Χριστίνα Πουλίτση: Η κλασική μουσική, η συναυλία-φόρος τιμής στον Μάνο Χατζιδάκι και ο νέος της ρόλος ως μαμά.
«Ποιον αγαπάς πιο πολύ, τον μπαμπά ή την μαμά;» μου απαντάει όταν τη ρωτάω «Χατζηδάκι ή Θεοδωράκη». «Μου θυμίζει αυτήν την ερώτηση που μου έκαναν όταν ήμουν μικρή. Καθένας έχει τη δική του χάρη και ομορφιά».Μιλάμε με τη σολίστ υψίφωνο Χριστίνα Πουλίτση, το ταξίδι της οποίας είναι συναρπαστικό και συνεπές. Ετοιμάζεται να ανέβει ξανά στη σκηνή του Ηρωδείου, απόψε 18 Ιουλίου στις 21.00, για τη γιορτή των 80 χρόνων της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών με το έργο του Μάνου Χατζιδάκι να τιμάται μέσα από τους «Όρνιθες» και το «Το χαμόγελο της Τζοκόντας». Ο Λουκάς Καρυτινός στο πόντιουμ, η Χριστίνα, ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος και η χορωδία της ΕΡΤ, η Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων και η Παιδική Χορωδία Rosarte. «Όρνιθες» και «Το χαμόγελο της Τζοκόντας» στο προσκήνιο. Τη συναντώ σε μια από τις πιο ευτυχισμένες της στιγμές καθώς σε μερικές εβδομάδες περιμένει το πρώτο της παιδί. Το χάδι στην κοιλιά της στην υπόκλιση του Ριγκολέτου μερικές εβδομάδες πριν και πάλι στο Ηρώδειο ήταν από τις πιο συγκινητικές και ανθρώπινες στιγμές που έχω δει: ο άνθρωπος να συναντά τον καλλιτέχνη με το κοινό να τη χειροκροτά.
«Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη στις πρόσφατες παραστάσεις μου στο Ηρώδειο ως Τζίλντα στον Ριγκολέτο όπου έβλεπα τον Παρθενώνα. Όλη αυτή τη συγκίνηση τη μετέφερα στο τραγούδι μου και την έδινα στο κοινό απλόχερα» θα μου πει. Ως πολύ συγκινητική στιγμή θυμάται και ένα κονσέρτο με τον Μαέστρο Τζιαναντρέα Νοσέντα και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Ισραήλ. «Θυμάμαι πόσο ένα είχαμε γίνει όλοι μας και απολαμβάναμε στο μέγιστο την μουσική που δημιουργούσαμε εκείνη την στιγμή. Ήταν σαν ψυχικός οργασμός». Θυμάται όμως και μια μεγάλη δυσκολία που έζησε επί σκηνής: όταν σε παράσταση με τον Κρίστιαν Τίλεμαν ο τενόρος αρρώστησε και τον αντικατέστησε κάποιος που ήρθε από το Παρίσι, κατευθείαν από το αεροδρόμιο. «Πάνω στη σκηνή έπρεπε να τραγουδώ τον ρόλο μου και ταυτόχρονα να σκηνοθετώ τον καινούριο μου συνάδελφο. Να του λέω τι να κάνει δίχως να φαίνεται το παραμικρό στο κοινό».
«Ποιον ρόλο θα έλεγες ρόλο ζωής;» τη ρωτάω. «Όταν τραγούδησα για πρώτη φορά τη66 Βιολέτα στην Τραβιάτα είπα πως αυτόν τον ρόλο θέλω να τον κάνω ξανά και ξανά, όπως και τη Βασίλισσα της Νύχτας. Επίσης, η Λουτσία!». Όταν τη ρωτώ αν έχει κάποια φωνή ως πρότυπο, μου απαντά: «Πώς μπορεί μία Ελληνίδα υψίφωνος να πει πως δεν αντλεί έμπνευση από τις ερμηνείες της ανυπέρβλητης Μαρίας Κάλλας;».
Είναι παράδοξο: η Μαρία Κάλλας είναι η διαχρονική φωνή της όπερας κι όμως, πιστεύω, η σχέση των Ελλήνων με το κλασικό τραγούδι δεν είναι αβίαστη. «Παρόλο που δεν είναι η παράδοσή μας, όλες οι παραστάσεις που έχω δώσει π.χ. φέτος, ακόμα και αυτή του Χατζιδάκι με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, είναι sold out. Αυτό δείχνει πως ο Έλληνας αγαπάει το καλό κλασικό τραγούδι και δεν φοβάται να επισκεφθεί τις αίθουσες κλασικής μουσικής για πρώτη φορά. Χρειάζεται ακόμη δουλειά για να πείσουμε πως για να απολαύσει κάποιος την κλασική μουσική δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εκπαίδευση, αλλά ανοιχτή καρδιά και την ικανότητα του να αφεθεί στο κάλεσμα του καλλιτέχνη. Είμαι πεπεισμένη πως η κλασική μουσική μπορεί να προσφέρει πολύ πιο βαθιά συγκίνηση από οποιοδήποτε άλλο είδος μουσικής».
