA και ακούγεται τσίτα ξανά και ξανά. Μετά από 25 ολόκληρα χρόνια, οι The Hives έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα για δύο εκρηκτικές συναυλίες, την Τρίτη 18 Ιουλίου και την Τετάρτη 19 Ιουλίου στο Release Athens 2023, στην Αθήνα, στην Πλατεία Νερού, περιοδεύοντας με τους Arctic Monkeys – οι οποίοι εμπιστεύτηκαν ξανά τη σουηδική μπάντα για μια ακόμη κοινή τουρνέ. Ο τραγουδιστής Howlin' Pelle Almqvist aka Per Almqvist και ο κιθαρίστας -και αδερφός του- Nicholaus Arson aka Niklas Almqvist, έδωσαν σημεία ζωής, μιλώντας στην ATHENS VOICE.

Χαιρετίσματα από την Αθήνα, συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ, «The Death of Randy Fitzsimmons», το πρώτο άλμπουμ των The Hives μετά από 11 χρόνια. Έχει αυτά τα riffs που σου μένουν στο μυαλό και την ενέργεια που όλοι θαυμάζουμε στο συγκρότημα. Γιατί άργησε τόσο πολύ αυτή η κυκλοφορία και ποια ήταν η πρόκληση όταν αποφασίσατε να επιστρέψετε στο στούντιο;

Nicholaus Arson: Πρώτα απ’ όλα σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Όσον αφορά στην ερώτησή σας, γιατί πήρε τόσο καιρό, υπήρξαν 3 χρόνια πανδημίας, και υπήρξαν επίσης αρκετά χρόνια που περιοδεύαμε για τον προηγούμενο δίσκο, περίπου 3, οπότε ίσως αυτό μας αφήνει περίπου στο 2015. Υπάρχει ένα κενό, είχε να βγει δίσκος για 11 χρόνια, το οποίο είναι πάρα πολύς καιρός, εννοώ ότι είμαστε οι πρώτοι που παραδεχόμαστε ότι ήταν πάρα πολύς καιρός, αλλά είχαμε προβλήματα. Είχαμε πρόβλημα να έρθουμε σε επαφή με τον Randy ή μάλλον αυτός ερχόταν σε επαφή - συνήθως εμφανιζόταν κάθε τόσο, ήταν ο τραγουδοποιός μας, αυτό ήταν προβληματικό και μας πήρε λίγο χρόνο αλλά μετά πήγε αρκετά γρήγορα για τα δεδομένα των The Hives τουλάχιστον. Επιστρέψαμε στο στούντιο γιατί πραγματικά δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά, σχεδιάζαμε να πάμε αλλού να ηχογραφήσουμε, αλλά απλώς δεν μπορούσαμε, έτσι καταλήξαμε να ηχογραφούμε τον δίσκο στη Σουηδία.

Το νέο σας άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Benny Anderson, των ABBA, στη Στοκχόλμη. Τι θυμάστε από τις ηχογραφήσεις; Πώς πιστεύετε ότι συνέβαλε ο Patrik Berger στην παραγωγή αυτού του άλμπουμ; Πώς αποφασίσατε να συνεργαστείτε μαζί του;

Nicholaus Arson: Νομίζω ότι θέλαμε κάποιον που θα μπορούσε να δει τους Τhe Ηives με φρέσκα αυτιά. Θέλαμε έναν τύπο που ενδιαφερόταν για την ίδια μουσική με εμάς, κάποιον που ήταν επίσης πολύ διαφορετικός, που έχει δουλέψει με όλα τα είδη μουσικής, και έχει ηχογραφήσει επίσης ψυχεδελική μουσική, και pop μουσική και έκανε παραγωγή σε pop και punk μουσική και έγραψε πολλά σπουδαία τραγούδια, και ήταν επίσης ταλαντούχος. Οπότε θέλαμε απλά να μπορέσει κάποιος να έρθει και να έχει κάποιες ιδέες σχετικά με την ηχογράφηση των τραγουδιών και όλα τα υπόλοιπα. Με τον τελευταίο μας δίσκο «Lex Hives» υποτίθεται ότι τα κάναμε όλα μόνοι μας, οπότε εμείς κάναμε την παραγωγή του δίσκου και ηχογραφήσαμε τον δίσκο, εντάξει, είχαμε ανθρώπους που έκαναν την ηχογράφηση του δίσκου αλλά όλα τα υπόλοιπα ήταν των Τhe Ηives. Θέλαμε να έρθει κάποιος και να έχει λόγο, να βρει ιδέες, τι να κάνουμε με τα τραγούδια και άλλα τέτοια. Τότε τουλάχιστον ξέρεις ότι έχεις την καλύτερη από τις δύο επιλογές. Επίσης μας άρεσε και σαν άνθρωπος, μας έφερε την καλή του ενέργεια, είναι τόσο θετικός και θέλει συνεχώς να δοκιμάζει νέα πράγματα, σηκώνει μανίκια και δουλεύει, δοκιμάζει.

