Είχαν περάσει 4 χρόνια από την τελευταία φορά που είδαμε τους Dark Tranquillity και επιτέλους είχε έρθει η ώρα της επιστροφής! Αυτήν τη φορά με ένα άλλο εξίσου δυνατό όνομα, τους φινλανδούς Βίκινγκς Ensiferum και -δυο πολύ καλές support μπάντες- τους γερμανούς Pyogenesis και τις Gwendydd από τη Βουλγαρία.
Ομολογώ ότι από τις πρώτες νότες τα κορίτσια των Gwendydd έκλεψαν τις εντυπώσεις με την ενέργεια και τον τσαμπουκά τους, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι τυχαία support σε μια τέτοια συναυλία.
Μετά από ένα μικρό διάλλειμα ήρθε η ώρα των γερμανών Pyogenesis. Αυτή ήταν η πρώτη τους φορά στην Ελλάδα αλλά όχι και η τελευταία, αν κρίνω τόσο από τις αντιδράσεις του συγκροτήματος όσο και του κοινού που συμμετείχε σε όλα τα τραγούδια.
Με τον μοναδικό τους ήχο και την αστείρευτη ενέργειά τους ξεσήκωσαν όλο το κοινό κάνοντάς μας προς στιγμή να ξεχάσουμε ότι είναι το support group. Ο Flo V. Schwarz αποδεικνύει ότι είναι τεράστιος καλλιτέχνης και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε ξανά και σαν headliners.
Με την απαραίτητη αλλαγή του stage παίρνουμε θέσεις μάχης για να υποδεχτούμε τους Ensiferum. Από τις πρώτες νότες του «Rum, Women, Victory» καταλάβαμε ότι έχουν έρθει με άγριες διαθέσεις. Ωραίος ήχος, απίστευτη ενέργεια με όλα τα μέλη να δείχνουν να διασκεδάζουν αφάνταστα, με ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό τους, με εξαίρεση τον Petri Lindroos που έδειχνε να απολαμβάνει αλλά κοιτώντας μας αγέλαστος με το παγερό του βλέμμα. Η επέλαση των Βίκινγκς συνεχίστηκε με παλιούς και νέους ύμνους όπως το «Lai Lai Hei», «Into my Sword», «Treacherous Gods», και φυσικά το «Andromeda» από τον τελευταίο τους δίσκο. Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε τον Pekka Montin που εκτός από τα πλήκτρα έχει αναλάβει και τα «καθαρά» φωνητικά του συγκροτήματος δίνοντας ρέστα με τη φωνή του.
Και επιτέλους είχε έρθει η ώρα που τόσο υπομονετικά περιμέναμε, με μια μικρή καθυστέρηση γιατί έπρεπε να στηθεί εξ ολοκλήρου η σκηνή για τις ανάγκες των Dark Tranquillity.
Δύσκολο να περιγράψεις αυτό που ζήσαμε για μιάμιση ώρα. Ο Mikael Stanne για άλλη μια φορά υποδειγματικός σαν frontman, να οργώνει τη σκηνή απ’ άκρη σ’ άκρη, να δείχνει την αγάπη του για το κοινό και το κοινό να ανταποδίδει τραγουδώντας όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια!
Είναι πολύ δύσκολο να ευχαριστήσεις τους πάντες όταν έχεις μία πορεία σχεδόν 30 ετών και είναι αδύνατο να στριμώξεις όλους τους ύμνους των Dark Tranquillity μέσα σε ένα setlist, αλλά νομίζω ότι δεν έμεινε κανένας παραπονεμένος.
Συγκλονιστική η στιγμή πριν το «Punish My Heaven» από το «The Gallery» όπου o Mikael Stanne φανερά συγκινημένος το αφιέρωσε στον πρόσφατα αδικοχαμένο Fredrik Johansson, πρώην κιθαρίστα των Dark Tranquillity ενώ όλο το κοινό φώναζε το όνομά του ρυθμικά κάνοντάς τον να δακρύσει.
Δυστυχώς δεν είχαμε ευκαιρία να δούμε να παίζει ο άλλος θρύλος Christopher Amott, γιατί όπως εξήγησε ο Mikael ήταν με τη γυναίκα του για τη γέννηση του πρώτου τους παιδιού.
Tι να πρωτομνημονεύσουμε; «The Treason Wall», «Lost to Apathy», «Phantom Days», «Inside The Particle Storm», «Atoma», «Terminus (Where Death is Most Alive)» και φυσικά τους ύμνους «Monochromatic Stains» και «Therein».
Ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς ήταν στο «State Of Trust» όπου ο Mikael ξεκίνησε να τραγουδάει κάτω από τη σκηνή μέσα στο πλήθος και να γίνεται ένα μαζί τους. Το μόνο αρνητικό της συναυλίας ήταν ότι έπρεπε κάποτε να τελειώσει και με το άκουσμα του «Misery's Crown» ήδη αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πότε θα τους ξαναδούμε
Αφού ο Μikael και η υπόλοιπη μπάντα σαν σωστοί κύριοι και επαγγελματίες έμειναν αρκετή ώρα να χαιρετίσουν όλο τον κόσμο στις πρώτες σειρές και με έναν συγκινημένο Mikael να μένει άφωνος για πολύ ώρα ακούγοντας ρυθμικά τους fans να φωνάζουν Dark Tranquillity ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επομένη φορά. 4 υπέροχες μπάντες και μια καταπληκτική βραδιά που θα θυμόμαστε για πολύ καιρό.
16°
