Η συναυλία των Sepultura στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2005, στο Ρόδον Club μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Έστω και με δυόμιση χρόνια καθυστέρηση, ήρθε η ώρα που το βραζιλιάνικο κουαρτέτο κατεδαφίσεων θα βγάλει το άχτι του επί σκηνής το Σάββατο 23 Ιουλίου, τσαλακώνοντας οργισμένα τη γκαντεμιά που τους ήθελε να τρώνε τα μούτρα τους με το που κυκλοφόρησε το καταιγιστικό “Quadra” το Φεβρουάριο του 2020. Λίγες μόλις εβδομάδες πριν ξεκινήσει ο εγκλεισμός του κορωνοϊού. Θέλησαν να το κάνουν και πέρυσι αυτό, μα πάλι αναγκάστηκαν να κάνουν ξανά υπομονή...
Κι αν η φετινή, ομώνυμη ευρωπαϊκή τους περιοδεία τους θέλει κανονικά παρέα με τους Sacred Reich και τους Crowbar, εμείς εδώ στα μέρη μας θα τους «ρουφήξουμε» λαίμαργα κάτω από τους Slipknot μαζί με όποια σχήματα, εδώδιμα και αποικιακά, συμπληρώσουν καίρια το πρόγραμμα της φεστιβαλικής ημέρας του Release Athens.
Με τελευταία τους κυκλοφορία το “Sepulquarta”, δηλαδή την σταχυολόγηση από όσα έπραξαν διαδικτυακά προσκαλώντας πολλούς και διάσημους καλεσμένους, οι Andreas Kisser, Paulo Jr., Derrick Green και Eloy Casagrande θα κατακτήσουν τη Μαρίνα Δέλτα της Καλλιθέας μονάχοι τους φυσικά, δίχως Cambell, Ellefson, Ian, Townsend, Heafy κ.λ.π.
Δεκαεπτά χρόνια πίσω, το Μάρτιο του 2005, το καραγκρουβάτο σχήμα των άσπονδων αδελφών Max & Igor Cavalera είχε γκρεμίσει στο πέρασμά του το «Ρόδον» για τρίτη φορά, δέκα ημέρες πριν ισοπεδώσουν το Sao Paulo όπου και γεννήθηκε η ζωντανή τους βιντεοσκόπηση “Live in Sao Paulo” για να κυκλοφορήσει το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Κάποιοι από εσάς ήσασταν στην παρέα μας μαζί, κάποιοι όχι, λόγω ηλικίας. Το “Roorback” του 2003 αγαπήθηκε πολύ από τους οπαδούς τους. Τόσο που τους απολαύσαμε τότε δυο συναπτές χρονιές στον ιστορικό χώρο συναυλιών, χαρές και πανηγύρια. Ιδού λοιπόν εδώ κάποιες φωτογραφικές στιγμές εκείνης της βραδιάς, ένα χρόνο ακριβώς πριν το πολυαναμενόμενο τότε “Dante XXI”.
Φωτορεπορτάζ Sepultura - Ρόδον, Αθήνα, Δευτέρα 21 Μαρτίου 2005
Καταφθάνοντας αρκετά νωρίτερα από την ώρα έναρξης που η διοργανώτρια είχε ανακοινώσει όπως το συνηθίζω άλλωστε ώστε να πιάσω το πόστο μου μέσα από το μαύρο κάγκελο, αρχικά ψιλοτρόμαξα με την μικρή προσέλευση του κοινού. Όμως με το που ξεπήδησαν οι πρώτοι κανονιοβολισμοί του “Apes Of God” στις εννιά και κάτι, τουλάχιστον η πλατεία του πάλαι ποτέ σινεμά ήταν γεμάτη.
Με τον ανυπέρβλητο Igor Cavalera να στέκει ακόμη στα μετόπισθεν ηγούμενος της εκστρατείας, ακόμη και δίχως τον Max, είδα τους βαμμένους τους οπαδούς αλαφιασμένους με τη βουτιά που συνειδητά πραγματοποίησε το βαρυμεταλλικό σχήμα στο (ακόμη και τότε) μακρινό παρελθόν του. Τα “Slave New World” και “Necromancer” έβαλαν φωτιά ολούθε.
Όμως παρόλη τη... σοβαρότητα της κατάστασης, οι τέσσερις πρωταγωνιστές επέδειξαν συνάμα ιδιαίτερα κέφια κείνη τη βραδιά. Έτσι λοιπόν δεν έλειψαν και γαργαλιστικά περάσματα όπως κάποιες εισαγωγές αγαπημένων τραγουδιών από τους κοινούς ήρωες όλων μας, για πάνω και κάτω από τη σκηνή σου μιλώ.
Ριφάρες από τους λατρεμένους μας Black Sabbath που άλλωστε προσμέναμε όλοι ανεξαιρέτως εκείνο το καλοκαίρι στη χώρα μας για πρώτη φορά με τον Ozzy Osbourne στο μικρόφωνο, το intro του “For Whom the Bells Tolls” των Metallica, έως και μια απρόσμενη διασκευή του “Bullet The Blue Sky” των U2! “Athens, I want you to get Arise” πρόσταξε μεταξύ άλλων λίγο αργότερα ο επιβλητικός Derrick Green από μικροφώνου και στο άκουσμα του αντίστοιχου άσματος έγινε το έλα να δεις. Ως είθισται.
Με το “Roots Bloody Roots” να αποτελεί το δεύτερο και τελευταίο encore της εν λόγω συναυλίας δημιουργώντας πανδαιμόνιο παρά το προχωρημένο της ώρας, ήταν ελάχιστοι λοιπόν εκείνοι που δήλωναν στο έβγα δυσαρεστημένοι ως «άπληστοι» επειδή δεν υπήρξε και ένα τρίτο με το “Orgasmatron” να επιφέρει όσα υπόσχεται...
16°