Φανταστήκατε ποτέ, όταν ξεκινήσατε αυτό το ταξίδι από τη Fagersta, πόσο μακριά θα φτάνατε; Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι ακούνε καθημερινά τη μουσική σας;

Nicholaus Arson: Δεν το σκέφτομαι ποτέ με αυτούς τους όρους, είναι σουρεαλιστικό και ταυτόχρονα μου φαίνεται απόλυτα λογικό, πιστεύω ότι είμαστε μια πολύ καλή rock μπάντα, πιθανόν μέσα στις τρεις ή τέσσερις κορυφαίες στον κόσμο, γι’ αυτό μου φαίνεται λογικό ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα ήθελαν να μας ακούσουν, αλλά είναι επίσης κάπως σουρεαλιστικό γιατί μεγαλώνοντας δεν ήταν προφανές ότι οι μπάντες που ακούγαμε θα γίνονταν δημοφιλείς. Αλλά δεν νομίζω απαραίτητα ότι κοιτάζαμε να γίνουμε δημοφιλείς ούτε σε εκείνο το σημείο. Αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να περιοδεύσουμε, αυτό πιστεύαμε ότι έκαναν οι rock μπάντες. Μπορείς να περιοδεύσεις με μικρό προϋπολογισμό και μπορείς να περιοδεύσεις με μεγάλο προϋπολογισμό και ποτέ δεν σκεφτήκαμε πραγματικά ότι θα περιοδεύαμε με μεγάλο προϋπολογισμό, αλλά σκεφτήκαμε ότι θα περιοδεύαμε για πάντα με μικρό! Για εμάς ήταν κυρίως να βγούμε και να παίξουμε. Και επίσης λίγο η παγκόσμια κυριαρχία, υποθέτω.

Είστε ένα συγκρότημα που έδωσε ζωή στο garage rock και το punk, αλλά και στιλ. Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για το στιλ; Πόσο σημαντικό είναι;

Nicholaus Arson: Νομίζω ότι το στιλ είναι πολύ σημαντικό για μια μπάντα. Όλες οι αγαπημένες μας μπάντες έχουν ένα στιλ, μερικές από τις αγαπημένες μου μπάντες θα ήταν μπάντες όπως οι Ramones, οι Kraftwerk, οι AC/DC, οποιαδήποτε μπάντα που μας άρεσε είχε στιλ και νομίζω ότι πάντα εντυπωσιαζόμαστε από τις ωραίες μπάντες. Θέλεις να έρθεις σε μια συναυλία και θέλεις να δεις μια μπάντα να καταφτάνει σαν συμμορία, θέλεις να μπορείς να ξεχωρίσεις ένα μέλος της μπάντας, οπότε το στιλ είναι πολύ σημαντικό σε αυτό το κομμάτι, αυτός είναι κατά κάποιο τρόπο ο λόγος που αρχίσαμε να φοράμε τα κοστούμια: επειδή οι άλλες μπάντες του punk φορούσαν t-shirts, οπότε θέλαμε να φορέσουμε κάτι άλλο. Aυτός είναι ο λόγος που φορέσαμε κοστούμια και γι’ αυτό ο κόσμος πίστευε ότι ήμασταν μια μπάντα ska. Τα κοστούμια ήταν cool.

Επιτέλους επισκέπτεστε την Ελλάδα για μια συναυλία, στο μεγάλο φεστιβάλ Release Athens. Έχετε επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα;

Nicholaus Arson: Δεν έχω πάει ποτέ στην Ελλάδα με τους The Hives, έχω πάει διακοπές σε ένα ελληνικό νησί, ή σε δύο ελληνικά νησιά στην πραγματικότητα, όμως ανυπομονούμε πραγματικά! Όσο για το φαγητό νομίζω ότι η Ελλάδα είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, σίγουρα στο Τop 3.