Η ίδια αγάπησε την όπερα ξεκινώντας μουσική στο Ωδείο με το σύστημα Orff στα 4 της. «Πάντα μου άρεσε να τραγουδώ. Ξεκίνησα ως κιθαρίστρια, μετά από σπουδές αρμονίας, αντίστιξης και φυγής ήθελα να γίνω συνθέτρια, αλλά τελικά με κέρδισε το τραγούδι. Μετά από τόσα χρόνια κλασικών σπουδών ήταν φυσικό κι επόμενο να στραφώ προς την Όπερα». Σταχυολογώντας στιγμές από την καριέρα της, στέκεται στη στιγμή που «μου φίλησε τα χέρια ο Ζούμπιν Μέτα μόλις τον έβγαλα στη σκηνή στο τέλος της παράστασης του Ριγκολέττο στην Φλωρεντία». Όταν τραγουδούσε Τραβιάτα στο Αμβούργο «Parigi o caro και ένιωθα πως ήμουν ήδη στον παράδεισο. Όταν ήμουν στη μπανιέρα πάνω στην σκηνή στο τέλος της Λουτσία στην Εθνική Λυρική Σκηνή και ένιωθα τεράστια ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχω ζήσει εκείνη τη βραδιά». Όταν τραγούδησε για πρώτη φορά στην Βασιλική Όπερα του Λονδίνου.
Η συζήτηση φτάνει στην απόρριψη. «Κάποτε την έπαιρνα εντελώς προσωπικά και πληγωνόμουν. Τώρα πια πολύ γρήγορα τη μετατρέπω σε κίνητρο για να μάθω μέσα από αυτήν, να γίνω καλύτερη και ακόμα πιο δυνατή. Η εμπειρία μου μού έχει αποδείξει ότι πολλές φορές θα συναντήσεις στον δρόμο σου ανθρώπους που θα ότι πουν πως δεν μπορείς. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Μόνο εσύ ξέρεις τι είσαι ικανός να κάνεις και τι όχι. Άκου τη φωνή που έχεις μέσα σου και χαμήλωσε τη φλυαρία γύρω σου. Έχω καταφέρει πολλά πράγματα στη ζωή μου ως τώρα για τα οποία "ειδικοί" με διαβεβαίωναν πως δεν θα τα πραγματοποιήσω ποτέ. Γι’ αυτό εμπιστέψου τον εαυτό σου. Εσύ ξέρεις καλύτερα».
Μου μιλά για τους «Όρνιθες». «Όταν πρωτοδιάβασα τα μέρη μου, ένιωσα σαν να έχω πεθάνει και αυτή είναι η πρώτη μουσική που ακούω στον παράδεισο. Κρυστάλλινη, αιθέρια, χαρούμενη. Μία κάθαρση, ένα ξέπλυμα της ψυχής από κάθε άγχος, ανησυχία και στεναχώρια». Μετά την παράσταση για τον Χατζιδάκι, την περιμένει ένα ακόμη πιο μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι. «Καλοκαίρι για μένα είναι ηρεμία, θάλασσα, βουνό, ιστιοπλοΐα, καλοί φίλοι, φύση, χαρά, ωραίες μουσικές στο ηλιοβασίλεμα. Αυτή την στιγμή εγκυμονώ το πρώτο μου παιδί και ανυπομονώ να του δείξω τον κόσμο μέσα από όλες τις μουσικές που με έχουν αγγίξει κατά καιρούς και αυτές που θα συνεχίσω να τραγουδώ πάνω και κάτω από την σκηνή».
Info
Η ΚΟΑ γιορτάζει τα 80 χρόνια της ίδρυσής της με μια συναυλία – φόρο τιμής στον Μάνο Χατζιδάκι
Δευτέρα 18 Ιουλίου στις 21.00 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.
Συντελεστές Ερμηνεύουν: Χριστίνα Πουλίτση υψίφωνος, Τάσης Χριστογιαννόπουλος βαρύτονος Μουσικοί: Βιβή Γκέκα μαντολίνο, Στάθης Μαυρομάτης σαξόφωνο, Βίκυ Στυλιανού τσέμπαλο, Γιώργος Τοσσικιάν κιθάρα, Αριστείδης Χατζησταύρου κλασική και ηλεκτρική κιθάρα Με τη συμμετοχή της Χορωδίας της ΕΡΤ, της Μικτής Χορωδίας του Δήμου Αθηναίων και της Παιδικής Χορωδίας Rosarte