Είστε μία προσωπικότητα που έχετε επηρεάσει πολλούς άλλους, έχετε εμπνεύσει ανθρώπους να γίνουν μουσικοί, πώς ορίζετε την επιτυχία;

Nicholaus Arson: Η επιτυχία όσον αφορά στη μουσική, ίσως έχει να κάνει με τις πωλήσεις δίσκων, την παρουσία στην τηλεόραση και άλλα τέτοια πράγματα, υποθέτω ότι αυτό είναι επιτυχία. Αλλά μετά πάλι υποθέτω ότι υπάρχει και ένας άλλος τύπος επιτυχίας που είναι αν νιώθεις ότι παίρνεις αυτό που θέλεις από την επιτυχία. Αν είσαι ένας δυστυχισμένος κλόουν ίσως αυτό να μην είναι και η καλύτερη ζωή, ίσως αυτό να μην ακούγεται επιτυχημένο κατά κάποιο τρόπο αλλά αν είσαι ένας ευτυχισμένος κλόουν τότε συμβαίνουν όλα αυτά τα χαζοχαρούμενα. Νομίζω ότι οι The Hives είναι όλοι ευτυχισμένοι κλόουν με αυτή την έννοια.

Ακολουθείτε κάποιο συγκεκριμένο τελετουργικό πριν βγείτε στη σκηνή; Από πού αντλείτε όλη αυτή την ενέργεια;

Nicholaus Arson: Στις μέρες μας χαστουκίζουμε ο ένας τον άλλον και τσιμπιόμαστε, κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, και μετά υπάρχει μπόλικη προθέρμανση, ο Chris, ας πούμε, πρέπει να ζεστάνει τα χέρια και τα μπράτσα του, ίσως γίνεται και λίγη φωνητική προθέρμανση στις μέρες μας καθώς προσθέτουμε χρόνια στην ύπαρξή μας, το πιο σημαντικό πράγμα θα έλεγα είναι τα χαστούκια, και το ντύσιμο με τα κοστούμια είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα.

Μια από τις μεγάλες συνεισφορές των The Hives στο punk rock είναι ότι βοηθήσατε να μεγαλώσει το ιδίωμα ξανά. Θυμάστε τι σας προσέλκυσε σε αυτή τη μουσική;

Nicholaus Arson: Πιθανότατα το ίδιο με όλους: η ενέργεια, ο γρήγορος ρυθμός, αυτή η μουσική νομίζω ότι είναι κάτι που βρίσκει ανταπόκριση στους ανθρώπους που αναζητούν ενέργεια, κάτι που είναι διασκεδαστικό.

Howlin' Pelle Almqvist: Είναι αυτό που νιώθεις ως βαριεστημένος έφηβος μεταφρασμένο σε μουσική, και εμείς ήμασταν βαριεστημένοι έφηβοι, οπότε μας ταίριαζε απόλυτα.

Πώς αισθανθήκατε όταν ακούσατε ένα από τα τραγούδια σας στο ραδιόφωνο; Θυμάστε αυτό το τραγούδι;

Nicholaus Arson: Νομίζω ότι πάντοτε ακούγεται υπέροχα, κάθε φορά που κάτι από τους The Hives μπαίνει στο ραδιόφωνο λέω «γαμώτο, τι είναι αυτό, είναι υπέροχο», και μετά ακούω ότι είναι το τραγούδι μας, μου αρέσει αυτό το συναίσθημα, να ξέρω ότι είμαστε καταπληκτικοί.

Howlin' Pelle Almqvist: Νομίζω ότι η πρώτη φορά ήταν στο Λος Άντζελες με το «Hate To Say I Told You So». Εκείνη την εποχή αυτοί οι σταθμοί ήταν τόσο κομπρεσαρισμένοι που ήταν σαν να έπαιζε δίπλα σε ένα τραγούδι των Linkin Park ή των Limp Bizkit ή κάτι τέτοιο και ακουγόταν τόσο στιβαρό και δυναμικό που ούτε ο δίσκος δεν το έκανε να μοιάζει έτσι, αλλά ήταν αρκετά καταπληκτικό να το ακούς, ήταν σαν να το έχουν κάνει remastered, ήταν ένα ωραίο συναίσθημα να ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο στο Λος Άντζελες, να ακούς τον εαυτό σου στο ραδιόφωνο, ακούγεται σαν ένα αγόρι που ονειρεύεται νομίζω.

Nicholaus Arson: Νομίζω ότι πάντα μου άρεσε ότι ακούγεται τόσο γρήγορα στο ραδιόφωνο και ήταν τόσο αστείο ότι ακουγόταν τόσο γρήγορα, ήταν τόσο ενεργητικό και τόσο πρόστυχο σε σύγκριση με οτιδήποτε άλλο είχες ακούσει ποτέ στο ραδιόφωνο και μου άρεσε αυτό.

Το «Smoke & Mirrors» είναι ήδη υποψήφιο για τραγούδι της χρονιάς. Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;

Nicholaus Arson: Γίνεται όλο και χειρότερο (γέλια), είμαι αρκετά περήφανος για τον εαυτό μου, νομίζω τα έχω πάει καλά.

Howlin' Pelle Almqvist: Εννοείτε έναν πραγματικό καθρέφτη ή έναν καθρέφτη με την έννοια του συγκροτήματος ή κάτι τέτοιο; Εννοείτε έναν πραγματικό καθρέφτη, υποθέτω. Ναι, μια χαρά είναι κι αυτό, αρκετά καλό θα έλεγα, φοράμε ακόμα το κοστούμι οπότε εννοώ ότι μάλλον φαινόμαστε χειρότερα χωρίς τα κοστούμια.

Nicholaus Arson: Ακόμα σέξι.

Εκτός από τη μουσική, στους The Hives σας ενώνει και ένας οικογενειακός δεσμός. Τι θαυμάζετε ο ένας στον άλλον;

Howlin' Pelle Almqvist: Ο Niklas είναι ένας ταλαντούχος και καλός άνθρωπος. Τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς; Σίγουρα διαφωνούμε αλλά εξακολουθώ να τον πιστεύω και να τον σέβομαι. Η συνεργασία μας μπορεί να γίνει καλύτερη ή χειρότερη αλλά η σχέση μας ως αδέλφια γίνεται όλο και καλύτερη νομίζω, και ξέρετε, αυτό αξίζει περισσότερο για μένα από το να σώσουμε την επαγγελματική μας σχέση.

Nicholaus Arson: Συμφωνώ. Νομίζω ότι νιώθω ακριβώς το ίδιο πράγμα για τον Pelle και νομίζω επίσης ότι μου αρέσει ότι δουλεύει σκληρά. Όταν πρόκειται για τους The Hives είναι πάντα σκληρή δουλειά, κανείς δεν είναι τεμπέλης. Όταν μπορούμε είμαστε τεμπέληδες, αλλά όταν πρόκειται για το συγκρότημα, όλοι ενεργούμε το ίδιο.

Υπάρχουν δίσκοι των The Hives σε χιλιάδες δισκοπωλεία και σπίτια, θυμάστε το πρώτο άλμπουμ που αγοράσατε;

Howlin' Pelle Almqvist: Ήταν το πρώτο άλμπουμ των Skid Row, το ομώνυμο, με δικά μου λεφτά, είμαι αρκετά σίγουρος ότι ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασα.

Nicholaus Arson: Είχαμε πολλούς δίσκους, ακόμα και punk δίσκους νομίζω, τοπικών συγκροτημάτων, ακόμα και πριν αγοράσουμε δίσκους με δικά μας λεφτά, αλλά θυμάμαι συγκεκριμένα ότι έπρεπε να αποταμιεύσεις για να μπορέσεις να αποκτήσεις δίσκο, ο πρώτος που αγόρασα με δικά μου χρήματα ήταν το «Rising Force» του Yngwie Malmsteen. Τη συλλογή μας την είχαμε από κοινού, μέχρι που φύγαμε από το σπίτι μας. μέχρι τότε ο δίσκος του ενός ήταν και δίσκος του άλλου, όταν μετακομίσαμε και χωριστήκαμε, χωρίσαμε τη συλλογή και δημιουργήθηκαν πολλές τρύπες.

Υποθέτω έχετε ταξιδέψει πολύ στη ζωή σας, ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;

Nicholaus Arson: Η πρώτη μου σκέψη είναι η Νορβηγία, ότι δεν υπάρχει άλλος τόπος σαν αυτόν, φαίνεται μη ρεαλιστικός, και η Ελβετία. Και τα δύο αυτά είναι τόσο όμορφα μέρη. Αγγίζει την κακογουστιά η ομορφιά τους! Θυμάμαι επίσης να παίρνω το φέρι στο νησί Βανκούβερ, πολύ όμορφα και εκεί, η αγγλική εξοχή είναι πανέμορφη και η Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία.

Howlin' Pelle Almqvist: Μου αρέσει η κεντρική ακτή της Καλιφόρνια, που μοιάζει με τη Νορβηγία, υποθέτω μας αρέσουν οι φάλαινες και τα φιορδ και τα ψηλά βουνά και τα κρυστάλλινα νερά. Η Βραζιλία, το Ρίο επίσης, η ακτή της Χιλής, η Κολομβία.

Αν ταξιδεύατε πίσω στον χρόνο, για να συμβουλέψετε τον 20χρονο εαυτό σας, τι συμβουλή θα του δίνατε;

Nicholaus Arson: Θα του έλεγα να μην προσλάβει ορισμένους ανθρώπους, ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να έχουμε δουλέψει μαζί τους. Εμείς κάναμε ό,τι καλύτερο και είναι υπέροχο, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πράγματα που θα θέλαμε να αλλάξουμε αλλά υπάρχει τόση ενέργεια και ταλέντο, νομίζω ότι δεν θέλω πραγματικά να αλλάξω τίποτα, είμαι εντάξει με αυτό. Όποτε ακούω τους δίσκους μας είμαι πάντα περήφανος για το πόσο καλά τα καταφέραμε όντας 20, νομίζω ότι δεν έχω μετανιώσει για κάτι. Για το μόνο που έχω μετανιώσει, πριν γίνω 20, έναν χρόνο πριν, ήταν που δεν κατάφερα να δω τότε τους Ramones. Έπαιζαν σε ένα μέρος στα βόρεια και θα πηγαίναμε. Ήταν μεγάλο το ταξίδι και για κάποιο λόγο δεν πήγαμε τελικά. Αυτή είναι η μόνη πραγματική λύπη που έχω όταν πρόκειται για τη μουσική.

Howlin' Pelle Almqvist: Ναι, συμφωνώ, θυμάμαι ότι λέγαμε να πάμε εκεί και για κάποιο λόγο δεν το κάναμε και μετά δεν επέστρεψαν ποτέ στη Σουηδία, ήταν κρίμα.

Τι αγαπάτε στις Fender Telecaster, Esquire ή Telecaster Deluxe; Tι σας ενθουσιάζει σε αυτές τις κιθάρες, τι τις κάνει μοναδικές στα αυτιά και τα μάτια σας;

Nicholaus Arson: Είναι κάπως σαν τον ξυλουργό που χρησιμοποιεί ένα σφυρί, νομίζω ότι αν βρεις το αγαπημένο σου σφυρί το ξέρεις και δεν το σκέφτεσαι και πολύ. Είναι η συνήθεια, η κατανομή του βάρους, όλα είναι σημαντικά για μένα αλλά αρχικά την αγάπησα λόγω του ήχου και της σταθερότητάς της. Νομίζω κάθε μπάντα που θέλει αιχμηρό ήχο χρειάζεται τέτοιες κιθάρες.

Pelle, έχεις αυτή την πολύ ειδική σύνδεση με το κοινό σε κάθε show, και θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια πιστεύετε ότι είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός frontman;

Howlin' Pelle Almqvist: Να σε απασχολεί αν το κοινό ενδιαφέρεται για σένα. Υπάρχουν καλοί frontmen που προσποιούνται ότι δεν ενδιαφέρονται για το κοινό, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είναι απατεώνες. Αν πρόκειται να είσαι καλός, θα πρέπει αυτόματα να λατρεύεις να το κάνεις. Δεν γίνεται να το κάνεις επειδή κάποιος στο λέει.

Είστε μια μπάντα που εκτός από τις συνθετικές της ικανότητες φημίζεται και για τις ζωντανές της εμφανίσεις. Τι σας ενθουσιάζει περισσότερο σε μια συναυλία;

Nicholaus Arson: Η νίκη. Νιώθουμε ότι είμαστε καλύτεροι από κάθε άλλη μέρα, ότι οι υπόλοιποι μας ζηλεύουν και αυτό με οδηγεί να το κάνω. Θυμάμαι να παίζω με αυτούς που μας έκαναν να νιώθουμε έτσι και είναι κάπως όμορφο να θέλεις να είσαι δύο φορές καλύτερος από εκείνους.

Howlin' Pelle Almqvist: Πάντα σκέφτομαι ότι μου αρέσει η φυσική πτυχή του να πρέπει να κάνεις ένα καλό show. Το χειρότερο που μπορούμε να νιώσουμε είναι όταν αισθανόμαστε ότι έχουμε κάνει ένα άσχημο show. Γιατί θα σου μείνει για χρόνια. Εννοώ, κάθε φορά που σε ρωτάνε «ποιο είναι το καλύτερο show σου» ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά γιατί υπάρχουν πολλές συναυλίες που ήταν υπέροχες, αλλά κάθε φορά που σε ρωτάνε «ποιο ήταν το χειρότερο show σου» ξέρεις αμέσως και μισείς αυτά τα shows. Πρέπει να είσαι συνεχώς καλός, όσο διαρκεί η περιοδεία, 6 εβδομάδες, χρειάζεται να είσαι καλός κάθε βράδυ. Η μπάρα είναι ψηλά και πρέπει να την υπερβείς. Μου αρέσει να καταβάλλω σκληρή προσπάθεια και να έχω φιλοδοξίες γύρω από αυτό. Όταν νιώθεις τον συγχρονισμό της μπάντας, ξέρεις ότι γίνονται τα σωστά πράγματα και τηλεπαθητικά όλη η μπάντα γνωρίζει τι συμβαίνει, αυτό το υπέροχο ανθρώπινο συναίσθημα ενός ανθρώπου που δουλεύει με έναν άλλον άνθρωπο.

Τι κάνετε για να φορτίσετε τις δημιουργικές σας μπαταρίες;

Nicholaus Arson: Οτιδήποτε άλλο εκτός από μουσική. Δεν βλεπόμαστε καν όταν δεν παίζουμε. Ο Pelle κι εγώ βρισκόμαστε, φυσικά, συχνότερα από ό,τι με τους υπόλοιπους γιατί είμαστε αδέλφια, σε γενέθλια, τα Χριστούγεννα, αλλιώς προσπαθούμε να δούμε κι άλλο κόσμο, να συναναστραφούμε διαφορετικούς ανθρώπους.

Howlin' Pelle Almqvist: Η αλήθεια είναι ότι μεταξύ μας έχουμε βγει πολύ, οπότε, όταν μένουμε σπίτι τώρα πια βλέπουμε κι άλλο κόσμο. Στον ελεύθερό μας χρόνο, δεν αγγίζουμε καν τα όργανά μας.

Από την ημέρα που ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι μέχρι σήμερα, τι έχει αλλάξει για εσάς;

Nicholaus Arson: Πολλά πράγματα, πιστεύω. Όταν είσαι τόσο νέος και ξεκινάς, μετά γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος. Οι άνθρωποι που ξεκινήσαμε την μπάντα δεν είχαμε πάει πουθενά· οι άνθρωποι που είμαστε τώρα, έχουμε πάει παντού. Γνωρίζουμε τόσα τώρα που δεν ξέραμε τότε. Πάντως δεν θα άλλαζα τίποτα, ούτε θα ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικά. 

Howlin' Pelle Almqvist: 30 χρόνια εξέλιξης και μοιάζουν με 5. Πάντως κάνουμε τα ίδια αστεία όπως όταν ήμασταν 15.

Ποιο ήταν το πιο σημαντικό μάθημα που πήρατε από τη ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί ήταν σημαντικό;

Howlin' Pelle Almqvist: Αυτό που έμαθα είναι ότι δεν μπορείς, στην πραγματικότητα, να επηρεάσεις άλλους ανθρώπους, ό,τι είναι να γίνουν, θα γίνουν. Και εσύ θα γίνεις ό,τι είναι να γίνεις. Και έτσι πρέπει να το δεις και να το αντιμετωπίσεις. Γιατί είναι σημαντικό; Γιατί μόλις το συνειδητοποιήσεις, γλιτώνεις πολλή ενέργεια και δεν πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις όσα δεν αλλάζουν.

Nicholaus Arson: Αυτό που έμαθα εγώ είναι, ότι αν παίζεις μια Telecaster είσαι σχεδόν 30% εκεί…